Znieść płatne urlopy macierzyńskie?

Z absurdami dnia codziennego sprawa o tyle ciężka, ze przestajemy je zauważać, gorzej: z czasem przystosowujemy się do nich. Stają się normalnymi "regułami gry", a są dalej bzdurą, tyle, że często prawnie usankcjonowaną.

Grubszym słowem przed chwilą rzuciłem. Nieładnym, nieparlamentarnym, na szczęscie byłem sam w czterech ścianach.

A zdarzyło mi się zaraz po przeczytaniu wypowiedzi pana Pawła Wolińskiego, prezesa Fundacji Mamy i Taty. Sam fakt, iż podobny twór jak wspomniana Fundacja istnieje, jest wart odnotowania. Ot, kolejne kuriozum.

Ale sama wypowiedź, opublikowana w "Tygodniku Solidarność", wygląda tak oto:

"– Płatne urlopy macierzyńskie czy wychowawcze należą się tylko kobietom, które są zatrudnione na etacie. A więc kryterium opieki ze strony państwa nie jest wcale urodzenie dziecka, a praca matki. To trzeba zmienić. Płatny urlop rodzicielski powinien być związany z samym urodzeniem dziecka. Tego wymaga odpowiedzialna polityka prorodzinna. Dzietność nie może zależeć od umowy o pracę czy płacenia składki chorobowej. Ciąża to nie choroba."

No więc mury wokół mnie zadrżały, ale nie runęły, widocznie moje przekleństwo jednak nie było wystarczająco dosadne, a może rzecz w tym, ze czasy nie te, Jerycho daleko, diabli wiedzą zresztą.

Z uwagi na fakt, że od dawna żyję ze świadomością (staram się z nią natomiast nie sypiać, niezdrowo), iż jestem permanentnie przez tak zwane państwo okradany w postaci podatków, skladek, VAT'ów i innych - kilka lat temu Centrum Adama Smitha podało około 83% naszych zarobków wędruje sobie "gdzieś tam", teraz stawiam że więcej - zapewne się mojemu oburzeniu nie dziwicie.

To jeszcze i za to mam płacić? Kobietom, które mają dziecko "zamiast" pracy? A przecież wszystko fundowane jest z moich pieniędzy.

Dobroczynność jest najfajniejsza, kiedy finansowana z cudzej kieszeni. I na tej zasadzie funkcjonuje państwo, w szczególności państwo socjalistyczne. Pomijam już przemiły fakt, iż w ramach tego modelu jesteśmy traktowani jak banda idiotów. Wspomniani idioci, czyli my wszyscy, nie jesteśmy w stanie sami w sensowny sposób wydawać i oszczędzać naszych pieniędzy. Należy najpierw je nam zabrać, lwią ich część, a następnie, na podstawie odgórnych decyzji, rozdysponować ponownie. Procederem tym trudnią się jednostki wybitne, światłe i inteligentne, posiłkując się sprawiedliwymi regulacjami prawnymi. Istoty te, które dzieli od nas dystans podobny jak homo sapiens od pitekantropusa, zwą się urzędnikami. 

Mozna by tutaj wymieniać podtypy i przeróżne specjalizacje owych szafarzy dóbr doczesnych, w pocie czoła i bezinteresownie pracujących dla dobra ludzkości - ale jest ich naprawdę niezliczona chmara, od pani wydającej mi kawałek plastiku z moim imieniem i nazwiskiem, po pana z brudnym świstkiem okraszonym czerwoną pieczatką, który przyjdzie mi zabrac laptopa, gdybym idei szczęścia powszechnego się nie chciał dobrowolnie poświęcić i w ząbkach swojej działki co miesiąc nie dostarczył. Czasem wymagane jest również pomerdanie ogonkiem, aby Klasa Wyższa Istot łaskawie coś dla mnie podpisała czy wypisała.

Dochodzi jeszcze specyfika polska. Rozpasany socjalizm jest z założenia niedobry, ale w Polsce to po prostu jeden wielki koszmarny koszmar. Za nasze pieniądze nie dostajemy, de facto, nic. Instytucje publicznie nie funkcjonują albo funkcjonują tak, ze gdyby pies to zjadł - emerytury by nie doczekał, jak my. Nie będę się rozwodził, bo to nawet pisać hadko.

Jasne teraz, dlaczego trafił mnie grom z jasnego nieba, popularnie zwany szlag.

Ale po 5 minutach mi przeszło. A wiecie czemu? Tan facet przynajmniej w jednym ma rację. Uzależnianie płatnego urlopu macierzyńskiego od posiadania etatu to istotnie brednia nieziemska. Bo cóż to niby za kryterium? Znaczy tak: ta dostanie, a ta nie, nie dostanie - bo jest be i nie ma pracy. Albo inaczej: poniewaz państwa nie stać (a tak nalezałoby założyć) na wypłacanie wszystkim matkom - wypłaca wybranym. 

Taka matka, co nie ma etatu, gorsza, nie należy się jej. Dziecko też krzywe, pokręcone, może ma ogon? Na co degeneratom pieniądze.

Śmieszne? Nie do końca. Implikacje wynikające z istniejącego systemu, ni mniej ni więcej.

Z absurdami dnia codziennego sprawa o tyle ciężka, ze przestajemy je zauważać, gorzej: z czasem przystosowujemy się do nich. Stają się normalnymi "regułami gry", a są dalej bzdurą, tyle, że często prawnie usankcjonowaną.

Prawo jest dla ludzi, nie odwrotnie.

Prawo - można zmienić.

No to jak? Dajemy wszystkim matkom, "po sprawiedliwości"?

A może zniesiemy płatne urlopy w ogóle?

Pytanie - w sam raz na deszczowe czerwcowe popołudnie.