Pierwsza „pięciolatka” w eurokołchozie: zmilczane cienie (część 2)

Traktat lizboński i demokracja z ograniczeniami

Na zgliszczach referendalnie odrzuconej (czytaj: przez niezawisłe społeczeństwa!) już w połowie 2005 r. przez Francję i Holandię szumnie promowanej Konstytucji Unii Europejskiej stworzono opasły dokument zwany skrótowo traktatem reformującym. Ten biurokratyczny obiekt-gniot ujrzał światło dzienne w grudniu 2007 r. i obecnie kojarzony lepiej jest pod nazwą traktatu lizbońskiego. Pomimo pozornie nowej formy tej umowy międzynarodowej, liczne istniejące zapisy okraszono poprawkami, a pewne kompetencje instytucji unijnych poszerzono kosztem części decyzyjnej suwerenności poszczególnych krajów. De facto jest to rygorystyczne przykręcenie śruby względem dokumentu pierwotnego, i tak już nader zawiłego tudzież znikomo demokratycznego.

Odpieczętujmy te pseudomikołajkowe prezenty, emanujące spod złudnie rozkosznej poduszki sprezentowanej na całe pokolenia od tak niewielu dla tak wielu. Przewiduje się m. in.: redukcję liczby komisarzy przy Komisji Europejskiej do 18 (dziś każdy kraj członkowski ma swojego przedstawiciela), likwidację rotacyjnego półrocznego przewodniczenia w Radzie Europy na rzecz 18-miesięcznego acz sprawowanego przez trójki państw. Powstaje również stanowisko Przewodniczącego RE, wybieranego na 2,5-letnią kadencję (dublowanie kompetencji: kto jest mądrzejszy, jajko czy kura?). Ponadto poszerzeniu ulegają unijne prerogatywy na polu polityki zagranicznej i bezpieczeństwa poprzez stworzenie drugiego ponadnarodowego „superministra” od tych spraw. Równie relatywistycznie potraktowano kwestię inicjatywy obywatelskiej: minimum 1 mln obywateli ze „znacznej liczby” państw członkowskich może wnieść projekty ustawodawcze. Powstaje pytanie: czy „znaczna liczba” jest jednako pojmowana przez mocarstwa starej i nowej Unii? Ich glaube nicht.

Wedle dość szerokiej opinii traktat ów stanowi przemycenie wcześniej upadłej konstytucji kuchennymi drzwiami z polecenia największych mocarstw. Dowodem na to, że czołówka notabli zdecydowała się wziąć losy większości populacji Starego Kontynentu w swoje władcze ręce z pominięciem głosu „szarych” (gorszych?) obywateli są konsekwentne unikania referendów podczas ratyfikacji w kolejnych krajach. Istotna uwaga: sposób jej przeprowadzenia teoretycznie pozostawiono do indywidualnego wyboru. Obawiając się jednak ponownych obywatelskich porażek i hołdując zasadzie kołchoźniczego eurooportunizmu, przyjęto pośpieszne ścieżki ratyfikacji parlamentarnych, przy okazji cudownie cofając czas: w kilku przypadkach przyklepanie dokumentu nastąpiło przed powstaniem jego tłumaczenia na rodzime języki.

Paneuropejska machina toczyła się pomyślnie dla eurosalonu do chwili odrzucenia traktatu w Irlandii, gdzie referendum było nieuniknionym obowiązkiem (czerwiec 2008). Wkrótce zawahała się również Polska oraz Czechy i natychmiast niczym stado ujadających rottweilerów wysocy unijni urzędnicy rozpętali histerię, odkrywając swoje prawdziwe, pseudodemokratyczne oblicze. Niewybredne naciski na prezydenta Lecha Kaczyńskiego (pomimo, że niemiecki prezydent również nadal nie złożył podpisu pod dokumentem) to nic w porównaniu z przedstawieniem urządzonym niedawno w Pradze przez lewackiego dygnitarza Daniela Cohn-Bendita (ocierającego się w młodości o pedofilię) i chadeckiego Hansa Gerta Pötteringa plus jakiegoś pomniejszego irlandzkiego quasionotabla, którego personalia tu zmilczę celem zachowania głównego wątku. Na szczęście prezydent Vaclav Klaus stawił czoło owym zakrawającym na terroryzm pogróżkom unijnej delegacji i dotychczas czeska ratyfikacja wisi w próżni. Aby dopiąć celu, na fali podsycania strachu przed panującą recesją planuje się powtórzenie irlandzkiego referendum, co stwarza furtkę do niekończących się powtórek procedur legislacyjnych aż do uzyskania pożądanego skutku. Można nakreślić swoiste podobieństwa: był kiedyś taki oto teledurniej, którego naczelną maksymą było: „Daj im szansę!”. Towarzyszący mu iloraz inteligencji miłosiernie zmilczę.

Te niepokojące działania powinny otworzyć oczy rzeszom tych, którzy bezkrytycznie postrzegają instytucje Unii Europejskiej jako uosobienie egalitaryzmu i obiektywizmu. Jakość owego miodu wolności daleka jest od ideału. Wiatr zmian tak hucznie śpiewany przez grupę Scorpions dwie dekady wstecz zapadł głucho pośród turbulencji konfidencjonalizmu i nie rozliczonego bojowego oportunizmu. Na szczęście, w ulepszaniu niezawisłości coraz czynniej zaczynają brać udział nowe kraje członkowskie, świadome bycia ogrywanymi (niestety za słaby jest tu głos Węgier, które są jeszcze przez rok zdominowane i okłamywane przez rząd promoskiewskiego lewaka, Ferenca G., od 3 lat otrzymującego od Narodu gorzki krzyk bojkotu, torpedowanego okazjonalnie gazem i pałami). Wbrew lansowanemu eurofanatycznemu bezkrytycyzmowi proces oddolnej odnowy nie jest wyrazem anarchizacji, lecz patriotycznym gestem upominania się o swoje niezbywalne prawa i wartości. Dzięki temu na brukselskich salonach ma szansę zagościć świeży powiew prawdziwej ewolucji, pozwalający na organiczny powrót do szczytnych acz coraz bardziej zdezawuowanych wzniosłych haseł.

Parcie do wspólnego pieniądza

Wejście do strefy euro to priorytet obecnie rządzącej w Polsce klasy politycznej (jakimże Polakiem jest Jack Vincent R.?). Rezygnacja ze złotego ma być lekarstwem na wszelkie gospodarcze zło, a odpowiednią retorykę wzmacniają niedawne wielomiliardowe skandale związane z opcjami walutowymi. Tymczasem bez integracji walutowej widać, że polskie ceny w wielu dziedzinach już dostosowały się do zachodnich, a płace ciągną się daleko w tyle. W wymiarze społecznym, czyż nie byłoby policzkiem w twarz milionów emerytów pobieranie z grubsza (a raczej z cieńsza...) dwustu euro miesięcznie? Oczywiście nie dotyczy to „wiecznie niewinnych” braci pałujących pod wezwaniem Czesława K., który nie dość że ma dobre 1,5 tys. euro netto na łapę owiniętą w kastet, to jeszcze dekadami się miga od odpowiedzialności zwinniej, niż zwykły student pijący piwo na juwenaliach acz osaczony przez „życzliwe”, goniące za magistrackimi prowizjami czarne mundurki straży miejskiej w mieście dajmy na to N.

Oddanie władzy monetarnej w ręce Europejskiego Banku Centralnego stanowi formę wyrzeczenia się narzędzi do stymulacji własnej gospodarki. Oczywistym jest, że wskutek zróżnicowanych profili gospodarczych tak dużej liczby państw nie istnieje Europa jednej prędkości. Kierunek decyzji monetarnych będzie dostosowany prędzej do kondycji makroekonomicznej Niemiec, Francji czy Włoch, niźli mniejszych krajów naszego regionu. Groźny przedsmak konsekwencji sztywnego powiązania walut z euro i powstałego na tej drodze niedopasowania poziomu stóp procentowych do cyklu gospodarczego daje obecnie casus republik nadbałtyckich. PKB tych okulawionych i bezzębnych dziś tygrysów zanurkuje w br. o ponad 10 proc., a przed losem Islandii zwłaszcza Łotwę ustrzec może tylko solidna kredytowa kroplówka z MFW.

Egzystencja pod skrzydłami unii walutowej nie oznacza gospodarczej sielanki. Uwzględniając obecne załamanie wzrostu gospodarczego (w Niemczech jego tegoroczny spadek może sięgnąć nawet 6 proc.), w latach 2002-2009 średnioroczny wzrost gospodarczy eurolandu będzie bliski zeru, czyli ogólnie jedna długa stagnacja. Warto odnotować, że w żadnym z pierwotnych 12 krajów, w których wprowadzano euro, nie odważono się przeprowadzić referendum w sprawie przyjęcia wspólnego pieniądza. Nieliczna warstwa eurokratów zagrała na nosie obywatelskim standardom demokratycznym, uszczęśliwiając na swoją modłę całe społeczeństwa. Nie szczędzi się natomiast grubych milionów na wszelkie indoktrynacyjne kampanie wysławiania wspólnej waluty, a według najnowszych doniesień podręcznikowe pranie mózgu sięga już nawet dzieci w wieku przedszkolnym („zbawienne” dofinansowania pomocy naukowych).

W przeciwieństwie do Wielkiej Brytanii i Danii nie zdołaliśmy sobie zastrzec w negocjacjach, aby docelowe wejście do strefy euro nie było imperatywem. Właściwie do końca nie wiadomo, co nam może grozić za pozostanie poza unią walutową, gdyż teoretycznie datę akcesji można odraczać w nieskończoność. Kampania informacyjna pośród stert biurokracji i lawin bezowocnych szczytów prowadzona jest nieudolnie. Jako kraj jesteśmy zatem biernymi pionkami w rękach zachodnich specjalistów od relatywizmu. Warto obserwować lekcję Słowacji, w której po przyjęciu euro ludność masowo szturmuje za zakupami Węgry i Polskę w ucieczce przed drożyzną - kumuluje się tam już fala protestów. Liczne sondaże w tzw. starych krajach Unii pokazują na szok cenowy po akcesji do monetarnego eurokołchozu (wzrost cen płaconych), choć medialnie statystyki można wybielać niczym przeszłość sowiecką.

Na fali niedawnych turbulencji walutowych rządowe parcie do unijnego bilonu i banknotów w miejsce złotego przybrało na sile. Niczym z kapelusza wyciągano bliskie terminy wejścia do korytarza wahań ERM2, wiedząc ale nie mówiąc publicznie, że to nierealne zarówno z przyczyn proceduralnych, jak i z racji rozchwianego rynku walutowego. Forsowano te mrzonki w dniach, gdy dzienne odchylenia kursu złotego do euro sięgały +/- 4 proc. Teraz obserwujemy proces wycofywania się z tych deklaracji po cichu, na raka, coby przypadkiem słupki PO-parcia nie spadły ze 114 do nie daj Bóg 99 proc. w za(d)ufanych stacjach medialnej ostoi. Przypomnijmy dynamikę tegorocznego, zapisanego w budżecie PKB według ministra finansów inicjałami J.V.R.: 4,8 - 3,7 proc.-co dalej....? A będzie w granicach zera. Nie zazdroszczę nowelizacyjnej turbulencji tym, którzy brali frankowe kredyty hipoteczne po kursie bliskim 2 zł.

Wracając do unii walutowej, euro ma być panaceum niwelującym ryzyko kursowe i wszelkie koszty transakcyjne. Przy okazji oczerniono opcje walutowe jako narzędzie do generowania strat, choć przecież odpowiedzialne używanie derywatów pozwala dobrze zarządzać ryzykiem kursowym. Ceną za tę pozorną stabilność będzie wspomniana utrata suwerenności w sprawach kształtowania polityki monetarnej, która będzie podporządkowana priorytetom francusko-niemiecko-włoskiego triumwiratu. Można śmiało i za wielkie pieniądze obstawić scenariusz nałożenia sowitych kar i reperkusji na Polskę lub inne kraje regionu w razie naruszenia kryteriów z Maastricht (tym bardziej, gdyby się w unii monetarnej już znalazły; właśnie wszczynana jest przeciwko nam procedura nadmiernego deficytu). Wszystko to w imię równości rozumianej po niemiecku. Ja wohl!

Pokrętne ścieżki salonowego relatywizmu

Relatywizm uskuteczniany przez unijnych możnowładców okopanych w murach brukselskich gmachów uległ zapętleniu, samemu się relatywizując. W „wygodnych” sytuacjach dozuje się go w nadmiarze aż po mdłości, natomiast w innych samozwańczo „niewygodnych” przypadkach cudownie znika, ustępując pola nieprzejednanej bezkompromisowości. Co gorsza, dotyczy on fundamentalnych regulacji, na których spoczywa trzon egzystencji eurolandu (który to nieudaczny termin jest przesiąknięty ładunkiem negacji pojęcia narodowości).

Widać to na przykładzie kryteriów z Maastricht: Niemcy przez 4 kolejne lata przekraczały dopuszczalny poziom deficytu budżetowego (2002-2005), o rok krócej próg ten łamała Francja. Bez żadnych konsekwencji. Tymczasem do nowych krajów przykłada się rygorystyczną linijkę, którą przy pierwszej nadarzającej się okazji zdzieli się niepokornych po dłoni jak dziecko w przedwojennej szkole.

Odnośnie polityki energetycznej, czytelnie widać było z kim trzymają Niemcy reprezentowane przez G. Schrödera, nie bacząc na interesy republik nadbałtyckich, państw Grupy Wyszehradzkiej oraz Bułgarii i Rumunii. Nie ustaje forsowanie budowy Gazociągu Północnego z pominięciem dramatycznych protestów państw basenu Morza Bałtyckiego. Dopiero powracające rokrocznie moskiewskie kryzysy gazowe uaktywniły w eurosalonach jakieś zawiązki myślenia obronnego w kierunku dywersyfikacji dostaw nośników energii. Szantaże gazowe władne są wyłożyć na łopatki całkowicie uzależnione od rosyjskiego surowca gospodarki Bułgarii oraz państw kotła bałkańskiego. Mimo to w kwestii obrony Ukrainy i konsekwentnie państw naszego regionu przed gazowym dyktatem Moskwy UE pozostaje zbyt miękka.

Specyficzne i stronnicze pojęcie konkurencji prezentuje blisko 70-letnia, krewka i często tendencyjnie hiperaktywna komisarz narodowości holenderskiej Neelie Kroes. Przez dużą część życia związana jest z dużymi prywatnymi firmami, zasiadając łącznie w ponad 30 różnych radach nadzorczych i zarządach (m. in. z branży transportowej), działając na śliskim styku polityki i biznesu. Fakt powołania Neelie Kroes na stanowisko komisarza UE do spraw konkurencji właśnie sprowokował pytania o jej bezstronność i konflikt interesów.

Holenderska dama wiedzie prym w unicestwianiu naszego przemysłu stoczniowego, wbijając gwóźdź do jego trumny poprzez odrzucenie planu ratowania ostatniej istniejącej stoczni (Gdańsk). Potrząsa przy tym żwawo rózgą w postaci zwrotu pomocy publicznej, naliczonej swoją drogą z kapelusza (mówi się o 10-krotnym jej zawyżeniu względem stanu faktycznego). Wszystko to dzieje się pomimo napiętego portfela zamówień i cenionej, wysokiej jakości wykonania polskich statków. Ani tej pani, ani nikomu na Zachodzie nie przeszkadzała natomiast dotacja w wysokości 110 mln euro dla niemieckiej stoczni w Stralsundzie, która swoją drogą ma relatywnie mało kontraktów. W owych okolicznościach, obecny prezydent Gdańska raczy wystawiać stoczniowcom notkę kompromitatorów Polski. Proponuję temu notablowi, aby rozkazał Angeli Merkel zamknąć zakłady BMW w Monachium. Czekamy na efekty, PO-warzyszu!

Jednocześnie, w całym tym nakręcanym medialnie kryzysowym korkociągu unijna machina nie ma nic przeciwko pompowaniu miliardów publicznych pieniędzy w nacjonalizację upadłego de facto brytyjskiego banku Northern Rock i innych wygasłych bastionów spekulacyjnej finansjery. Protestów speców od wolnego rynku i uczciwej konkurencji nie wzbudza także niedawna zapowiedź Nicolasa Sarkozy'ego wyłożenia 9 mld euro pomocy publicznej dla francuskich koncernów samochodowych. Zastrzegł on też, że mogą one zwalniać personel wszędzie, byle nie na terenie Francji. Ogólnie, w przemyśle motoryzacyjnym odbywają się szopki, które modelować może jedynie czwarty wymiar. Takie przykłady jawnie nierównego traktowania wewnątrz Unii można mnożyć, nie wyłączając np. nieobiektywnego arbitrażu w sporze Eureko z Polską o PZU (konglomerat z Beneluxu sam nie od dziś ma problemy z płynnością finansową).

Zapowiedź części III

Trzecia, ostatnia część materiału traktować będzie o kilku pozostałych sferach źle interpretowanej paneuropejskiej egzystencji. Nakreślone zostaną m. in. zagrożenia dla istniejącego porządku dyktowanego przez najsilniejszych tym słabszym, a także jakie morały mogą z tego płynąć na przyszłość, również pod kątem ryzyka utraty narodowych korzeni.

Arpad77