Reformacja ateizmu - powyborcza refleksja

Piękne to tłumaczenie ograniczenia świata przy pomocy trójwymiarowej przestrzeni. Czyli p Janda i Jej podobni nie potrafią wyjść z ograniczeń. To pewnego rodzaju ułomność. Bo przecież pierwiastek z minus jeden istnieje, trzeba tylko poszerzyć zbiór liczb. Pozdrawiam serdecznie.

Prezes PiS J. Kaczyński powiedział przed Pałacem Prezydenckim:

       „Bądźcie pewni, że będziemy mieli taką Polskę, że nikt nam nie narzuci woli z zewnątrz, i nawet jeśli pozostaniemy w Europie sami, to pozostaniemy wyspą wolności i tolerancji, tego wszystkiego, co tak silnie było obecne w naszej historii”.

Jednak są tacy, którym patriotyczna Polska J. Kaczyńskiego nie odpowiada. Między innymi dla kasy jaką dostawali od mafijnych PO-PSL - wolą nienawidzieć polskiego patriotyzmu oraz uważać się za "Europejczyków" - a tym samym za samozwańczą postbolszewicką czy lewacką "elitę", jednocześnie  gardząc Polakami...

       "Elity pogardzające własnym narodem dewastują przestrzeń publiczną i hamują rozwój państwa."

Tak red. K. Wołodźko ocenia tę elitopodobną, nienawidzącą polskości i polskiego patriotyzmu - bolszewicką czy też postbolszewicką mafię z PO-PSL oraz lewackich degeneratów - w artykule opublikowanym w tygodniku "wSieci" (nr 25, 20-26 czerwca 2016 r.).

W tym artykule cytuje on m.in. Janusza Rudnickiego z "Newsweeka": "Lud nas tak urządził. Prosty polski lud i odłamy jakiejś krzywej polskiej inteligencji, robiącej mu populistyczną laskę." W ten sposób Rudnicki wyraził wulgarną, lecz do dzisiaj bardzo popularną opinię postbolszewickich pseudo elit nawykłych od wielu lat do bezkarnego rabowania Polski i Polaków. Tak, jak to było m.in. w okresie rządów Tuska i mafijnych partii występujących jako PO i PSL.

Ci elitopodobni osobnicy, jak pisze Wołodźko: "To byli ludzie z wnętrza komunistycznej sekty, wypróbowani w wierności także w sowieckich łagrach, bardziej niż Polsce i polskości wierni ideologii stalinowskiej czy - szerzej - radzieckiemu marksizmowi i 'ojczyźnie światowego proletariatu.'"

Pan to , mam wrażenie, trochę zagmatwał. Moja koncepcja jest prostsza: świat jest , jezęli chcemy go badać, światem relacji. Świat społeczny, tak jak świat materialny, który ma trzy wymiary, musi też mieć swoje trzy podstawowe wymiary przestrzeni społecznej - trzy relacje takie jak prawda, miłość i wolność. Nie da się skonstrować trwałego projektu społecznego bez uwzględnienia tych trzech wymiarów. Próby pominięcia któregokolwiek kończą się katatstrofą, co znamy z historii. Tego że te relacje faktycznie występują dowodzi konstrukcja mózgu/umysłu z jego trzema komponentami - poznawczym, emocjonalno-uczuciowym i wolicjonalno-decyzyjnym. 

Jestem inżynierem elektrykiem i akurat tu mam co nieco do powiedzenia. Pierwiastek z minus 3 rzeczywiście nie istnieje. Można wyciągnąć pierwiastek jedynie z -1 i zapisać jako liczbę urojoną "i" (elektrycy zapisują jako "j", żeby nie myliło się z natężeniem prądu). i jeśli chcemy wyciągnąć pierwiastek z -3, to rozkładamy je na -1*3 i wyciągamy pierwiastki z każdego czynnika osobno, otrzymując: i*1,732. 

Poza tym akurat błędem w metodzie nauczania matematyki jest to, że na niższych etapach nauczania uczy się, że czegoś nie da się zrobić, żeby na kolejnym etapie stwierdzić, że to jest wykonalne. Tak jest właśnie z nauczaniem, że sa tylko liczby dodatnie (a już wkrótce wprowadza się ujemne), że suma kątów w trójkącie wynosi zawsze 180 st. (a zobaczcie jak jest na przestrzeni sferycznej), nie da się wyciągnąć pierwiastka z -1, nie da się dzielić przez 0 (fakt, ale można dzielić przez liczbę zdążającą do 0, co w wyniku daje nieskończoność), itp. 

Może lepiej by wyło, gdyby na każdym etapie mówiono, że w świetle dotąd pozyskanej przez ucznia wiedzy coś jest jeszcze niezrozumiałe i nie powinno się tego robić, ale z czasem będzie mógł posiąść i tą wiedzę. Bo kształcimy matematycznych analfabetów, którzy nie potrafią rozwiązać równania z niewiadomą X, ale rozwiążą to samo równanie z kwadracikiem, bo tak uczyła pani w pierwszej klasie.

Podobnie jest z ateizmem. Ateista dumny ze zdobytej wiedzy uważa, że zrozumiał wszechświat i Bóg nie jest mu do tego potrzebny. A za to człowiek niewykształcony, który nie rozumie wszechświata, potrzebuje Boga, żeby w Nim znaleźć wytłumaczenie tegoż wszechświata. Ale, o diwo, podobnie Boga odczuwa człowiek mądry, naukowiec, odkrywca, który nie zadowala się swoją ogromną wiedzą, mając świadomość, że ciągle nie jest pełna i, że jest zbyt mały, żeby bez Boga pojąć kolejne jej meandry. I tak właśnie ludzie prości i wybitni wiedzą, że bez Boga nie mogą sobie poradzić, a ludzie, którzy doszli do pewnego poziomu wiedzy i zatrzymali się w pysze, uważając, że nic więcej już nie potrzebują, idą w stronę ateizmu.

Sprowokował mnie Pan do polemiki więc spróbuję zinterpretować zachowania pani Jandy z perspektywy mojej koncepcji relacji społecznych i natury ludzkiej. Mój model pozwala na taką interpretację:

Pani Janda funkcjonuje jako jednostka w sferze relacji komunikacyjnych, a w tych relacjach komunikacyjnych dominują relacje emocjonalne, na których bazuje literatura, więc z przyczyn zawodowych pani Jandy interpretacje rzeczywistości są obciążone czynnikiem emocjonalnym z uszczerbkiem dla pozostałych.

Jeśli chodzo o sferę społeczną, którą pani Janda usiłuje interpretować to emocjonalne zaangażowanie po jednej ze stron konfliktu wyklucza  stosowanie relacji prawdy i narusza obiektywizm relacji emocjonalnych.. W zwiążku z tym pani Janda nie jest w stanie zinterpretować poprawnie zachowań stron konfliktu odnosząc się do roli wskazanych przeze mnie relacji pierwotnych.

System demoliberalny za którym pani Janda optuje ogranicza się do relacji wolnośći ignorując pozostałe i stad skrzywienie interpretacyjne pani Jandy.

Z ludzkiej natury, dwoistej, wynika, że sterowanie musi bardziej akcentować czynnik wspólnotowy niż indywidualny, bo rozproszenie oznaczać może wzrost entropii i rozpad systemu.

...brakuje mi jeszcze jednego, moim zdaniem, istotnego elementu. Chodzi mi mianowice o wrodzoną nam, homo sapiens, odwieczną tensknotę za transcendencją. Uczucie to towarzyszy gatunkowi ludzkiemu od zarania jego dziejów; ateizm jest w stosunku do niego zjawiskiem wtórnym, choć oczywiście również bardzo starym. Naturalnie ta właściwia tylko człowiekowi intuicyjna tęsknota za transcendencją objawiała się w różnych okresach dziejów człowieka w różny sposób; od prymitywnego „ubóstwiania” słońca, księżyca czy gwiazd, zjawisk naturalnych jak burze, deszcze czy wiatry, poprzez różne koncepcje licznych bogów „niewidzialnych” aż po współcześnie znane nam religie monoteistyczne.

Zachodzi zatem zasadnicze pytanie: Skąd się nam ludziom to uczucie wzięło i dlaczego jest takie trudne do zignorowania, pomimo niewątpliwego postępu nauki, zdobyczy technologicznych czyli ogromnego rozwoju cywilizacyjnego? Ludzie wierzący twierdzą oczywiście, że tę tęsknotę wszczepił nam sam Stwórca, pragnący aby „stworzeni na Jego obraz i podobieństwo” ludzie Go poszukiwali, poznawali i... pokochali, ale co jeszcze ważniejsze, nawet ateiści nie mogą negować samego faktu istnienia w nas tej przyrodzonej tęsknoty, już chociażby z logicznego powodu, że nie można zanegować coś, czy  też wyzbyć się czegoś, co rzekomo pierwotnie w nas nie istniało.

Doświadczenie podpowiada nam również, że to realna możliwość zaspokojenia determinuje powstanie w nas pragnienia, a nie odwrotnie. Np. fakt istnienia Gór Skalistych spowoduje u niektórych pragnienie ich zobaczenia, niezależnie od tego, czy wielu z tych „pragnących” Góry Skaliste w życiu na żywo zobaczy czy nie. Człowiek zapragnął wzbić się w powietrze, obserwując latające ptaki, czyli dopiero po stwierdzeniu, że taka możliwość latania jest w ogóle możliwa. Reasumując można zatem stwierdzić, że skoro istnieje jakieś pragnienie, musi także istnieć możliwość jego zaspokojenia. Niemowle pozostawione samemu sobie płacze, pragnie i tęskni za ciepłem i bezpieczeństwem ramion matki, bo taka bliskość realnie istnieje, odczuwamy głód czy pragnienie, bo istnieje zaspokojenie tych pragnień, czyli jedzenie i picie, itd. itp. Podobne przykłady można mnożyć w nieskończoność. Skoro więc istnieje w nas również ta głęboka tęsknota za transcendencją, której tak trudno jest się pozbyć i która w gruncie rzeczy sprawia, że nasze życie w ogóle nabiera jakiegokolwiek sensu, to jest w zasadzie pewne, że istnieje również możliwość jej zaspokojenia, czyli że istnieje również kochający nas, dobry Bóg, do którego możemy się zbliżyć.

Mało tego, podobnie jak niemowle pozbawione ciepła, troskliwości i poczucia bezpieczeństwa w ramionach matki (np. osierocone i oddane do domu małego dziecka) z dużym prawodopdobieństwem będzie miało w przyszłości nienaprawialne, długotrwałe deficyty w sferze uczuciowej, tak człowiek pozbawiony Boga i możliwości zbliżenia się do Niego w procesie dalszego wzrastania w wierze, przypłaci to niechybnie deficytami w sferze własnego, szeroko rozumianego człowieczństwa, bez względu na to, czy źródłem niewiary będzie ateistyczne wychowanie czy też późniejszy własny dobrowolny wybór.

Deficyt człowieczeństwa jako efekt dobrowolnie wybranego ateizmu zdaje się być zatem główną przyczyną nienawiści czy pogardy wobec inaczej myślących, którymi tak ostentacyjnie obnoszą się różne Jandy, Jachiry czy Stuhry.

Tak mi się przynajmniej wydaje...

Pozdrawiam