W oparach absurdu nam żyć dziś nie trzeba

Opary absurdu III RP tworzyły się dzieki me(n)dialnej zasłonie i załóżycielskim kłamstwom =o jakiejś historycznej roli popsolitego geszeftu - "okrągłego stołu", "magdalenki" i krzywdzącej Polaków - "grubej kreski". Dzieki temu komuniści nic nie stracili na "transformacji" , pozwolili za to międzynarodowym banksterom okraść Polske i zniszczyć gospodarkę...

http://bit.ly/1APwIK7

Dla jednych poezja jest przyjemnością, dla innych – bólem. I to zarówno dla poety, jak i jego odbiorców. Obie te strony, choć wykluczają się wzajemnie przez swoją rolę, nie mogą istnieć bez siebie i uzupełniają się do całości.

Z jednej strony nie można pisać „do szuflady” i potrzebny jest czytelnik, tutaj ze względu na muzykę wiersza – także słuchacz. Z drugiej zaś (pomijam osoby chore, niedołężne itp.), pozbawianie się przyjemności estetycznych, które niosą z sobą poezja i muzyka i inne gatunki sztuki, jest rodzajem samobiczowania się. Mamy tu, więc, klasyczną dychotomię.

Słuchając wiersza, czytając go nie jestem też tak całkiem bezinteresowna. Efektem jest, bowiem, lepsze rozpoznanie świata. Świata, w którym przyszło mi żyć.

Jednakże poezja jest twórczością intymną i poeta reaguje wierszem bardzo często instynktownie, odpowiadając zarówno na pojawiające się zagrożenia, jak i w uniesieniu głosząc światu swą radość. A dzielenie się z tym światem swoją własną intymnością jest jak spowiedź. I wymaga odwagi.

Zarówno Lwów47, od którego zaczynam zwykle lekturę niepoprawnych.pl, jak i dzisiaj Satyr dzielą się z nami – i mają odwagę to robić - swoją prywatną obserwacją naszej polskiej drogi. Drogi, z której tak łatwo dzisiaj zboczyć, choćby na emigrację, także tą wewnętrzną. Drogi, na której tak wielu z nas potrzebuje przewodnika …

Z poetą (poetką) można się czasem nie zgodzić, ale trudno nie wysłuchać.

Czytam wiersz i wpisy i czuję się ubogacony. Chcę się też podzielić się spostrzeżeniem, a mianowicie , że wokół tej poezji gromadzą się osoby co mają „tego samego ducha”, ducha służenia ojczyźnie. Pewnie piękno ma wartość tylko dla tych co bliźniemu chcą służyć. Obecna władza ruguje z nauczania literaturę patriotyczną pewnie żeby ludzie nie tęsknili za ojczyzną na emigracji. Według mnie na początek każde dziecko powinno poznać „Powrót taty” A. Mickiewicza.

Dziękuję