Eliminacjonizm — czyli wiara, że polityczny oponent jest „rakiem na ciele i musi być wycięty”

Egzekucja Polaków przez Niemców podczas II wojny światowej w Palmirach koło Warszawy.Wikimedia Commons/dp. Źr.: Narodowe Archiwum Cyfrowe

Eliminacjonizm — czyli wiara, że polityczny oponent jest „rakiem na ciele i musi być wycięty”

Człowiek wyzuty z indywidualności i sumienia, z mentalnością szpiega, z duszą kata, zostaje uznany za ideał człowieka i wzór dla czasów naszych, a propagandzie nowego ideału ogół społeczeństwa naszego przypatruje się z życzliwą neutralnością.

Time present and time past
Are both perhaps present in time future
And time future contained in time past[i]
— T.S. Eliot

Eliminacjonizm jest podstawową przyczyną wszystkich masowych morderstw

W wydanej w 2009 roku książce „Worse Than War: Genocide, Eliminationism, and the Ongoing Assault on Humanity[ii]” (Gorsze niż wojna: Ludobójstwo, eliminacjonizm oraz ciągły atak na wartości ludzkości) naukowiec amerykański zajmujący się naukami politycznymi Daniel Jonah Goldhagen argumentuje, że eliminacjonizm jest podstawową przyczyną wszystkich masowych morderstw na świecie dokonanych w XX oraz w XXI wieku.

Słowo „eliminationism” (eliminacjonizm) Goldhagen stworzył w 1996 roku — w swojej poprzedniej książce „Chętni kaci Hitlera”[iii].

Zdaniem Goldhagena „eliminacjonizm” oznacza wiarę, że czyjś polityczny oponent jest „rakiem na ciele politycznym i musi być wycięty — za pomocą odseparowania od społeczeństwa poprzez cenzurę lub wręcz przez eksterminację, w celu zachowania czystości narodu”[iv].

 Jako przykłady masowych zbrodni wynikających z eliminacjonizmu Goldhagen podaje m.in.: wojenne gwałty w Darfurze (2003 - 2010), samobójcze ataki islamskich terrorystów, ludobójstwo w Rwandzie (1994), czystki etniczne oraz ludobójstwo w czasie wojny jugosłowiańskiej (1991–1995), komunistyczne ludobójstwo w Kambodży (1975 - 1979, marsze śmierci z obozu koncentracyjnego w Auschwitz (1944 - 1945), a także zrzucenie bomb atomowych na Hiroshimę i Nagassaki (1945)[v].

Zgodnie z powyższą definicją jako „eliminacjonizm” można określić także politykę dokonywania masowych zbrodni[vi] w imię teorii marksistowskich, czyli: (1) komunistycznej nienawiści do określonej „klasy wyzyskiwaczy”, różnych warstw społecznych oraz/i narodowości[vii] lub (2) socjalistycznej nienawiści Hitlera do „niższych” ras.[viii]

Z wiary, że oponent „rakiem na ciele politycznym [lub narodowym — przyp. Andy] i musi być wycięty” — wynikały więc masowe mordy dokonywane na dziesiątkach milionów ludzi przez komunistyczno-sowieckich i socjalistyczno-hitlerowskich zbrodniarzy oraz wielu innych masowych morderców na świecie.

Dlaczego nasza era widziała tyle masowych morderstw?

„Dlaczego nasza era tak znacznego rozwoju technologicznego, ekonomicznego oraz niewątpliwego rozwoju moralnego — widziała tyle masowych morderstw?”[ix] — pyta Goldhagen w swojej książce… I usiłuje znaleźć odpowiedź na to pytanie analizując zarówno przyczyny, jak i motywy leżące u podstaw działań zbrodniarzy prowadzących politykę eksterminacyjną i kierujących się eliminacjonizmem — jakie doprowadziły do tego katastrofalnego stanu jaki mamy. Zdaniem Goldhagena częste posługiwanie się eliminacjonizmem wynika z „polityki niekaralności wobec tych przetępców, co powoduje, że korzyści przeważają nad kosztami”.

Temat masowych morderstw popełnianych w czasie wojny podjął także m.in. brytyjski historyk Michael Burleigh w książce „Moral Combat: Good and Evil in World War II”[x] (Moralna Walka: Dobro i zło w czasie II wojny światowej). Po najeździe hitlerowskich Niemiec na Francję, w czerwcu1940 roku — Churchill stwierdził w Parlamencie brytyjskim, że podstawowym zadaniem polityki Wielkiej Brytanii jest: ”Prowadzenie wojny przeciwko potwornej tyranii, tyranii jakiej nigdy nie można byłoby pokonać w jej czarnym katalogu ilości okrutnych przestępstw przeciwko ludzkości.”[xi] Tymczasem, już niedługo sprzymierzeńcem Wielkiej Brytanii w walce z socjalistycznymi, hitlerowskimi Niemcami — stała się nie mniej potworna tyrania w postaci komunistycznego, leninowsko-stalinowskiego Związku Sowieckiego…

Dlatego historyk Michael Burleigh w swojej książce nie oszczędza ani Hitlera, ani Stalina, czy japońskiego cesarza/boga — żadnej osoby czy instytucji z tych, które spowodowały te wszystkie niewypowiedzialne cierpienia, jakie stały się udziałem Polaków, Żydów, Cyganów, osób upośledzonych, czy kogokolwiek innego, kto stanął pomiędzy tymi potworami i ich ambicjami.

Rozwiązania skutecznie powstrzymające politykę eliminacjonizmu

Z uwagi na ten katastrofalny stan stosunków międzynarodowych, Goldhagen stwierdza, że „musimy stworzyć odpowiednie rozwiązania, jakie szybko i „skutecznie powstrzymają politykę eliminacjonizmu.”[xii]

O polityce powstrzymywania przez ONZ lokalnych wojen w czasie których występuje eliminacjonizm pisze także William Shawcross w książce „Deliver Us from Evil: Peacekeepers, Warlords and a World of Endless Conflict”[xiii] (Wyzwól nas od zła: Siły pokojowe i watażkowie oraz świat niekończących się konfliktów). Zdaniem Shawcrossa siły pokojowe często stwierdzają, że na miejscu ich działań „nie ma pokoju do utrzymania, a nadzieje na to co mogą zrobić są zbyt duże”. „W bardziej religijnych czasach był Bóg, którego mogliśmy prosić o wyzwolenie od zła” — podsumowuje Shawcross. „Obecnie wzywamy nasze własne organizacje, by to zrobiły. A to często jest jak prośby o dokonanie cudów”.

Rewolucje i wojny domowe są największym złem

Zmarły w 1949 roku mistyk Georgij Gurdżijew uważał wojny za główne zło na Ziemi oraz przyczynę najgorszych ludzkich nieszczęść. Podkreślał on przy tym fakt, że rewolucje i wojny domowe niszczą wiele wybitnych osób o wyższym poziomie świadomości. Temat wojen i rewolucji poruszany jest w ”Opowieściach Belzebuba” Gurdżijewa wiele razy. Za każdym razem przedstawia on taki sam obraz bezsensu ludzkich nieszczęść i zniszczeń oraz ogromne okrucieństwo powodujących te zniszczenia ludzi — którzy są niegodni nazwania ich ”ludźmi”.

Gurdżijew uważał, że w czasie rewolucji społeczeństwa podzielone są na ogół na dwa obozy i są pod wpływem szczególnej psychozy — bowiem ich rozum traci normalne cechy i staje się bestialski wskutek walki i ciągłego zabijania. W takiej sytuacji ludzie o wyższym poziomie świadomości zawsze stają się niewinnymi ofiarami rewolucji. Ludzie ci będąc wewnętrznie wolni nie identyfikują się, jak inni, z populistycznymi hasłami, z ideologią stronnictw rewolucyjnych. Nie mogą oni podzielać atrakcji, entuzjazmu i sentymentów rewolucyjnych mas. W normalnych czasach, ci wybitni ludzie są zawsze życzliwi w stosunku do innych i cieszą się uznaniem każdego, ale w czasie rewolucji, ponieważ nie popierają żadnej ze stron, stają się podejrzanymi o sprzyjanie stronie przeciwnej lub po prostu są usuwani ponieważ są inni.[xiv]

Wszyscy mówimy tym samym językiem — a nie możemy zapobiec przemocy

Choć William F. Allman w swojej książce „Stone Age Present” (Epoka kamienna jest obecna) argumentuje, że „Z punktu widzenia ewolucji my wszyscy mówimy tym samym językiem”[xv] — to jednak ciągle nie możemy zapobiec psychopatycznemu językowi przemocy używanemu przez zdegenerowanych oprawców posługujących się eliminacjonizmem wobec przeciwników, czy swoich oponentów.

Maureen Henry w książce „The Intoxication of Power: An Analysis of Civil Religion in Relation to Ideology”[xvi] (Intoksykacja władzą: Analiza cywilnej religii w relacji do ideologii) pokreśla, że „ideologia komunistyczna jest w zasadzie zsekularyzowaną w mniejszym czy większym stopniu wersją chrześcijaństwa”.

Zatruci swoją wieloletnią tyrańską władzą w komunistycznym państwie sowieckim, w którym marksizm-leninizm był obowiązującą religią[xvii] — psychopatyczni komunistyczni gerontokraci z Kremla przygotowujący mordercze plany ataków atomowych na zachodnią Europę oraz militarne podbicie całej Europy jednocześnie w „Programie na XX Zjazd KPZS” zapowiadali, że:

„Kiedy ludzie sowieccy będą się cieszyli błogosławieństwem komunizmu, kolejne setki milionów ludzi na ziemi powie: ‘Jesteśmy za komunizmem’. Nie poprzez wojnę z innymi krajami, lecz wskutek przykładu lepiej zorganizowanego społeczeństwa (…), stworzenia wszystkich warunków dla szczęścia oraz dobrobytu człowieka.”[xviii]

O takich jak oni komunistycznych zbrodniarzach i ideologicznych szaleńcach nie mających żadnej moralności, już w 1920 roku Jan Parandowski pisał :

„Bolszewicy byli zupełnie innego pokroju. Sekciarstwo i fanatyzm lub wrodzona dzikość pozwalały im zapomnieć o wszelkich względach [wobec] ludzkości. To są ludzie dogmatu socjalnego, który ich zaślepia i uzbraja w siłę, energię, okrucieństwo. Albowiem nie ma nic niebezpieczniejszego ponad to, gdy pewna idea ogólna i szeroka wciśnie się do mózgu małego i ciasnego. Rozsadza go, zapełnia sobą zupełnie, nie tamowana ani wyrobionymi pojęciami, ani wiedzą, ani rozumem. Staje się idée fixe, szaleństwem. Powstaje nowy typ człowieka – bolszewik – który życie ludzkie mało waży, albowiem widzi przed sobą tylko spełniający się raj ziemski.”[xix]

Kiedy psychopaci zdobywają władzę stają się skłonni do uznania siebie za kryterium normalności

Może dzieje się to dlatego, jak pisze psycholog Andrzej Łobaczewski w swojej „Ponerologii politycznej”[xx] ponieważ: „W każdym kraju świata osobnicy psychopatyczni i część innych dewiantów tworzą ponerogennie aktywną siatkę porozumień, po części wyobcowaną z więzi społecznej normalnych ludzi”. Jest to antynarodowa i antyspołeczna władza tworząca swój własny „światek o swoistych prawach i obyczajach”, władza „odkrywająca swoje odmienne sposoby działania i walki o byt”.

Jedną z podstawowych metod działania takich psychopatów posiadających władzę w jakimkolwiek kraju jest właśnie eliminacjonizm — czyli usiłowanie eliminacji wszystkich przeciwników. Jak stwierdza Łobaczewski w swojej pracy, wynika to także i z tego, że: ”Kiedy psychopaci zdobywają władzę i dobrobyt stają się skłonni do uznania siebie za kryterium normalności, a tym samym ludzi normalnych za wadliwych.”

„Społeczeństwo podzielono na proletariat, który miał być panem sytuacji, i na coś nieokreślonego”

W „Bolszewizm i bolszewicy w Rosji” Jan Parandowski pisał także, iż ”Społeczeństwo podzielono na proletariat, który miał być panem sytuacji, i na coś nieokreślonego, co w bogatej i przedziwnej terminologii bolszewickiej dostawało co dzień nowe nazwy. Była to burżuazja, którą stosownie do okoliczności nazywano: „białą gwardią”, ‘dusicielami’, ‘eksploatatorami’. (…) Ci wszyscy byli wydziedziczeni, prawdziwi pariasi, pozbawieni praw i czci. ”

„Bywały chwile”, stwierdził Parandowski, „kiedy rząd wołał po prostu: ‘Róbcie sobie z nimi, co chcecie’. Można ich było grabić i zabijać, i być pewnym, że żaden trybunał rewolucyjny tego nie poczyta za zbrodnię.”

Eliminacjonizm PO — Sikorski wzywał do „dorzynania moherów” z PiS

A skoro za wezwaniem min. Sikorskiego miała nastąpić eliminacja oraz “dorzynanie moherów” z PiS — czego żaden rewolucyjny trybunał z PO nie poczytałby za zbrodnię — mieliśmy do czynienia z czysto leninowsko-sowieckim przyzwoleniem „Róbcie sobie z nimi, co chcecie”. W takich warunkach ta prymitywna, odpowiednio nasączona nienawiścią przez postsowiecką medialną propagandę —  narkotyczno-alkoholowa, czyli miękka do ugniecenia glina „ukształconych” z miasta — przez lata odpowiednio formowana przez speców PO[xxi] od siania nienawiści, bierze się za broń palną, pistolety i noże.

Bierze tę broń także i po to, żeby wreszcie zabić tego wroga, o którym codziennie trąbią tej postsowieckiej i PO-wskiej glinie postbolszewickie mass media — oraz by wreszcie uwolnić się od napierającego ją z zewsząd tsunami tej medialnej, wręcz nazistowsko-bolszewickiej nienawiści do niezależnych, samodzielnie myślących oraz patriotycznych Polaków…

Czyli tego olbrzymiego tsunami nienawiści napierającego na widzów czy czytelników z postsowieckich mediów bez żadnej przerwy… Przykładem może tu być obłędny jado-plujca Niesiołowski, który codziennie w tych mediach bryluje — zapluwając się tym swoim jadem i swoją wręcz bolszewicką nienawiścią do opozycji w PRL-bis… Zawsze przy tym łżąc, tak jak z tymi ośmioma kulami ponoć wymierzonymi w obłudną pierś tego PO-wskiego męczennika – męczennika zwłaszcza jego własnej hipokryzji i zakłamania… A także i PO-wskiego załgania…

Homo peerelus — człowiek wyzuty z indywidualności i sumienia, z mentalnością szpiega, z duszą kata

Marian Zdziechowski, krytyk totalitaryzmów faszystowskich i komunistycznych — znany filozof, publicysta i profesor oraz rektor Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie —w swojej książce „W obliczu końca”[xxii] z 1937 roku napisał:

„Człowiek wyzuty z indywidualności i sumienia, z mentalnością szpiega, z duszą kata, a poddany dyscyplinie katorgi zostaje uznany, zgodnie z ewangelią sowiecką, za ideał człowieka i wzór dla czasów naszych, a propagandzie nowego ideału w rozmaitych postaciach, stosownie do miejsca i środowiska, ogół społeczeństwa naszego przypatruje się z życzliwą neutralnością.”

Jeżeli uznamy, że w mafijnym państwie ukształtowanym przez Tuska groźbą zastraszania, czyli swoistej współczesnej katorgi stosowanej przez PO, jest wkroczenie ABW o świcie za parę stron w sieci krytycznych dla prezydenta, czy groźba uraty pracy za moheryzm — to mamy idealny obraz postsowieckiego człowieka z miasta „ukształconego” przez lata nienawistnej propagandy PO wymierzonej w dużą część patriotycznego społeczeństwa.

Czyli, jest to obraz odczłowieczonego osobnika, o narzuconej mu mentalności leninowsko-stalinowskiego bolszewika. Osobnika nie mającego ani żadnej indywidualności ani sumienia, który bez litości  brutalnie atakuje oraz wyzyskuje słabszych. O takich odczłowieczonych osobnikach niezależni polscy historycy nie bez podstaw piszą jako o homo peerelusie.