SYBIRACY

niosę tę pamięć

i lęk...i ból...

długi świst knuta

i gwizdy kul

trwogę i rozpacz

niemoc i żal

nieogarnioną

śmiertelną dal

skrzypienie śniegu

zabójczy chłód

i ten nieludzki

zwierzęcy głód

klekot kibitki

i bunt łańcuchom

 nadzieję jutra

jak hostia kruchą

bydlęcy wagon

bydlęce prawo

bydlęcy żywot

spisany krwawo

pamięć powraca

jak poświst bata

jak nie wyrwana

więzienna krata

i bunt stłamszony

niemoc i łzy

tyfus gorączka

fetor i wszy

i ta samotność

katorga duszy

która  nikogo

nigdy nie wzruszy

ta nie zgojona

do śmierci rana

głęboko w sercu

zagrzebana

i żal jak drzazga

w serce wbita

że nasza męka

 rzecz pospolita

którą zaciera

czas co płynie

 rzeką cierpienia

o Kołymie

o nie spełnionym

śnie o wolności

i rozrzuconych

relikwiach kości

czy naszą pamięć

piachem złotym

 zostanie kiedyś

 w dnie Golgoty?

szemrze po krzyżem

w ciszy różańca

pełna rozpaczy

prośba zesłańca

Chryste! czy widzisz

naszą mękę

Chryste! wyciągnij

do nas rękę !

Matko świecąca

w Ostrej Bramie

skrusz w piersi katów

serca kamień

 bo tylko Ty nas

dziś ocalisz

będziemy Matko

wciąż błagali

bo gdy Ojczyzna

w pętach wroga

wierzymy tylko

w litość Boga

i Twoje Matko

 orędowanie

by Bóg odwrócił

to zesłanie

gorzka świadomość

osamotnienia

i bezlitosny

mur milczenia

 i mroźna cisza

 u rąk...u nóg..

do krwi odarty

modlitwą Bóg

Polskiej Golgoty

krzyż nam włożony

i śniegu bandaż

pokrwawiony

i coraz dalej

 krok po kroku

w dźwięku łańcucha

ból wyroku

gdzie biały czyściec

zmienia nas w blizny

cena za zdradę

naszej Ojczyzny

gdzie jesteś Polsko!

Ojczyzno nasza

niesiemy w sobie

piętno Judasza

nieludzki wyrok

nieludzkiej ziemi

ratuj nas Chryste!

bośmy strwożeni

zimnem i głodem

wrogów podłością

i podeptaną

ludzką godnością

ilu nas wróci?

ilu zostanie?

jak potargany

krwawy różaniec

który historia

wlecze za nami

wciąż obmywany

naszymi łzami

naszą tęsknotą

Polsko do Ciebie

jak głód co wraca

 w myśli o chlebie

Tym co zostali

w krzyża ramionach

czas pozacierał

krew i imiona

od tylu wieków

nasze przekleństwo

i wracające

wciąż okrucieństwo

w carskich wyrokach

 oraz powstaniach

 długi śmiertelny

okres konania

potem dwóch bestii

 bez litości

śmiertelny taniec 

w imię wolności

i ludobójstwa

znak szatana

Katyń i Wołyń

gnijąca rana

i krematoriów

gorzki popiół

to Polski Chrystus

z raną w boku

i gorzki owoc

polski ludowej

czerwonej gwiazdy

wyrok surowy

koło historii

wciąż się obraca

a los narodu

jak kość sobacza

o którą walczą

„tamci” i „ci”

których wciąż nęci

zapach krwi

 a Ty! Ojczyzno!

tylko w snach

w bólu tęsknocie

oraz  łzach

Oni na Ciebie

Polsko czekali

niosąc Cię w sercu

z sybirskiej dali

w szumie kibitek

w dźwięku łańcucha

nieśli przez czyściec

polskiego ducha

złamane skrzydła

polskiej wolności

świecą przy drogach

próchnem ich kości

to Sybiracy

w sercu Narodu

bolesną drzazgą

Golgoty Wschodu

krwią zapisana

droga męczeństwa

z Nieludzkiej Ziemi

w mię zwycięstwa

krzyża Chrystusa

co polskim znakiem

że Bóg i Honor

zawsze z Polakiem

i że Ojczyzny

nie ma bez Boga

prowadź nas Chryste

po polskich drogach

przez Matki naszej

orędowanie

i polskich świętych

wieczne czuwanie

przez Twoje krzyże

i zmiłowanie

niech Chryste Polska

wolną zostanie

a dni katorgi

oraz zesłania

nas zaprowadzą

do

zmartwychwstania!