graj do szafy

z satysfakcją obserwuję sprawiedliwy upadek szkodników sztuki. Jak muszą sobie zakładać towarzystwa wzajemnego nagradzania. Jak muszą podlizywać się mediom i dotującym kulturę spasłym urzędnikom. Jak premiera każdego wychwalanego na bilbordach filmu okazuje się śmieszna, koncert żałosny, a płyta promowanej gwiazdki nudna do wyrzygania.
A najbardziej mnie bawi, gdy pompowani niegdyś wspaniałą krytyką, muszą spłacać długi.
Nigdy nie lubiłem aktorstwa Jandy. Piskliwe, pyskujące, z mimiką ograniczoną do przesadnego potrząsania głową.
Pamiętam jak po "Człowieku z marmuru" pakowano ją na piedestały tak często, że bałem się otworzyć konserwę. Do czasu kiedy wwindowana na piedestał, zmierzyła się z rolą Modrzejewskiej i poległa. Nie chodzi o to że jej nie zagrała dobrze, chodzi o to, że w najlepszą, polską aktorkę teatralną, która potrafiła wyrecytować alfabet w sposób wzbudzający zachwyt, wcieliła się nijaka, przeciętna aktorka, która do tej pory przeciętności grała w miarę przyzwoicie. Pytanie brzmi czy grała? Żałosność dostrzeżona została i przez decydentów. W krainie powtórek zwanej polską telewizją, film powielono może raz.
Janda dostała ciepła posadkę, ale jak to w socrealizmie bis, trzeba czasem na żądanie ręki dającej michę, wykazać się publicznie spolegliwością, tym bardziej, że w rolach kreowana była na buntowniczkę.
Na zielonej wyspie jest cacy, buntować się za bardzo nie można, buntują się tylko oszołomy i wariaci z krzyżami. Mimo tego zdarza się czasem zapotrzebowanie na znaną twarz w komitecie poparcia. Trzeba czasem chlapnąć w obronie sowieckiego księdza. Chlapnąć, bo Janda będąc zdeklarowaną ewangeliczką groziła, że z Kościoła Katolickiego wystąpi. Teraz tak grozi Renata Dancewicz, która przez lata deklarowała ateizm. Dorota Stalińska miała swoją obrzydliwą chwilę pod Wawelem, gdy "spontanicznie" wyraziła poglądy "wszystkich" na pochówek pary prezydenckiej. Chyra bodajże Andrzej, pompowany na genialnego aktora wpisał się w komitet wyborczy obecnego p.rezydenta myląc jego imię. O Jackowskiej i Lipińskim "nie wierzę politykom" wspomnę tylko z żalem. Poświęciłem im z resztą osobny artykuł.
http://niepoprawni.pl/blog/4474/artysci-w-sluzbie-partii-milosci
Wróćmy jednak do Jandy, która odkryła nowe źródło dochodu. Tak zwane śpiewanie do szafy. Kto oglądał "Misia" ten wie o co chodzi.
Kilka dni temu odbyła się premiera spektaklu na podstawie książki napisanej przez Danutę Wałęsę. To wydarzenie kulturalne na miarę epoki z brawurową rolą Jandy, wpisze się w annały polskiej kultury. Mam nadzieję, że w dziale neosocrealizm. W myśl zasady nie dawajcie ludziom historii tylko opowiadajcie legendy. Nie uczcie dzieci z książek tylko prowadźcie je do salek kinowych. Im jest wszystko jedno w co wierzą, pani Janda zaśpiewała do szafy życiorys bohatera z punktu widzenia siedzącej w domu żony, która nudząc się przy dzieciach, wyobraża sobie jak jej mąż walczy z komuną od 6 do 14, a potem wygrywa w bololotka i mknie z deficytową lodówką wprost w jej ramiona, żeby zaznać chwili bez strachu od wszędzie czającej się bezpieki.
Sztuka dostała owację na stojąco, a Wałęsa zawsze może wyjąć z szafy nagranie i pomachać nim przed nosem niedowiarkom.
Niestety w świetle premiera i jego objawionego talentu do opowiadania wiarygodnych bajek z trybuny sejmowej dostępnej bardziej niż teatr w wielkim mieście, talent pani Jandy ledwo się tli nawet podsycany platformerskimi miechami.
W czasach pajaców u władzy, pajace promujący władzę stają się niepotrzebni.