Reformacja ateizmu - powyborcza refleksja

"Pani Krystyna Janda jest doskonale wykształconą aktorką, posiada duży zasób wiedzy ogólnej oraz świetne umiejętności praktyczne. Jest kreatywna i ma znakomite zdolności organizacyjne. Zna sporo ludzi o takich samych walorach. Jej zasób słów jest na pewno bardzo duży"

Przepraszam, za pomocą jakiej metody  Pan  rozpoznał i oszacował te wszystkie walory Pani Jandy?

Gdzie Pan odkrył jej "duży zasób wiedzy ogólnej i zasób słów pewno bardzo duży"?

Mógłby Pan zapodać jakieś źródło? Ja mogę wykazać, podając odpowiedni link do oceny czytelników. Twierdzę, że jest odwrotnie, po wysłuchaniu jej wypowiedzi w tvn24 w programie  "śniadanie mistrzów".

I ostatnia kwestia. Napisał Pan:

Ateizm albo się zreformuje, albo się skończy.

.Pan w to wierzy lub wie, ma jakieś przesłanki, że ateizm bez zreformowania się skończy, czy to metafora literacka?

Bo z Artykułu to nie wynika.
 

Panie Leszku bardzo fajna notka.

Mam kilka refleksji po lekturze.

1. autor napisał:

"Ateizm to założenie, że Boga nie ma."

otóż mnie uczono że ateizm opiera się na DOGMACIE że Boga nie ma. Jest  to istotne bo oznacza że ateizm jest religią, religia jest bowiem zbiorem dogmatów.  Tak jak nie udowodniono empirycznie że Bóg istnieje tak i nie udowodniono empirycznie że Bóg nie istnieje. Jedynie czym dysponuje nauka to poszlaki tak w jedną jak i drugą stronę. Innym z podobnych problemów nauki jest historia i miłość. I tutaj również nie istnieje powtarzalny eksperyment potwierdzający istnienie tych rzeczy. Historia która dzieje się w czasie odbiera naukowcowi narzędzia do potwierdzania historycznych zdarzeń bowiem czasu cofnąć nie sposób. Podobnie z miłością - empirycznie uczucie najwyższe jest niemożliwe do powtórzenia bo każdy kocha na swój sposób.

2. Pięć punktów Feliksa Konecznego o których pan pisze buduje cywilizację. Współcześnie antycywilizacja kwestionuje je wszystkie. 

władza - rozproszona - unikanie odpowiedzialności za błędy i celowe działania ze szkodą dla cywilizacji.

pieniądz - fiducjarny, zdecydowana jego większość wirtualna, którego wartość w każdej chwili można zakwestionować.

piękno - dziś często brzydota prezentowana jest jako piękno.

prawda relatywna

miłość - burza hormonów, odruch biologiczny. Spłycenie uczucia do zwierzęcej natury człowieka.

Kryteria cywilizacyjne jakie pan podał co do jednego zostały zakwestionowane. Zupełnie nie dziwi zatem pomieszanie zmysłów pani Krystyny. Wszak ona "w kulturze robi" i codziennie zmaga się z wykluczającymi postawami.

3. Nie spotkałem się z wypowiedzią pani Krystyny w której byłoby kwestionowane istnienie Boga Najwyższego. Jako protestantka ma ona tą cechę że filtruje rzeczywistość przez Biblię. Dysponując odwagą cywilną dopuszcza się do werbalnej i sieciowej dezaprobaty katolickiej tradycji której egzemplifikacją jest środowisko PIS. Niestety asymilacja kultów pogańskich do wiary katolickiej jest dla biblistów obrzydliwością stąd taki paniczny strach przed władzą która anty-biblijne dogmaty sankcjonuje w formie prawa powszechnego. 

Na powyższe nakłada się środowiskowa entropia która lawinowo rośnie wraz ze wzrostem dochodu na jednostkę. Dlatego elita buduje mury, pogłębia degenerację aż do ateistycznej euforii reformowanej sodomy i gomory.

Kult rozumu, kult człowieka - do nich prowadzi bogactwo i wolność od wszelkich świętości.

...brakuje mi jeszcze jednego, moim zdaniem, istotnego elementu. Chodzi mi mianowice o wrodzoną nam, homo sapiens, odwieczną tensknotę za transcendencją. Uczucie to towarzyszy gatunkowi ludzkiemu od zarania jego dziejów; ateizm jest w stosunku do niego zjawiskiem wtórnym, choć oczywiście również bardzo starym. Naturalnie ta właściwia tylko człowiekowi intuicyjna tęsknota za transcendencją objawiała się w różnych okresach dziejów człowieka w różny sposób; od prymitywnego „ubóstwiania” słońca, księżyca czy gwiazd, zjawisk naturalnych jak burze, deszcze czy wiatry, poprzez różne koncepcje licznych bogów „niewidzialnych” aż po współcześnie znane nam religie monoteistyczne.

Zachodzi zatem zasadnicze pytanie: Skąd się nam ludziom to uczucie wzięło i dlaczego jest takie trudne do zignorowania, pomimo niewątpliwego postępu nauki, zdobyczy technologicznych czyli ogromnego rozwoju cywilizacyjnego? Ludzie wierzący twierdzą oczywiście, że tę tęsknotę wszczepił nam sam Stwórca, pragnący aby „stworzeni na Jego obraz i podobieństwo” ludzie Go poszukiwali, poznawali i... pokochali, ale co jeszcze ważniejsze, nawet ateiści nie mogą negować samego faktu istnienia w nas tej przyrodzonej tęsknoty, już chociażby z logicznego powodu, że nie można zanegować coś, czy  też wyzbyć się czegoś, co rzekomo pierwotnie w nas nie istniało.

Doświadczenie podpowiada nam również, że to realna możliwość zaspokojenia determinuje powstanie w nas pragnienia, a nie odwrotnie. Np. fakt istnienia Gór Skalistych spowoduje u niektórych pragnienie ich zobaczenia, niezależnie od tego, czy wielu z tych „pragnących” Góry Skaliste w życiu na żywo zobaczy czy nie. Człowiek zapragnął wzbić się w powietrze, obserwując latające ptaki, czyli dopiero po stwierdzeniu, że taka możliwość latania jest w ogóle możliwa. Reasumując można zatem stwierdzić, że skoro istnieje jakieś pragnienie, musi także istnieć możliwość jego zaspokojenia. Niemowle pozostawione samemu sobie płacze, pragnie i tęskni za ciepłem i bezpieczeństwem ramion matki, bo taka bliskość realnie istnieje, odczuwamy głód czy pragnienie, bo istnieje zaspokojenie tych pragnień, czyli jedzenie i picie, itd. itp. Podobne przykłady można mnożyć w nieskończoność. Skoro więc istnieje w nas również ta głęboka tęsknota za transcendencją, której tak trudno jest się pozbyć i która w gruncie rzeczy sprawia, że nasze życie w ogóle nabiera jakiegokolwiek sensu, to jest w zasadzie pewne, że istnieje również możliwość jej zaspokojenia, czyli że istnieje również kochający nas, dobry Bóg, do którego możemy się zbliżyć.

Mało tego, podobnie jak niemowle pozbawione ciepła, troskliwości i poczucia bezpieczeństwa w ramionach matki (np. osierocone i oddane do domu małego dziecka) z dużym prawodopdobieństwem będzie miało w przyszłości nienaprawialne, długotrwałe deficyty w sferze uczuciowej, tak człowiek pozbawiony Boga i możliwości zbliżenia się do Niego w procesie dalszego wzrastania w wierze, przypłaci to niechybnie deficytami w sferze własnego, szeroko rozumianego człowieczństwa, bez względu na to, czy źródłem niewiary będzie ateistyczne wychowanie czy też późniejszy własny dobrowolny wybór.

Deficyt człowieczeństwa jako efekt dobrowolnie wybranego ateizmu zdaje się być zatem główną przyczyną nienawiści czy pogardy wobec inaczej myślących, którymi tak ostentacyjnie obnoszą się różne Jandy, Jachiry czy Stuhry.

Tak mi się przynajmniej wydaje...

Pozdrawiam