Mały krzyczy głośno, bo go nie widać

            Nie wolno lekceważyć tych co profesjonalnie przeszkadzają. Zawsze są to ludzie, którzy sądzą, że mają wiele do powiedzenia, ale wiedzą, że cała ich inicjatywa pójdzie w słowa i tylko w słowa. Nic one nie kosztują, a w głowie zawrócić mogą. Nic nie jest dla takich osób milsze, jak szafowanie proroctwami i wsuwanie bliźnim do butów różnych mniejszych lub większych kamyków, bo to daje schadenfreude, kiedy się widzi, że ktoś tam syka i te kamyki wytrząsa. Przekładając to na ugrupowania polityczne, widać gołym okiem takie manewry. Rząd PiSu dopiero co zaczął, a już komentowany jest tak, jak gdyby stał przed wyborami po całej swej (oczywiście chybionej) kadencji. Wszystko to jest wishful thinking, jak to się mówi. Petru już zapowiedział sromotną klęskę PiSu za cztery lata. Ten to ma orli wzrok. A może w swej wizji dostrzegł rząd „nowoczesny” ze sobą na czele. Jak się ma dobre samopoczucie, to wszystko jest możliwe. Oczywiście upadek PiSu przepowiedziany przez Petru musi być podbudowany jakimiś złowróżbnymi bakcylami, które w PiSie już teraz zatruwają jego siły żywotne. I cóż takiego ów prorok wynalazł? Otóż Kaczyński upozowany n. p. na Robespierra, bezwzględny satrapa, ziejący nienawiścią do demokracji (tu ma, nie Kaczyński, a Petru poparcie n. p. Süddeutsche Zeitung) zwyciężył, gdyż napędem jego działania była i jest  zemsta. Za co? Tu można by już snuć opowieść  z „Tysiąca i jednej nocy”. Ktoś inny dorzucił, że zemsta napędza też innego polityka, który może się okazać liderem opozycji POwskiej, mianowicie Schetynę. Wszystko to nawet na pozór „trzyma się kupy”, jak by powiedział autentyczny ludowiec (ale gdzie go szukać?). Ale szkopuł w tym, że jest to proroctwo, tylko proroctwo, wprawdzie nowego rozdania, bo stare dawno wygasło, ale jest i drugi szkopuł, bo z czyjego ono może być mandatu? Kiedy zaczyna się pleść bzdury, to trudno znaleźć metę. Podobnie, kiedy o bzdurach, co niniejszym czynimy, za wiele się mówi. Toteż trzeba z miłego tematu zejść.

            Może jeszcze jedno pytanie. Co (lub kto) za tymi proroctwami stoi? Nowoczesna – zależy w jakim przedmiocie – to 28 posłów. Trudno dostrzec taką trzódkę w dużej sali na Wiejskiej. PSL – 16 posłów, tu już potrzeba lupy. I tu chyba jest wyjaśnienie tego grzmotu słownego, jaki od jednych i drugich słuchać. Bo ich nie widać. Nie widać też jakichś ich wystrzałowych inicjatyw. Może za wcześnie. Dlaczego zatem popędzają PiS? Właśnie, w tym szaleństwie jest metoda. Rozliczając PiS z obietnic, odwracają uwagę od swoich, a też ich trochę było. Czy mogą myśleć o władzy? Jeśli mają olej w głowie, to nie, ale pomarzyć i cieszyć się berłem w gablocie za szkłem, też można.  Tylko, panowie, to jest ogromnie śmieszne. Byłoby też zabawne, gdyby nie to, że wszelkie warcholstwo dawało się nam w naszych dziejach we znaki. I trzeba by na tyle znać tę, pogardzaną dziś, historię, by nie robić świństwa. Toż szlachta też, rycząc veto, powoływała się na demokrację. A demokracja była zawsze taka sama. To nie demos – lud rządził, ale ci, którzy ten lud oszukiwali, używając go dla swych niecnych celów. A ten lud wierzył coraz to nowej klice i coraz to dostawał po grzbiecie. Może w końcu takie głosy, jak te, o których tu mowa nie będą do nikogo docierały, może echem wrócą tylko do krzykaczy. A oni zamiast zdzierać gardło wezmą się po prostu do roboty?

            Czy czasem sam bezwiednie nie wchodzę na ścieżkę proroków, snując takie oczekiwania? Lepiej dać sobie z tym spokój, czego życzę także  tym wszystkim, którzy w braku upragnionej władzy zajęli się prorokowaniem.

P.s. (29 XI 2015) Najnowsze sondaże dają PiSowi 42 %, Nowoczesnej 18%, PO 16 %, a PSL w towarzystwie Zjednoczonej Lewicy, Korwinowców i innych po 4 %, a więc „chłopi” byłiby poza parlamentem.  To jest ciekawa sytuacja, bo świadczy o lasowaniu się i to lawinowym PO i o szukaniu przez wielu jakiejś nowej opcji. Ponieważ media są zdecydowanie wrogie i agresywne wobec PiSu, a Petru posiada silę przyciągania dla  „milionerów”, będących dotychczas poważną częścią żelaznego elektoratu PO, dlatego ta zwyżka jego elektoratu. Gdyby Kukiz był bardziej konkretny, chyba on by w tym wyścigu zwyciężył (ma w sondażu 8%). PO ma jeszcze wśród pewnych kół poparcie, a nawet niektórzy dmą mocno w jego trąbę. N. p. niejaka pani Holland  rozrywa szaty nad cynizmem PiSu. Nadto ten sam sondaż podaje, że ponad 42 % Polaków nie ufa Kaczyńskiemu, a Macierewiczowi aż 52 %. Nie jest to dziwne, zważywszy, ile pomyi wylano na obu z po-wskiej mętowni w ostatnich latach. Tu też tkwi rdzeń powodzenia Petru i obaw wielu przed PiSem. Ciekawa jest kampania o Trybunał Konstytucyjny. PO walczy tu o być albo nie być, gdyż nie mając w swym władaniu Trybunału (o którego rzekomo apolityczność tak głośno woła – i któż tu jest cyniczny, pani Holland?) nie zaciąży politycznie na arenie ani krajowej ani zagranicznej. Nie łudźmy się bowiem, polityka nie znosi sentymentów ani wierności dla partnera przegranego. Europejskie środowiska muszą  dojść do ładu z nowym układem sił w Polsce i zaczną od nowa. Obawa tylko, żeby PiS się nie złamał i nie poszedł na świecidełka unijne. Jeszcze jedno zdumienie, kiedy śledzi się media, wiadomo jakie. Otóż mnożą się głosy tych, którym wartości polskie nigdy nie leżały na sercu, przeciwnie, drażniły ich. A to, czego chcieli wyborcy PiS i pokrewnych kierunków, to właśnie ich obrona.  Dlatego wyborcy tego ugrupowania patrzą z troską na dobór ludzi do agend władzy. Pewna pani pobiadała, że trwa wyścig po udział w łupach, czy jakoś tak powiedziała. Może w tym i wiele racji. Trzeba mieć nadzieję, że niektórzy nie dotrą do mety.