POCHYLIŁEM SIĘ W SOBIE...

pochyliłem się w sobie niczym chore drzewo

przez wicher potargane przez piorun zranione

ale Ty Panie! trzymasz i wicher i gromy

pozwól bym znowu podniósł ku Tobie koronę

ku słońcu Twej miłości ciepłu miłosierdzia

i ku tęczy nadziei co rozpinasz mad głową

niechaj ciałem się staje wiara oraz dobro

rzucone w nasze serca jak ziarno Twe słowo

pochyliłem się w sobie przygnieciony lękiem

o nasz los pospolity gdy znów wicher wieje

bo tak trudno nam tworzyć naszą niepodległość

gdy to nasz nieprzyjaciel pisze nasze dzieje

bo to one nas uczą czujności przed jutrem

pokory gdy zostanie nam nadzieja krucha

gdy murem nas otoczy zwątpienie i klęska

gdy jedynym ratunkiem tylko siła Ducha

ona ma rozbić mury i otworzyć bramę

rozplątać przyszłej drogi ciasny węzeł lęku

ten Duch który przenika przez każde więzienie

gdy światło Jego mocy Bóg wznosi w swym ręku

więc śpieszę się kochać Panie! jak pisał ksiądz Jan

bo tylko dobra miłość buduje i tworzy

bo tak szybko odchodzimy jak obłok jak wiatr

wpisani Bożym palcem na mapie przestworzy…