Sowiecki wkład do „ukraińskich” zbrodni UPA cz.2

NKWD pod fałszywą flagą –sowieckie korzenie i sowieckie kadry struktur UPA     

Już od lat pojawiał się nowy, ale praktycznie dotąd jakoś nie badany sowiecko-komunistyczny charakter, dokonanej na Narodzie Polskim pod fałszywą flagą ukraińskiego nacjonalizmu, zbrodni ludobójstwa.

Otóż przeprowadzenie zbrodni ludobójstwa przez UPA  łączy się historycznie bezpośrednio z sowieckim planem eksterminacji ludności etnicznie polskiej kresów wschodnich RP, które to na Kremlu zaplanowano już od  początku lat dwudziestych XX w.

            Po przegranej wojnie z Polską w 1920 roku, Sowieci przystąpili do organizacji systemu, którego zadaniem było prowadzenie działalnosci dywersyjnej i terrorystycznej na Kresach Wschodnich Rzeczypospolitej.

Działalność tę ułatwiał fakt, że polska administracja świeżo odrodzonego Państwa Polskiego, szczególnie do przesilaenia majowego w 1926 roku, była zwyczajnie za słaba, by zapanować nad sytuacją. Od zawarcia Pokoju w Rydze do tzw. Zamachu Majowego ,trwała walka politykierów o stołki w Warszawie a  zaniedbana  stołecznie długa na 1412 kilometrów granica polsko-sowiecka z braku kadr, była bardzo słabo strzeżona . To tylko rozzuchwalało czekistowskich terrorystów, przenikających granicę.  Planowanym efektem akcji wykorzystującej ludność białoruską , ukraińską i litewską, a także polskich komunistów tj. głównie zamieszkujących Polskę tzw. żydów-litwaków, było wywołanie rewolucji ,która finalnie uzyskałaby militarne wsparcie ze strony Sowietów . W rezultacie owej planowanej w Moskwie niby- rewolucji, czy raczej udawanego powstania zbrojnego-(praktyki sowieckiej dziś określanej jako rebelią  tzw. „zielonych ludzików”) -  , wschodnie regiony Polski miały zostać, przyłączone do Związku Sowieckiego. z pomocą oddziałów terrorystycznych i  idącej im w sukurs z bratnią pomocą Armii Czerwonej

[1]

„W dwudziestoleciu międzywojennym główne zagrożenie dla władzy polskiej na wołyniu stanowił tzw. ruch komunistyczny dążący do oderwania tego regionu od Rzeczypospolitej. „Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy działała na terenie Województw Lwowskiego ,Tarnopolskiego , Stanisławowskiego , Wołyńskiego i części województwa lubelskiego” .

„Na terenach objętych dywersyjną dzialalnoscią KPZB

[2]

i KPZU

[3]

ruch komunistyczny  wykorzystując dominujący w spadku po caracie wśród chłopów analfabetyzm, posiadał znacznie szerszą bazę personalną , wśród ludnosci wiejskiej, niż w miastach  i to na propagandę wśród włościan zwrócona była specjalna uwaga propagandy komunistycznej.Propagandy,  która ściśle  łączyła się z ruchem dywersyjnym, a nawet powstańczym.

Taktyka będących sowiecką agenturą komunistów kilkakrotnie ulegała zmianom w latach 1921-1939. Szczególnie w tzw. okresie przed-majowym, w którym władze centralne nie były władne do podjęcia realnych przeciwdziałań.  Postępował rozwój ruchu dywersyjnego , którego przejawami były liczne napady na urzędy państwowe , posterunki policji , majątki osadników.”

[4]

             

Wtedy też „w  drugiej połowie roku 1923 z ramienia CK KPZU przybył na Wołyń Iwanienko Hryć vel Nieznajko vel Michalski, który powiązał powstałe samorzutnie na terenie Wołynia jaczejki komunistyczne i młodzierzy komunistycznej oraz nawiązał kontakt z organizacją Ukraińskiej Socjalno-Demokratycznej Partii i jej posłami. Od tego czasu całość działalności ukraińskich separatystów   na Wołyniu przechodzi pod wyłączne wpływy KC KPZU.”

[5]

Ta z kolei z ramienia Kominternu   podlega poprzez zorganizowany w Rosji w Charkowie „Wsieukraiński Powstańczy Komitet” ,który od 1921 roku realizuje na tym obszarze zadania tzw. „Zakordatu”.

[6]

            „Granica zachodnia ZSRR była podzielona na trzy odcinki:północny, zachodni i południowy z granicą polsko-rumuńską. Na każdym odcinku działały dwie grupy , których dowództwa mieściły się w najbliższych im terrytorialnie siedzibach GPU. W Okręgu Północnym były to Borysów i Słuck a w zachodnim Nowogród Wołyński i Sławuta. Były to przeważnie większe oddziały, które miały imitować ruch powstańczy, działając  bezpośrednio w pasie przy granicznym, aby w  wypadku wybuchu powstania stać się zalążkiem większych oddziałów bojowych, których członkami w większości byli więźniowie kryminalni, dezerterzy i uciekinierzy z Polski. „Konspiracyjnie grupy opierały się na systemie piątkowym , zaś oficjalnie ich przywódcy   prowadzili np. młyny czy folwarki kupione za pieniądze wywiadu ZSRS.”

[7]

Z ramienia  tegoż  Zakordatu wydelegowany zostaje do Sławuty Siemionow vel Kryvorotin vel Grosman Sima, który na terenie Wołynia stwarza Ukraińską Narodowo-Powstańczą Organizację” będącą w strukturze „Zakordatu”. Organizację opartą na systemie trójkowym mającą te same zadania : zrewolucjonizowanie Wołynia i oderwanie go od Rzeczypospolitej Polskiej. Organizacja UNPO obejmowała tereny powiatów równieńskiego, ostrogskiego, dubieńskiego, ,łuckiego, krzemienieckiego i horhowskiego. Nazwa „Ukraińska Narodowo-Powstańcza Organizacja” zastosowana została przez Siemionowa w tym celu ,aby do prac rewolucyjno powstańczych podciągnąć czynniki szowinistyczno-nacjonalne na tutejszym terenie.” „Sowieci liczyli na tzw. Ukraińców ,którzy po wybuchu powstania mieli przystąpić do tworzenia Glicyjskiej Armii Czerwonej w celu podjęcia walki z oddziałami Wojska Polskiego.”

[8]

            „ Ów enkawódzista Siemionow, ze zbiegłych do Rosji organizuje na pograniczu bandy dywersyjne uzupełniając je dezerterami i przestępcami kryminalnymi. Te czekistowsko-ukraińskie bandy zbrojne  od czerwca 1924 do stycznia 1925 dokonują szeregu napadów dywersyjnych na pograniczu , palą dwory, niszczą zbiory, uprowadzają za kordon inwentarz i dokonują rabunków i morderstw.”   

              „Kowelsko-Włodzimierski Okręgowy Komitet KPZU specjalną uwagę uwagę zwrócił na prace w kierunku przygotowania bojowego członków organizacji . Przy każdym „Powitkomie” (komitet powiatowy KPZU)  i „Rejkomie” (komitet rejonowy KPZU)  istniała sekcja wojskowo-bojowa, która kierowała pracami nad przygotowaniem kadr  do ruchu zbrojnego. Każdy Rejon KPZU w sekcji wojskowej tworzył batalion, lub konne sotnie i półsotnie.

            „Według oświadczenia Fornala vel Różańskiego na zjeździe członków Okręgowego Komitetu KPZU we Włodzimierzu w dniu 30 marca 1925 roku do akcji bojowej na terenie Wołynia zorganizowane było około 5000 włościan. W tym ruchu bojowo-powstańczym charakterystycznym momentem było , że kierownicy ruchu związani byli z działaczami zakordonowymi , którzy swego czasu prowadzili akcję dywersyjną na pograniczu, co uwydatniało się w wysyłaniu do Rosji Sowieckiej poszczególnych członków organizacji bojowo-powstańczej w celu przeszkolenia z powiatów włodzimierskiego i kowelskiego.”

[9]

 „W okresie przed-majowym (chodzi o okres przed  przesileniem politycznym 12 maja 1926 roku skutkującym  zmianą systemu władzy) na Wołyniu funkcjonowały liczne grupy bojowe zorganizowane tak wysiłkiem miejscowych żydów-komunistów jak i dywersantów ze strony sowieckiej jak „Kozacza Rada” , „Ukraińska Narodowo-Powstańcza Organizacja” , „Ukraińska Rwolucyjna Powstańcza Organizacja”, jednak  główną strukturą stała się „Ukraińska Czerwona Powstańcza Armia” (UCPA). Wszystkie one odróżniały się od siebie tylko nazwami. Natomiast metody  i cele ich działnosci były jednakowe: dywersja lub powstanie w czasie którego opanowane być miały poszczególne obiekty państwowe , zniszczone osiedla polskie, wymordowana ludność polska , wzniecona rewolucja i finalnie przeprowadzenie połączenia Wołynia z Rosją Sowiecką.”

[10]

Przyjęta wtedy taktyka eksterminacyjna nie przypadkiem była ta sama co ta zastosowana w latch 1943 -1945 . Dopiero bezpośrednio przed napadem ogłaszna była koncentracja oddziałów UCPA/ UPA  w danym rejonie przewidywanego napadu , a plan i cel akcji znał tylko dowódca.

 Ukraińska Czerwona Powstańcza Armia utworzona przez władze Kominternu, swym zasięgiem miała stopniowo obejmować najpierw obszary Wołynia, a następnie Polesia, Małopolski Wschodniej. Przyjęła też strukturę wojskową. Panowano ,że jedna brygada powstanie na terenie jednego powiatu . Kilka powiatów miało stanowić dywizję (kręg dywizyjny). Kadry z wyjątkiem dowódców dywizji były werbowane spośród  działczy komunistycznych (tj członków KPZU).”

[11]

 

Na samym starcie tej sowieckiej - rzekomo ukraińskiej działalności, „w latach   1921-23 na Kresach doszło w sumie do 259 aktów terroru na pograniczu polsko-sowieckim. Przełom nastąpił w roku 1924. W samym tylko tym roku doszło do aż 189 napadów terrorystycznych i 28 sabotażowych. Zginęły w nich 54 osoby, w tym 26 funkcjonariuszy PP. W toku działań z 1000 dywersantów schwytano tylko 146, 15 kolejnych zginęło w walce ze stróżami prawa. W nocy z 18 na 19 lipca 50-osobowa banda terrorystyczna uderzyła na miasteczko Wiszniów i rozbiła tamtejszy posterunek PP, mordując jego komendanta, po czym urządziła komunistyczny wiec. Następnie rozbiła oddział policyjny we wsi Żodziszki i zajęła zakłady drzewne we wsi Żerdele, skąd ukradła kasę. Swój rajd zakończyła rozbiciem szwadronu policyjnego nad Berezyną.”

[12]

Kroplą, która przelała czarę, był atak na Stołpce w nocy z 3 na 4 sierpnia 1924 roku . Licząca ok. 150 bandytów, dowodzona przez specjalistę od dywersji oficera OSNAZ-u Stanisława Waupszasowa, grupa uderzyła na miasteczko. Podzielona była na trzy mniejsze, z których każda dysponowała ciężką bronią maszynową i granatami. Trzon grupy stanowili przebrani żołnierze Armii Czerwonej. Terrorystom udało się zdobyć komendę powiatową PP, oraz podpalić dworzec kolejowy. Ograbili wszystkie sklepy i magazyny handlowe, rozgrabili policyjną stajnię, a także zdobyli więzienie i uwolnili 150 przetrzymywanych, w tym czołowych działaczy Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi. Wskutek napadu zginęło siedmiu policjantów i jeden urzędnik. Schwytano dwóch terrorystów, którzy zeznali, że odbyli szkolenie w Mińsku, a do granicy przywieziono ich ciężarówkami Armii Czerwonej.

Napad na Stołpce wywołał burzę w polskiej prasie. Podnoszono nieskuteczność ochrony granic przed dywersantami, opartej o Straż Graniczną i Policję. Po ataku na miasteczko w dniach 21-22 sierpnia Komitet Polityczny Rady Ministrów z udziałem Prezydenta Wojciechowskiego podjął decyzję o utworzeniu nowej formacji, powołanej do ochrony granic: Korpusu Ochrony Pogranicza, co nastąpiło 12 września. Skończyło się bezkarne mordowanie polakiej ludności na wschodnich obszarach Rzeczpospolitej, ponieważ

formacja ta stała się szybko gwoździem do trumny terrorystów naruszających polskie granice.

[13]

KOP był formacją łączącą w sobie funkcje straży granicznej, wojska i policji. Do końca roku powstało 10 batalionów KOP i 10 szwadronów kawalerii. Każdy batalion liczył 828 ludzi w czterech kompaniach, plutonie łączności, ckm i drużynie dowództwa. Powstało także 260 strażnic - w każdej służyło kilkunastu żołnierzy.

[14]

W 1932 r UCPA -przyszła UPA- „przeprowadziła najpoważniejsze w latach trzydziestych zbrojne wystąpienie ludności chłopskiej związane z ruchem komunistycznym , które obejmowało pogranicze województw wołyńskiego i poleskiego.” Eskalacja tych dywersyjnych działań zmusiła polskie władze do wprowadzenia sądów dorażnych . Należy podkreślić , że polskie władze wojskowe , obserwując poczynania strony sowieckiej , podejmowały wiele przedsięwzięć o takim samym charakterze i w podobnej skali”

[15]

Ze schwytanymi terrorystami postępowano bardzo surowo. Za dywersję przeciwko komunikacji, napaści na kościoły i urzędy oraz zamachy na osoby publiczne skazywano na śmierć w trybie 24-godzinnym bez możliwości odwołania.

Po stłumieniu antypolskich komunistycznych ruchawek przez KOP eskalacja akcji dywersyjno-sabotażowych na kresach Wschodnich została wstrzymana co przełożyło się w podpisanie polsko-sowieckiego paktu o nieagresji z 1932 roku. Po jego ratyfikacji  25 lipca tego roku , „władze sowieckie wycofały się z praktycznej realizacji koncepcji permanentnej rewolucji, dlatego też wyhamowały działania, formalnie rozwiązując grupy dywersyjne. Nie oznaczało to jednak całkowitego odrzucenia przez Sowietów organizacji dywersji pozafrontowej, zmieniła się się tylko taktyka ,a kadry  dywersyjno-rewolucyjne choć uśpione, zostały zachowane. Wywiad Sowiecki przygotowywał uśpione struktury dywersyjne ,mające podjąć działania po oczekiwanym i obiecywanym ze strony jego amerykańskich banksterskich sponsorów wybuchu wojny, bądź rewolucji. Byli członkowie KPZU z byłej Ukraińskiej Czerwonej Powstańczej Armii gromadzili broń , amunicję, materiały wybuchowe, rozpoznawali wywiadowczo przyszłe cele ataków. Grupy wyposażone zostały w radiostacje ,co miało ułatwic przyszły kontakt z kręgami decyzyjnmi wywiadu GPU/NKWD, a ich głowni organizatorzy byli przerzucani do Polski, gdzie werbowali kolejnych członków oddziałów, szkolonych następnie w Związku Sowieckim. To właśnie te utajnione struktury uaktywnine zostały po raz drugi  po siedmiu latach od 17 września 1939 roku. A trzeci raz na Wołyniu , zaraz w okresie  przełomu militarnego w bitwie na Łuku Kurskim w lipcu 1943 roku.       

Nie przypadkiem też„nie udało się historykom odnależć żadnego banderowskiego podziemia na wschód od Dniepru: zaś wśród ustalonych 254 nazwisk przywódców OUN-UPA tylko 63 osoby nie urodziły się w Galicji ( i zajmowały trzecirzędne stanowiska)”

[16]

„Ludobójstwo ukraińskie miało miejsce wyłącznie tam i właśnie wtedy , gdzie i kiedy pojawiały się zbrojne oddziały UPA. Przy tym w pozostałych rejonach Ukrainy ani masowych ,ani nawet pojedynczych przypadków antypolskich wystąpień nie było w ogóle, a w Galicji rzeź zaczeła się mniej więcej pół roku później i znowu w czasie, gdy powstały oddziały tych tzw. ukraińskich nacjonalistów UPA .”

[17]

Zaś „Istnienie specgrup NKWD ,które podszywając się pod partyzantów UPA, terroryzowały ludność Ukrainy Zachodniej , już dawno przestało być hipotezą. Zachowały się , i opublikowane zostały dokumenty świadczące zarówno o skali działalności prowokacyjnej ( do czerwca 1945 utworzono 156 spec grup liczących 1783 ludzi) ,jak i metodach ich działania ,które wyprowadziły z równowagi prokuratora wojskowego wojsk MSW okręgu ukraińskiego pułkownika Koszarskiego. 15 lutego skierował on do pierwszego sekretarza  KC komunistycznej Partii Ukrainy N. Chruszczowa notatkę o „faktach rażącego  łamania radzieckiej praworządności w działaniach tzw. Specgrup MGB”. Poinformował w niej o tym że : „głęboko prowokacyjne i niemądre działania szeregu specgrup oraz dopuszczanie się przez ich członków samowoli i i przemocy wobec miejscowej ludności nie tylko nie ułatwiają walki ale wręcz ją komplikują. ( …) tzw. specgrupy działają na oślep , w rezultacie ofiarami ich samowoli często padają osoby niezwiązane z ukraińskim bandyckim podziemiem.”

[18]

„Według cytowanej przez M .Sołonia ksiązki Aleksandra Goguna „Partyzanci Stalina na Ukrainie”- na podstawie 302 akt osobowych policjantów i dowódców średniego szczebla stworzonej przez Niemców na okupowanych terenach  Ukrainy Policji, czyli przyszłych upowców , co czwarty z nich to były pracownik NKWD, były członek partii, lub były sekretarz rejonowego komitetu partii.”

[19]

Samo to, co zostało tu przedstawione, wskazuje na z premedytacją zaplanowane i wdrożone kolejne sowieckie ludobójstwo zorganizowane wobec ludności etnicznie polskiej przez CzeKa/GPU/NKWD , tym razem  wdrożone pod fałszywą flagą, „ukraińkiego nacjonalizmu” UPA . Bo wystarczło decyzja z Kremla, aby z nazwy istniejącej od dwudziestu  lat sowieckiej terorystycznej oragnizacji UCPA usunąć człon „Czerwona” i tak powstała „ukraińska” UPA  ! A ludobójstwoUPA , była to już kolejna co najmniej czwarta ogólnopaństwowa operacja niegraniczonego ludobójstwa sowieckiej (sciślej -chazarskiej ) Czeka, jaka została przez nią   przeprowadzona przeciw ludności etnicznie polskiej. Pierwsza taka akcja odbyła się podczas tzw Wojny domowej w Rosji ,gdy bolszewicka Chazaria przejmowała podbijane przez nią terytoria azjatyckie zobszarami  Syberii i Mongoli włącznie.

[20]

Nikt etnicznie będący pochodzenia polskiego ,nawet carski zesłaniec, nie miał prawa ujść żywym. Drugą zorganizowaną szeroko akcję anypolskiego ludobójstwa  stanowiła tzw. „polska operacja NKWD” w okresie 1937-38 . Przeprowadzona została wobec ludności etnicznie polskiej zamieszkującej europejski obszar Związku Sowieckiego, czyli  Polaków od pokoleń zamieszkujących te obszary, Rzeczypospolitej Obojga Narodów, jakie zagrabione przez Rosję  podczas I rozbioru 1772 r, nie powróciły w granice odrodzonego Państwa Polskiego w 1921 roku.

[21]

Liczba ofiar tego etapu sowieckiego antypolskiego ludobójstwa to 200 tysięcy  lub nawet więcej Polaków, a swym celem i skalą i charakterem etnicznym masowo zorganizowanej zbrodni. stanowi ideologiczny i polityczny pierwowzór rozpoczętej 6 lat później rzezi wołyńskiej.

Co wymowne, liderzy rzezi wołyńskiej i kolejnych w Małopolsce Wschodniej,  będący  byłymi komunistami-talmudystami z  KPZU, występując pod okupacją Niemiecką  jako Ukraince-nacjonalisty UPA, nie przypadkiem przyjęli za swój symbol tryzub- godło dawnego kojarzonego z aszkenazistami chazarskiego niewolniczego państwa. Nie przypadkiem symbol państwa, podobnie jak Rosji bolszewickiej, wyrosłego z religii państwowej opierającej się na negacji, niszczeniu chrześcijaństwa i szatanistycznego talmudyzmu ! Ta chazarska spuścizna kryła się zarówno za zbrodniczym planem ludobójstwa szykowanego przez NKWD/UCPA, i wdrożonego po szyldem UPA , tak samo, jak stanowi ona o charakterze etnicznym czekistowskiej klilki od stu czterech lat władającej z Kremla i z Łubianki obszarem Rosji. 

 

Eugeniusz W. Kościesza