Kostaryka, kraj blisko równika

Zapewne niejeden z "niepoprawnych" zapyta się co skłoniło mnie do napisania kilku zdań o Kostaryce. Odpowiedź jest prosta, po niespełna dwutygodniowym pobycie w tym kraju postanowiłem podzielić się z rodakami moimi wrażeniami z mojej pierwszej wizyty w tym wyżynno-górzystym, tropikalnym kraju. Jedenaście dni to zbyt krótki czas aby poznać ten niesamowicie ciekawy zakątek Świata, ale wystarcająco długi aby marzyć o tym by odwiedzić go w przyszłości, pozostać trochę dłużej, poznać każdy region, a w szczególności napatrzyć się na piękne krajobrazy i przyrodę. Zamierzam wrócić do Kostaryki, ale na dłużej i po dostatecznym opanowaniu języka hiszpańskiego, aby nie było między mną a bardzo sympatycznymi tubylcami tej  niewidzialnej bariery. Kostaryka jest państwem o najstarszej demokracji w Ameryce łacińskiej i państwem o najniższym stopniu analfabetyzmu w Ameryce, a od 1948-go roku państwem bez armii.
 Bardzo szybko zauważa się, że Kostorykańczycy są bardzo przyjaźnie nastawieni do siebie, jak i do gości z zagranicy, pozdrawiają mijających przechodniów uśmiechem i przyjaznym "hola" (ola). Klimat ma chyba spory wpływ na takie nastawienie do życia i otoczenia, człowiek wstaje rano, wychodzi przed dom boso lub w klapkach i nie trzęsie się z zimna i tak jest przez cały rok.
 Przyleciałem do Kostaryki jeszcze w okresie pory deszczowej, ale deszczu zbyt wiele nie zaznałem, po godzinie deszczu wychodzi Słońce i znów można wygrzewać się na plaży, aby powiedzmy po dwóch godzinach znowu uciekać przed nadciągającymi chmurami. Pora ta nagradza przybysza widokiem niesamowitej, soczystej zieleni i zielonych zboczy gór schodzących do samego Pacyfiku.
 Trzeba dodać, że Kostaryka jest państwem bardzo dbającym o czystość środowiska naturalnego. 80% energii tego państwa pochodzi z elektrowni wodnej, wiatraków umieszczonych na zboczach gór, oraz geotermii. Mieszkańcy Kostaryki są obecnie bardzo zaniepokojeni planami przekopania Nikaragui w dwóch miejscach i połączenia poprzez jezioro Nikaragua wybrzeży Atlantyku i Pacyfiku.
 Lewacki przywódca Nikaragui wyraził zgodę na taką inwestycję, za której planami kryje się jakiś chiński miliarder (być może "słup"), a prawdziwym budowniczym może okazać się chiński rząd. Uważam, że przywódcy całego wolnego świata politycznego, wszyscy mieszkańcy tego globu, jak i ekolodzy powinni nie dopuścić do realizacji tego planu. Jego realizacja może doprowadzić do katastrofy ekologicznej na gigantyczną skalę.
 Oznaczałoby to wycinkę tysięcy hektarów tropikalnych lasów, pogłębianie którejś z rzek aby statki o długości 400m mogły przepływać przez ten kraj, co w rezultacie doprowadziłoby do wyginięcia wielu gatunków ptaków i stworzeń wodnych, tędy przebiega trasa przelotu wędrownych ptaków. Gdyby nie daj Boże te kretyńskie plany zrealizowano to z czasem stopień zasolenia jeziora Nikaragua byłby tak duży, że nawet mieszkańcy Nikaragui żyjący wokół jeziora pozbawieni byliby źródła słodkiej wody.
 Brać też należy pod uwagę możliwość kolizji statków na jeziorze i wycieku ropy, co zamieniłoby wtedy na zawsze to wielkie i piękne jezioro w wielkie i brudne bajoro. Niewiele wiemy o planach budowy tego kanału a właściwie dwóch, wszystko okryte jest do tej pory wielką tajemniczością. Mam nadzieję, że zwycięży zdrowy rozsądek i naciski reszty Świata będą tak duże, że do budowy nigdy nie dojdzie.
 Dodać jeszcze należy, że jest to teren bardzo sejsmiczny, a o poważne uszkodzenia śluz podzczas trzęsienia ziemi jest bardzo łatwo, statki znajdujące się w śluzach w momencie trzęsienia Ziemi też mogą ulec pęknięciom.
 

Na zakończenie dołączam artykuł Piotra Piechocińskiego, Polaka zakochanego w Kostaryce, który pisze obecnie książkę o tym niesamowicie ciekawym kraju.

]]>http://kostaryka.blog.onet.pl/2012/04/27/rafal-cezary-piechocinski-polak-zakochany-w-kostaryce/]]>