Od działań manewrowych do pozycyjnych. Wojna generała Parulskiego.

Postronnemu obserwatorowi wydawać się mogło, iż mimo różnicy interesów prokuratury powszechnej i wojskowej, nie ma tam głębszego konfliktu. Zwłaszcza, że matactwa w śledztwie smoleńskim raczej zmuszały do współpracy a taki wyłom mógł spowodować katastrofę całego obecnego kierownictwa prokuratury. Stąd tak niespodziewany dla opinii publicznej początek otwartej wojny w "niezależnej" prokuraturze.

Planowane bez rozgłosu zlikwidowanie odrębności prokuratury wojskowej zdeterminowało mundurowych do zdecydowanej akcji. Przysłowiowy wystrzał z "Aurory" padł z ręki płk. Mikołaja Przybyła. W owym nie aż tak feralnym, jak się niebawem okazało, dniu Naczelny Prokurator Wojskowy przystąpił do energicznego ataku na Prokuratora Generalnego, wykorzystując niejasne jeszcze, dla opinii publicznej, okoliczności strzału w Poznaniu.

Znając specyficzną logikę i ideologię dominujących mediów, ludzie gen. Parulskiego musieli oczekiwać, że gest płk. Przybyła i wystąpienie szefa NPW spowoduje zmasowany i bezmyślny atak na wyznaczony cel. W obliczu tak zmasowanego ataku nie cieszący się zbytnim poważaniem Prokurator Generalny mógł złożyć dymisję a wówczas prokuratorzy wojskowi pozostaliby na placu boju. Nowy szef prokuratury usłyszałby, mniej lub bardziej bezpośrednio, że z jednym to już sobie poradziliśmy.

Atak ze strony mediów okazał się kompletnym niewypałem. Zawiodła, moim zdaniem, motywacja "ideologiczna" tego ataku. Nie bardzo wiadomo było z jakiego powodu przekaziory miały zaatakować Seremeta. Sam gest płk. Przybyła w pierwszych chwilach raczej kojarzył się z odruchem, który mógł zburzyć "porządek posmoleński". Stąd zamieszanie w oficjalnych mediach i nawet głosy sympatii wśród prawicowych blogerów.

Prokuratorzy wojskowi liczyli zatem na efekt zaskoczenia. Stąd nie było wcześniejszego "przygotowania artyleryjskiego" i nie wytyczono trasy natarcia. Jak należy to zrobić pokazał już osobnik z Biłgoraja po tragedii smoleńskiej. Strategia NPW przyniosła jej porażkę w pierwszym starciu. Prokurator Seremet mimo zaskoczenia zdołał się pozbierać. A nawet zyskał wciągu krótkiego czasu poparcie ministra sprawiedliwości Jarosława Gowina.

Sytuacja się ustabilizowała i z początkowej wojny manewrowej działania przekształciły się w pozycyjne. Z tą różnicą, że teraz stroną broniącą się zostali prokuratorzy Parulskiego. Najpoważniejszym atutem szefa NPW jest prezydent Komorowski zawdzięczający swoją karierę kontaktom z ludźmi WSI. Po drugiej stronie, za Prokuratorem Generalnym, stoi minister sprawiedliwości, premier i jakaś część większości parlamentarnej.

Prokuratorzy wojskowi toczą bój o utrzymanie swego statusu. Nie jest to walka o zachowanie niezależności prokuratury bo czegoś takiego u nas nie ma. "Niezależny" Prokurator Generalny biega od ministra do ministra aby doprowadzić do dymisji swego zastępcy. Tusk ustami swego ministra sprawiedliwości a nawet osobiście zapewnia o determinacji w kwestii reformy prokuratury.

Z dużą dozą pewności można stwierdzić, że za akcją gen. Parulskiego stoją ludzie WSI. Kto stoi po drugiej stronie konfliktu? Z pewnością nie są to przeciwnicy układu okrągłostołowego. Prezydent wyraźnie wypowiedziami swoich urzędników gra na zwłokę i odwołując się do mediacji chce sprawę zatuszować a zatem utrzymać pozycję gen. Parulskiego i jego kompanów. Czy Tusk z Gowinem mają wystarczająco sił aby przeforsować zmiany systemowe w prokuraturze? Wydaje się że tak. Pytanie jakie działania podejmą ludzie osobnika z Biłgoraja i co zaserwuje sam Tusk, aby stworzyć zasłonę dymną do prowadzonych działań we własnym obozie.