„Przebaczenie przerywa spiralę nienawiści i odwetu” – Jan Paweł II

Jest druga niedziela Wielkiego Postu, dlatego chcę przypomnieć orędzie Jana Pawła II na ten okres z 2001 roku. Tym razem nawoływał on do pojednania i przebaczenia. Jezus zachęcał do kochania nieprzyjaciół i dobrze czynić tym, którzy nas nienawidzą. Jest to bardzo trudne wyzwanie. Papież polak pisał:
„Słowa te są dla niektórych trudne do przyjęcia i do przetłumaczenia na odpowiednie postawy życiowe.”
Dlatego chętnie tkwią w sporach i „okopują się” i nie chcą zrobić choćby jednego kroku w stronę inaczej myślących. Dalej JPII pisze, „że przebaczenie i pojednanie są rzeczą nieodzowną do wprowadzenia w życie autentycznej odnowy osobistej i społecznej. Odnosi się to tak do relacji międzyosobowych, jak również do stosunków między wspólnotami i między narodami.” Widzimy, do czego w naszym kraju doprowadziła pucha i zadufanie w sobie. ( Ludzie, który przed dwudziestu laty uczestniczyli w przewrocie politycznym i stali po jednej stronie barykady, teraz zwalczają się. Gdyby wsłuchali się w słowa naszego Papieża wiedzieliby, że trzeba „przyjąć i obdarzyć przebaczeniem”, bo to „umożliwia nowe co do jakości relacje między ludźmi, przerywa spiralę nienawiści i odwetu.”
Jak długo jeszcze w Polska będzie areną wyniszczającej i dzielącej naród walki? Kiedy politycy zrozumieją, że tylko w zgodzie mogą wyprowadzić nasz kraj ze skraju przepaści? Przypomnijmy sobie jak było przed 2005 rokiem. Też były rożne partie polityczne, były spory, ale nie było wzajemnego wyniszczania się i nienawiści. Do obecnego stanu doprowadziły zawiedzione nadzieje i bezpardonowa walka o WŁADZĘ, a nie POLSKĘ.
Jeśli politycy nie usłyszą słów Jana Pawła II „Okazanie miłości temu, kto obraził, rozbraja przeciwnika i może przekształcić nawet pole walki na solidarną współpracę.”
Do czego doprowadzą. Teraz dla rządu powinno być ważne ratowanie państwa, a nie swoich stołków. Reszta prawicy też powinna szukać sposobów wyjścia z kryzysu, a koalicja zamiast wszystkie takie projekty utrącać powinna poszukać sposobów ich realizacji. Inaczej do władzy wróci komuna i głoszone przez papieża wartości i zasady znów będę łamane. Kraj jest na granicy bankructwa i niebawem będzie gorzej niż w Grecji, czy Irlandii.

Weźcie sobie pod rozwagę słowa Jana Pawła II drodzy politycy, to wasze zadanie na Wieki Post.!!!

Fragmenty Orędzia Jana Pawła II na Wielki Post 2001

(…) Wielki Post stanowi dla wierzących sprzyjającą okazję do dokonania głębokiej rewizji życia. We
współczesnym świecie, obok wielkodusznych świadków Ewangelii, nie brakuje ochrzczonych, którzy wobec
wymagającego wezwania, aby podjąć drogę „pójścia do Jerozolimy”, przyjmują postawę ukrytego sprzeciwu,
a niekiedy także otwartego buntu. Są sytuacje, w których doświadczenie modlitwy jest przeżywane
w sposób raczej powierzchowny, tak, że słowo Boże nie wpływa na życie. Sam Sakrament pokuty uważany
jest przez wielu za nic nie znaczący, a niedzielna celebracja Eucharystii jako tylko obowiązek do spełnienia.

(…)Są chrześcijanie, którzy uważają za rzecz zbyteczną podejmowanie ciągłego wysiłku duchowego,
gdyż nie odczuwają potrzeby konfrontowania się z prawdą Ewangelii. Takie słowa jak: „Miłujcie
waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą” (Łk 6, 27), usiłują oni pozbawić znaczenia
i uczynić nieszkodliwymi, aby nie zakłócać sobie nimi swojego sposobu życia. Słowa te są dla niektórych
trudne do przyjęcia i do przetłumaczenia na odpowiednie postawy życiowe. Są to bowiem słowa
prawdy, które wzięte na serio, zobowiązują do radykalnego nawrócenia. Człowiek natomiast, obrażony i
zraniony, skłonny jest do ulegania psychologicznym mechanizmom współczucia sobie samemu i do rekompensaty,
ignorując wezwanie Jezusa do miłości własnego nieprzyjaciela. Ludzkie natomiast wydarzenia
z codziennego życia ukazują bardzo wyraźnie, że przebaczenie i pojednanie są rzeczą nieodzowną do
wprowadzenia w życie autentycznej odnowy osobistej i społecznej. Odnosi się to tak do relacji międzyoso
bowych, jak również do stosunków między wspólnotami i między narodami.
Liczne i tragiczne konflikty dręczące ludzkość, powstałe niekiedy również z powodu źle zrozumianych
motywów religijnych, utworzyły obszary nienawiści i przemocy między ludźmi i narodami. Niekiedy
dzieje się to także między grupami i stronnictwami wewnątrz tego samego narodu. Niestety, obserwuje
się czasem, z bolesnym poczuciem bezsilności, nasilenie walk, które wydawały się definitywnie zakończone.
Ma się wrażenie, że niektóre narody są uwikłane w proces niekończącej się przemocy, która sieje nieustanne
ofiary, bez konkretnej perspektywy rozwiązania. Życzenia zaś pokoju płynące ze wszystkich stron
świata wydają się bezskuteczne: konieczny wysiłek zdążający do upragnionej zgody nie przynosi spodziewanych
owoców.
(…)Miłość Boga znajduje swój najwyższy wyraz właśnie wtedy, gdy człowiek, grzeszny i niewdzięczny,
zostaje ponownie przyjęty do pełnej komunii z Nim. W tej perspektywie „oczyszczenie pamięci” stanowi
przede wszystkim ponowne uznanie Bożego miłosierdzia, które Kościół w różnych aspektach swego
życia i działania jest wezwany głosić z odnowionym przekonaniem.
Jedyną drogą pokoju jest przebaczenie. Przyjąć i obdarzyć przebaczeniem umożliwia nowe co
do jakości relacje między ludźmi, przerywa spiralę nienawiści i odwetu, zrywając więzy zła krępujące serca
przeciwników. Dla narodów w poszukiwaniu pojednania i dla tych, którzy pragną pokojowego współżycia
między osobami i narodami, nie ma innej drogi jak właśnie ta: przebaczenie otrzymane i ofiarowane. Jakże
bogato w zbawienne pouczenia brzmią słowa Pana Jezusa: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się
za tych, którzy was przesiadują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On
sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi” (Mt 5, 44-45)! Okazanie miłości temu, kto
obraził, rozbraja przeciwnika i może przekształcić nawet pole walki na solidarną współpracę.
Wyzwanie to skierowane jest nie tylko do poszczególnych osób, ale także do wspólnot, narodów
i całej ludzkości. Dotyczy to w sposób szczególny rodzin. (…)
„Miłość nie pamięta złego” (1 Kor 13, 5). W tym sformułowaniu z pierwszego Listu do Koryntian,
Apostoł Paweł przypomina, że przebaczenie jest jedną z najbardziej wzniosłych gestów miłości.
Okres wielkopostny jest stosownym czasem do lepszego pogłębienia znaczenia tej prawdy. Poprzez Sakrament
pojednania, miłosierny Ojciec udziela w Chrystusie swego przebaczenia, a to przynagla nas do
życia w miłości, uważając drugiego nie jako nieprzyjaciela, lecz jako brata.
(…)W naszych czasach pojednanie ukazuje się coraz bardziej jako konieczny wymiar dla autentycznej
odnowy społecznej i umocnienia pokoju na świecie.(…)
Oto dlaczego w tym Wielkim Poście pragnę zaprosić wszystkich wierzących do gorącej i ufnej
modlitwy zanoszonej do Pana, aby wszystkim udzielił daru ponownego przeżycia Jego miłosierdzia. Tylko
ten dar pomoże przyjąć i przeżyć na sposób bardziej radosny i wielkoduszny miłość Chrystusa, „która nie
unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą”
(1 Kor 13, 5-6).