Monika Kończyk osobistym konsultantem Radosława Sikorskiego

Kim jest Radosław Sikorski obecnie, to wiemy doskonale. Kim był w przeszłości wiemy, ale nie do końca.
Bardzo zainwestowano w niego i przez ponad rok przebywał we Włoszech w Rzymie, by później wylądować w Anglii i zdobyć wykształcenie w prestiżowej uczelni. Bywał w dość tajemniczym celu w Afganistanie, następnie wylądował w Stanach Zjednoczonych u boku Anne Applebaum. Na samiusieńkim końcu wrócił do rodzinnego kraju i zaczął pod Bydgoszczą udawać herbowe panisko.

Politykę zaczął uprawiać dość wcześnie; próbował błysnąć na wielu stanowiskach z poręczenia różnych partii. Obecnie jest ministrem spraw zagranicznych.
Zalazł ostatnio nam wszystkim za skórę notą dyplomatyczną do Watykanu ws. o. Rydzyka; z ruskich pozycji wyraził się ostatnio o Powstaniu Warszawskim, a przednio otarł się o prezydenturę z ramienia PO.
O watachach i wzroście czołowej osobistości w kraju nie będę wspominał, bo to sprawy ogólnie znane.

I cóż proszę Państwa, tyle włożonego wysiłku i środków finansowych, a efekt raczej mizerny. Czy z tym fantem można coś zrobić?

Ależ tak i to za stosunkowo niewielkie pieniądze.
Wysłałbym go na naukę do Moniki Kończyk.
Spytacie Państwo - A któż to jest?. Znacie ją Państwo bardzo dobrze, choć nie osobiście.
To 32 letnia Polka, która w kraju zostawiła dziecko oraz męża i pojechała pół roku temu do Londynu za pracą. Mieszkała w wynajętym pokoju w dzielnicy w której miały miejsce ostatnie zamieszki. Jej dom stanął w płomieniach po umyślnym podpaleniu. Pożar odciął jej drogę ucieczki i jedynym sposobem, być może nawet na uratowanie życia, był skok wprost w ręce policjantów z wysokości pierwszego piętra.
Zdjęcie ilustrujące moment skoku z okna obiegło świat. Pani Monika Kończyk udzieliła brytyjskiej gazecie wywiadu.
Proszę zwrócić jak profesjonalnie się zachowała. Według mnie to samorodny talent, który kasuje wielu polityków i dziennikarzy.
Cóż stało na przeszkodzie by "pojechać" ostro po murzynach i Brytyjczykach, ba nawet po HMQ i na końcu zrobić z siebie ofiarę.
Przebywając tak krótko w Wielkiej Bytanii poznała correct zasady wszechobecnej tam political correctness i w wywiadzie nie użyła takich zakazanych słów jak czarnuch czy murzyn. Zdawała sobie sprawę, że powróci znowu do tej samej dzielnicy między tych, którzy być może podpalili jej mieszkanie i użycie takich słów może spowodować, że posiadający z reguły kiepską pamięć murzyni, będą chcieli po raz wtóry zmusić ją do ucieczki z mieszkania przez okno i dlatego w wywiadzie używała bardzo rozsądnie ogólnych stwierdzeń naród albo społeczeństwo, gdzie nie używała wyróżników typu czarny czy kolorowy, bo takowych Brytyjczycy jako zbiorowość nie posiadają.
 

Zaczęła bardzo delikatnie co do swoich oczekiwań: - Myślałam, że angielskie społeczeństwo jest cywilizowane, ale dziś wiem, że tak nie jest.

Następnie poprawiła mocniej, dzieląc się swoimi doświadczeniami i postawiła wstępną diagnozę: - Przyjechałam do Anglii, bo wydawało mi się, że to wspaniały kraj, pełen miłych i dobrych ludzi, że jest to społeczeństwo pełne dam i dżentelmenów. A tak nie jest, to chore społeczeństwo.

Nie rzucała słów na wiatr i poparła faktami podstawy takiego sądu: - Skoczyłam z okna mieszkania, ratując własne życie, po tym jak grupa bandytów i złodziei podpaliła budynek, nie dbając o czyjekolwiek bezpieczeństwo. Byli jak chciwe i egoistyczne zwierzęta, myśleli tylko o sobie.

W końcowej fazie wywiadu powiedziała o swoich straconych nadziejach: - Nie mogę uwierzyć w takie zachowanie Anglików. Nie tego oczekiwałam, przyjeżdżając tu.

A na koniec wywiadu wykazała się niesamowitą czujnością i wykorzystała swoje pięć minut, aby wypromować typowo polskie wartości i polski sposób życia, które stoją w jawnej kontrze do tego co widziała w Anglii mówiąc: - Nigdy nie widziałam nic podobnego w Polsce. Polacy ciężko pracują i szanują cudzą własność. Wierzą, że na życie zarabia się pracą a nie kradzieżą. Jeśli chcesz mieć ładne ubrania czy nowy telewizor, to nie rozbijasz sklepowych okien, tylko pracujesz i zarabiasz na te rzeczy, a potem za nie płacisz.

I proszę Państwa wszystko to z głowy, ba robiła to po raz pierwszy w swoim życiu i tak doskonale. Czy proszę Państwa nie jesteśmy cholernie utalentowaną nacją? Czy to my musimy się wstydzić, jak próbuje nam wmówić przodujący organ prasowy*?

No cóż panie Radek trzeba będzie pójść po nauki do pani Moniki Kończyk. Przyznam się szczerze, że do tego postu natchnął mnie post Gajowego Maruchy, a właściwie dyskusja pod tym postem.
http://marucha.wordpress.com/2011/08/15/monika-konczyk-to-chore-spoleczenstwo/#comments
wywiad w 'The Sun'
http://www.theage.com.au/world/this-is-a-sick-society-20110813-1irpb.html#ixzz1V1TfCwtj
krótka notka w 'Rzeczpospolitej'
http://www.rp.pl/artykul/699283,701803-Anglia--to-chore-spoleczenstwo.html

* - cytat za Marcinem B. Brixen