Polityka jest dobra i bardzo dobra.

Polityka jest dobra i bardzo dobra. Zły jest tylko niedostatek polityki i nadmiar polityki. Kryzys z „totalną opozycją” pokazuje, że Państwo Polskie zeszło na złą drogę niedostatku polityki, a więc i swojego rozpadu z powodu słabości.

Polityka jest dobra, kiedy trzyma się granic wyznaczonych jej przez naród.

Polityka jest zła, kiedy jest za słaba wobec budzących się zwłaszcza w sferach gospodarki, handlu i ekonomii sił antypolitycznych zmierzających do faktycznej dyktatury.

Polityka jest również zła, kiedy kieruje nią nadmiar polityki

– kiedy jako za silna ogranicza władzę swojego narodu jako suwerena wyznaczającego państwu i władzy państwowej idee i cele do realizacji,

- kiedy wchodzi na drogę ideologii, w tym szowinizmu narodowego zmierzającego do ekspansji kosztem grabionych i niszczonych innych narodów,

- czy też wchodzi na drogę szowinizmu ideologicznego – tak wewnętrznego, jak zewnętrznego dążącego do zmian dla zmian, a nie do realnego postępu, czyli postępu na drodze ludzkich wartości, postępu duchowego.

Zmian faktycznie tylko po to, by jedni tracli i byli w potrzebie, więc i wchodzili w uzależnienia i zniewolenia, zaś drudzy niezasłużenie zyskiwali i łatwo trwonili, a nadto demoralizowali się w przekonaniu, że już nie muszą myśleć o przyszłości, przez co przy byle zmianie i oni już zostaną tymi uzależnionymi, zadłużonymi i zniewolonymi.

Ten typ zmian, które obserwujemy to zmiany pożądane przez banksterów i lichwiarzy wszelkiego typu, z korporacjami prywatnymi uzurpującymi sobie „prawo do zysku” na czele.

W tym sensie „Dobra zmiana” jako motyw PiS-u to hasło złowieszcze.

Polityka jest dobra, kiedy stoi twardo na systemie wartości, hierarchicznym, z najwyższej duchowo pólki, na czystych ideach. Wtedy jest służbą, a władza polityczna zmierza do „równania w górę” swoich poddanych - tych, którym służy po to, by mogli stawać się zdolnymi do odpowiedzialnego i samodzielnego życia, do realizacji swoich powołań.

Polityka jest dobra, kiedy nie usiłuje wyrastać na wartość i to samą w sobie, wartość nadrzędną nad wszystkim, bożka, idola, demona co zniewala, bo jednak to ona ma służyć. Minister znaczy sługa.

Polityka jest dobra, kiedy zmierza do wzmacniania struktur społecznych.

Chodzi tu zwłaszcza o organizacje i ruchy narodowe. W tej chwili są dyskryminowane. W tej chwili z jednej strony ich podstawowe funkcje przejmują partie polityczne, które faktycznie to nie reprezentują narodu, tylko oligarchów, a może nawet związek korporacji prywatnych i państwa, który w rzeczy samej jest strukturą faszystowską natury antynarodowej, a z drugiej strony „organizacje pozarządowe” – siedliska zdrady, twory pasożytnicze i ideologiczne wrogie rzeczywistym celom narodu i państwa, finansowane i z budżetu państwa jako organizacje pożytku publicznego, przez państwa, korporacje prywatne, czy oligarchów dla ich promocji, a naszym kosztem.

Polityka w Polsce w tym zakresie się poprawi jak odetnie od jakiegokolwiek zewnętrznego finansowania te „organizacje pozarządowe”, a status organizacji pożytku publicznego przejmą od nich autentyczne organizacje i ruchy narodowe.

Polityka międzynarodowa wymaga też kierowania się silną i zdrową ideą narodową.

Idee narodowe to podstawa przyjaznych relacji międzynarodowych – nie jakiejś konkurencji do dóbr, sił, środków, czy energii, a zdrowej, uczciwej rywalizacji w tym kto lepszy, czyj produkt lepszy, trwalszy, potrzebniejszy, zdrowszy... Trwa przy tym rzeczywista wspólpraca i gospodarskie myślenie dalekowrzroczne.

Narody wchodzą w trwałe relacje braterskie. Typową jest tu pomoc solidarna w walce „O wolność waszą i naszą”.

Silne, autentyczne związki międzynarodowe są konieczne już dzisiaj, a będą i w przyszłości, bo siły antypolityki, siły antynarodowe już mocno organizują się w struktury ponadnarodowe, w struktury pasożytnicze same w sobie, a w dodatku służebne siłom zła skupionym w korporacjoniźmie-syjoniźmie-globaliźmie.

Tu nie może być próżni po autentycznych siłach narodowych, bo „natura nie znosi próżni”, a więc grozi, że faktem dokonanym zagospodarują ją siły ponadnarodowe – w najlepszym razie siły okupacyjne, z perspektywą bycia ludobójczymi.

I tu nie państwa jest rola, nie partii politycznych rządzących, czy opozycyjnych, a przede wszystkim samych organizacji i ruchów narodowych zdolnych odnajdywać w tych organizacjach międzynarodowych dobro wspólne i zdolność do wspólnej walki – w pierwszym rzędzie walki o przetrwanie w warunkach szykowanej nam zagłady.

Polityka w ścisłym sensie to element ładu życia publicznego obejmujący zwłaszcza gospodarkę, handel i ekonomię.

Rolą władz państwowych, władz politycznych jest przede wszystkim pilnowanie, aby poszczególne elementy polityki nie przekraczały ustanowionych dla nich ram działania – by nie były antypolityczne – w pierwszej kolejności szukające zysku, tylko w pierwszej kolejności wypełniały zadania użyteczności społecznej – by obywatelom nie brakowało tego, co jest im potrzebne z jednej strony, a z drugiej strony, aby same nie ingerowały w politykę wymuszając dla siebie pozycję uprzywilejowaną (jak np. w umowie CETA), czyli antypolityczną, zwłaszcza nadpaństwową.

Tu trzeba podkreślić, że „prawo do zysku” jest niemoralne i niesprawiedliwe. Niesprawiedliwe, bo nie uwzględnia tego, czy druga strona transakcji osiągnęła zysk, którym miałaby się dzielić, z tymi, którzy „literalnie” mieliby mieć to „prawo do zysku”, nie mówiąc już nawet o sytuacji kiedy poniosłaby stratę. Za tym idzie już i niemoralna uzurpacja i terror silniejszego i pasożytnictwo lichwiarskie.

Polityka to przede wszystkim roztropna troska o dobro wspólne. Koniecznie tu trzeba dodawać, że chodzi tu o dobro wspólne narodu, którego państwo jest - narodu, którego hierarchiczny system wartości i związane z nim definicje słów, oraz kultura i cywilizacja stały się postawą moralnego ładu życia publicznego zapewniającego zgodność życia w państwie.

Polityka posługuje się prawodawstwem jako swoim narzędziem. Prawodawstwo, które jest politycznym, jest i służebnym sprawiedliwości, oraz innym ludzkim wartościom wyższego od sprawiedliwości rzędu, bierze w ochronę ludzi dobrych przed ludźmi złymi.

Dlatego to prawodawstwo musi wynikać z potrzeb sprawiedliwości i innych ludzkich, narodowych i duchowych wartości człowieka, którym sprawiedliwość ma służyć.

Kiedy prawodawstwo jest „drukowane z powietrza” przez antypolityków na pozycjach władz państwowych mamy rządy bezprawia mimo pozorów legalizmu i praworządności przy jego wykonaniu.

Tu się pojawia rozróżnienie polityki i antypolityki w tym, że polityka ma, a antypolityka nie ma względu na prawdę i kłamstwo, na dobro i zło - toleruje nie tylko że zgodne w dobru inne cele polityczne, a więc i zło, czy faktycznie nawet równouprawnia zło z dobrem, a nawet pochwala zło i promuje zło kosztem dobra, choć to już satanizm.

Mało tego – diabelskimi wynalazkami „praw człowieka”, np „prawa do aborcji”, czy „prawa do eutanazji” równa życie ze śmiercią, a antypolityczną „polityką zrównoważonego rozwoju” pochwala i legalizuje ludobójstwo – choć to już satanizm, czyli droga do ludzkiego samozatracenia.

Pozbawienie wszelkich antypolityków na politykę jest dziś najwyższą koniecznością, bo nie jest zdolnym do przetrwania żaden byt, który kierowałby się jednocześnie wartością i antywartością a byt, który kieruje się antywartością jest wrogi człowiekowi jako takiemu.