Słabo śledzę wiadomości i jeszcze o in vitro

A kury ni ma

Głupio mi – że jako inżynier zabieram w tej sprawie głos, ale kilku rzeczy nie rozumiem.
W piątek zjadłem jako. Smakowało mi, postu dotrzymałem – ale kury ni ma.

Jajko to cud natury. Spakowane życie wraz z pożywieniem, z wszelkimi instrukcjami, kodami, zaprogramowaną ostateczną postacią, ruchem, piórami i ćwierkaniem. Samowystarczalne. Wystarczy trochę banalnego ciepła obojętnego pochodzenia – byle w odpowiedniej ilości, gwarantującej właściwą temperaturę – żeby zamieniło się w pisklę.
Z człowiekiem jest gorzej. Po zapłodnieniu, czyli wniknięciu plemnika w jajeczko – gdzieś w końcu jajowodu – tworzy się zarodek, po ok. 36 godzinach zaczyna się bruzdowanie, w wyniku którego powstaje blastocyta. Ta przez pięć dni dąży w kierunku macicy, przez cały czas wspomagana przez organizm matki. Potem cumuje w macicy – dokładnie jak statek w porcie, ale wcale nie musi zacumować. Jak twierdzą niektórzy fachowcy miliardom blastocyt na świecie nie udaje się zakotwiczyć w łonie matki.

Powstanie blastocyty jest warunkiem koniecznym, ale – jak widać – niedostatecznym dalszego rozwoju człowieka. Dopiero zacumowanie spełnia ten drugi warunek.

Naukowcy, którzy tworzą zarodki poza organizmem kobiety zamrażają je w celu przechowywania.
Rozumiem, że je potem mogą wyjąć z tego – chyba ciekłego azotu, odchuchać i dalej majstrować z niego człowieka.

Zapewne brakuje mi informacji – przede wszystkim dwóch.

Pierwsza informacja – to problem czy gdyby posadzić kurę na zapłodnionych jajkach wyjętych z zamrażalnika to wylęgłyby się kurczaki? To nie jest bezsensowne pytanie. Są ptaki, które co dnia znoszą po jednym jajku i wcale o nie nie dbają, aż do pomentu w którym zbierze się komplet. Wtedy dopiero zaczynają wysiadywanie. A przecież wcześniej może spaść znacznie temperatura zacząć padać deszcz – i to jakoś nie przeszkadza chwilowo porzuconemu jajku.

Druga informacja dotyczy już człowieka – czy gdyby blastocytę zamrozić – zdradzałaby później oznaki życia i nadawałaby się do dalszego rozwoju.

Połączona w sposób trwały z organizmem matki blastocyta zaczyna się zmieniać bardzo intensywnie.
W piątym tygodniu można wyróżniać w tym stworzeniu ludzkie kształty. Brzydkie to okropnie. Łeb nieforemny, oczy wyłupiaste, odnóża pokraczne – ale pomylić się nie można – z tego będzie człowiek.
To wielka dyskusja o przerywaniu ciąży skłoniła mnie do odświeżenia sobie podanych wyżej wiadomości i obrazów, oraz do postawienia pytań.
Pierwsze – co mi się nasuwa – to odpowiedź feministkom na pytanie – czy kobieta może dysponować własnym ciałem.

Oczywiście że może, tyle że ona zadysponowała nim już wcześniej, zanim plemnik dotarł do jajeczka. Pani, która zadysponowała jest na ogół doskonale poinformowana jakie mogą być skutki. Przede mną leży paczka papierosów z odpowiednimi odstręczającymi napisami – a ja palę. Nie będę się tłumaczył, że nie wiedziałem.
Druga sprawa to – czy zarodek jest człowiekiem? Jeśli go można zamrozić – a on ciągle jest gotów do działania – to chyba jeszcze nie jest człowiekiem. Widziałem w górach kilka osób wychłodzonych na śmierć – i już nic im nie można było pomóc. Może to kiepski dowód – coś się w tych sprawach podobno dzieje – ale jak na razie nikt nie widział człowieka egzystującego normalnie po totalnym zamrożeniu. Jak zobaczę zmienię zdanie. Na razie zarodek nie spełnia jednego kryterium. – Po zamrożeniu nie traci życia. To w każdym razie wygląda na jakąś cezurę, która kończy się na zacumowaniu w łonie matki.

Nie ulega natomiast dla mnie wątpliwości, że proces kształtowania człowieka od chwili zakotwiczenia balastocyty w macicy, kiedy już „to coś” zostało przyjęte przez organizm matki i on – to znaczy organizm – a nie mózg matki – powiedział – „mój ci jest”– wszystko co dalej jest procesem ciągłym, aż do chwili przecięcia pępowiny. Nie mnie rozsądzać kiedy można postawić w tym continuum jakąś cezurę prawną. I tylko prawną. Bo biologicznej w żaden sposób nie mogę się doszukać. A kiedy do tego podczepia się dusza nieśmiertelna? – Nie czuję się na siłach, żeby o tym dyskutować.
Wiem jedno: zniszczyłeś balastocytę – a człowieka nie ma. I o to przecież w całym tym szumie ustawodawczym chodzi. – Żeby go nie było.

Kilka miesięcy temu w TV słuchałem dyskusji kilku bardzo uczonych pań, ale ich pomysły były co najmniej kontrowersyjne.
Jedna z nich – już chyba po menopauzie – głosiła tezę, że tyle zarodków w sposób naturalny jest wydalane z organizmu, że należałoby lać do muszli klozetowej wodę święconą.
Następnie wystąpiła pani profesor filozofii – w jeszcze bardziej zaawansowanym wieku. Jej pomysł był już zgoła rewolucyjny. Jeżeli płód jest człowiekiem – pytała – to czemu po poronieniu nie urządza się pogrzebu?
Ciekawy pogląd. Chyba jednak pani filozof nie zauważyła, że pomysł pogrzebu nie działa w kierunku dostępności przerywania ciąży za pieniądze podatników – o co walczy pani senator. Dziś obywatelka idąca na tak zwany „zabieg” siada na fotelu, zamyka oczy i kiedy ginekolog powie „już po wszystkiem” otwiera je i po prostu jedzie do domu. Gdyby zrealizować wizję pani filozof – lekarz wypisywałby akt zgonu, a delikwentka musiała by przyjść z trumienką. W 12 tygodniu ciąży trumienka byłaby malutka, bowiem TO co uporczywie dąży, żeby zostać człowiekiem ma dopiero pięć cm długości i dałoby się upchać w pudełku od papierosów. Dalej niech sobie każdy sam „dośpiewa”... Osobiście wątpię, czy niedoszła mamusia drugi raz zdecydowałaby się na pozbycie płodu w uspołecznionej służbie zdrowia.
Trzecia pani uznała, że człowiekiem nie jest jeszcze stworzenie, które nie może żyć samodzielnie. Usiłowałem w miarę dobrze zrozumieć intencje dyskutantki, ale gdzieś tam po moim mózgu plątało mi się spostrzeżenie, że niemowlę też nie może żyć samodzielnie. A więc co...

Często stary, czy chory człowiek też nie może żyć samodzielnie, no to co z nim zrobić?
Kiedy siedząc przed telewizorem przysłuchiwałem się dyskusji nieodparcie przychodziło mi na myśl, że wszystkie te starsze panie chcą koniecznie jakoś zalegalizować swoje postępki z czasów młodości. Seks jest rzeczą przyjemną, więc po co zaraz te moralne powikłania?
A ponieważ jestem prostak i cham więc gdybym brał udział w takiej dyskusji zadałbym zwolenniczkom usuwania płodu dwa pytania: Pierwsze – czy uważa pani, że „zabieg” nie jest czynem hańbiącym? I drugie – Ile razy pani przez to przeszła? A potem można by dalej omawiać problemy uogólnione.

Andrzej Wilczkowski