Borsuk już mi ręki nie poda.

Kilkanaście lat temu zamieszkałam /niemal/w lesie. Do niedawna byłam pewna, że moja ulubiona trasa spacerowa nie wymaga ode mnie niczego więcej, niż : wygodnych butów, smyczy zakończonej psem, dłoni zakończonej dłonią męża. Że łabędzie to łabędzie, sarny to sarny, a zaprzyjazniony dziczek to tylko przesympatyczna świnka w paski. Że grzyby to grzyby, a wiewiórka to wiewiórka. Grzyby oczywiście mogą być szlachetne bądz trujące, co nie zmienia jednak faktu, że to tylko grzyby. Czasem stare. Łaził sobie człowiek po tym dywanie z mchu, słuchał ptasich grajków, popatrzył z zadumą na piękne jezioro, myśli uspokajał, i - niestety - zatracał czujność rewolucyjną. A to jest niedopuszczalne, i grozi śmiercią albo kalectwem. Na szczęście, moje wielkie szczęście, pewien borsuk, po cichu/po wielkiemu cichu!/ zaszyfrowanym tekstem, wyszeptał mi do priv ucha - to znaczy prawego ucha - że mam mieć oczy i uszy otwarte, zwłaszcza w lesie! A że wzrok już nie ten, słuch takoż, ów borsuk zaopatrzył mnie w miniaturową aparaturę wzmacniającą owe zmysły. Poszłam więc, uzbrojona w ten sprzęt, do mojego lasu. I,o zgrozo ! Jeszcze drżę! Bo odkryłam straszną prawdę : dziczek ma kacapskie spojrzenie, wiewiórka wrzeszczy "aj waj"a dzięciol wystukuje : "Wołga Wołga, mać radnaja". Pod każdym grzybem - pluskwa, a w dziupli....Boże drogi! Zamaskowany pajęczyną....To przecież ....Agent z Wszystkich Agentów Najważniejszy : Wołyński!! Tego już było za wiele. Podeszłam na ugiętych kolanach i zuchwale rzucam w twarz: " Chcesz mnie zlikwidować, czy tylko moje rydze cię interesują, ha!" Tak mu powiedziałam ! A on na to :"rydze rekwiruję, a dla ciebie mam propozycję nie do odrzucenia : albo współpraca, albo szyszką w łeb!" Poszłam na współpracę, bo emerytura marna a hulaszczy tryb życia, z którego słyną 60+ mieszkające w lesie - kosztuje. Borsuk i jego rodzina - przestali mi się kłaniać. O czym ze smutkiem w oczach i nosie, niniejszym donoszę. Wrrrróć - informuję.