Wajda przyjął rolę prowokatora-pijaczka

...(cytuję: "Najważniejszy jest wybór tematu i obsada, reszta jest prosta jak cięcie laubzegą"), ale też genialnie wyczuwał zmiany wiatrów i prądów. Nie chce mi się znów pisać o "Popiele i diamencie", "Pokoleniu" ("kamienie na zasraniec"), "Lotnej" (szarża polskich ułanów na czołgi, jak w hitlerowskiej propagandówce), "Kanale" (Powstanie tonie w gównie), czy nawet o "Popiołach" (do których dołożył sam z siebie odwrót armii Napoleona spod Moskwy i zamarzającego w śniegu Olbromskiego, choć powieść Żeromskiego kończy się bodaj słowami: "Dotrzymał Cesarz obietnicy"). Sam fascynowałem się "Człowiekiem z marmuru", a było to w czasach mojej młodości, zanim nie zrozumiałem, ze jest to film jak najbardziej komunistyczny - opiewający "prostych ludzi i ich szczere zaangażowanie". "Człowiek z żelaza" był jeszcze bardziej socrealistyczny (sprawdźcie sobie definicję i wyznaczniki), robiony już niemal na zamówienie. "Dantona" realizował dwa razy. Raz w teatrze - wtedy bohaterem pozytywnym był... Robespierre ("prawdziwy komunista" oczyszczający złogi), raz jako film, za granicą, gdzie akcenty rozłożone były dokładnie odwrotnie (Danton, trybun ludowy zamordowany przez aparat)... Chcecie wiedzieć, kogo i za co wielbiła wręcz Przybyszewska (autorka dramatu), to... sobie poszukajcie :):):)
Mistrz znów się załapał i tak zostało. Słyszałem, że kiedyś całkiem poważnie myślał o... prezydenturze (znacie teorię Petera o "osiąganiu poziomu niekompetencji"?). Jest też mocno zaangażowany w sprawę pochówków w Krakowie, Razem z Wisławą i innymi, którzy szykują sobie miejsce co najmniej na Skałce, jak Miłosz.
Błeeeee!!!!

Ale przeliczyli się!
Pięknie jemu i takim jak on odpisał dzisiaj w "Rz" Mazurek!
cyt."...
Czy naprawdę oczekujemy od was zbyt wiele? Trochę zrozumienia i szacunku dla zmarłych, ich rodzin, dla państwa, wspólnego państwa. Mówicie, że miejsce nie to, że katedra owszem, ale nie ta, nie w tym mieście. Gdyby była warszawska, oburzalibyście się, że ma spocząć razem z książętami i Prymasem Tysiąclecia, prawda? Coraz częściej myślę, że tylko szukaliście pretekstu do skończenia tej żałoby. Że przerażały was te tłumy, ich spontaniczność, autentyzm.

Czego tak bardzo się boicie? Rodzącego się mitu? Ale przecież jeśli istotnie ma się jakiś narodzić, to ani my, ani wy nie mamy na niego wpływu. Naprawdę sądzicie, że możemy mit zadekretować, wywołać sztucznie, nadąć? Przeceniacie nas. To naprawdę nie my każemy stać ludziom po osiem godzin w środku nocy, to nie my wyganiamy ich setkami tysięcy na ulice, to nie my zmuszamy ich, by jechali na drugi koniec Polski, by pożegnać kogoś, kogo znali tylko z telewizji i z waszej w niej kampanii nienawiści.

Szczerze mówiąc, nas także zaskakuje skala tego, co się dzieje. I, uwierzcie na słowo, nie panujemy nad tym tłumem, nie sterujemy nim, ba, nawet nie próbujemy tego robić. A do zwoływania ludzi nie musimy używać dyrektorów biur naszych senatorów, nie musimy posyłać na ulice partyjnych bojówkarzy.

My nawet nie jesteśmy pewni, czy z tego moralnego wzmożenia coś za miesiąc zostanie. Jeśli cokolwiek pozwala nam myśleć, że tak, to wasz strach, wasze przerażenie, panika wręcz. To groteskowe szukanie sojuszników gdzie się da, posiłkowanie się odklejonymi od rzeczywistości monarchistami i internetową młodzią. Czegóż tak się lękacie? Że uczynimy z tych trumien fundament pod Czwartą Rzeczpospolitą, że zerwanymi z nich sztandarami będziemy łopotać i poprowadzimy Jarosława do zwycięstwa?

Abstrahując od tego, że wyjątkowo nisko nas oceniacie, to pragnę was uspokoić. Nie, nie zrobimy tego, choćby z tego powodu, że – w co zapewne trudno wam uwierzyć – nie łączą nas poglądy polityczne. Część z nas krytycznie albo i bardzo krytycznie oceniała prezydenturę Lecha Kaczyńskiego. Za to wszyscy bardzo wysoko cenimy jego patriotyzm, uczciwość, prawość, pryncypialność wreszcie. Wszystkie te wartości, których nam w polityce brak. Dostrzegamy je także u innych, więc to nie chęć wspierania jednej partii nas łączy, ale tęsknota za owymi ideałami.

Nie gniewajcie się, naprawdę nie chcę was obrazić, ale kiedy czytam wasze pohukiwania w Internecie, to przypomina mi się tych kilku urodzonych idiotów, którzy protestowali przeciw Alei Zasłużonych dla profesora Geremka, przychodzą na myśl domorośli znawcy literatury gotowi strącać ze Skałki Miłosza. Tyle tylko, że my nie urządzaliśmy szopek i manifestacji nad trumną Profesora czy noblisty, to raczej kilku waszych idoli nie potrafiło na pogrzebie Bronisława Geremka powstrzymać się od eksplozji żółci i nienawiści. A my tych kilku protestujących przeciw niemu wysłaliśmy do lekarza.

Was nikt na konsylium nie posyła, was traktuje się serio, was animują największe gazety i prywatne telewizje, które wyszukują wspierających was profesorów i zdobywców Oscara. I nikt nie zastanawia się nad waszą kulturą osobistą, choć, dalibóg, nikczemnością jest nie uszanować ani świętego w Polsce czasu żałoby, ani trumien czekających na pochówek.

To prawda, czasem myślę, że istotnie wiele nas dzieli. Waszych „ludzi honoru” z generalskimi epoletami my uważamy raczej za opresorów. Wasze autorytety budzą nasz śmiech, a nasi bohaterowie – wasze politowanie. Nasze książki uznajecie za grafomanię, my nie potrafimy zrozumieć, jak można czytać ten wasz bełkot. Pewnie nawet sushi lubimy inne, bo, i to was zaskoczy, nie jadamy wyłącznie bigosu.

Ale w końcu, do licha ciężkiego, coś nas chyba jednak łączy, nieprawdaż? I jeśli nie teraz ma się to coś objawić, to kiedy?"
pzdr