PÓKI MY ŻYJEMY

więc opisuję dla Was dziś jesienny las

by został śladem kiedyś chociaż w słowach

gdy go kładziemy kojącym poszumem

na naszych ciężkich skołatanych głowach

sarna co stąpa po obrusie śniegu

gdy pisze tropem lękliwe pytanie

pójdzie po latach tą strofą tak samo

zanim przed progiem zdyszana przystanie

Ty ! będziesz Mowo ! szumieć jak mój las

zrośnięta z Polską szorstkim płaszczem kory

wrośnięta mocno korzeniami słów

z wysokim ptakiem czułej metafory

w tobie odnajdę każdą barwę dnia

każdy dźwięk serca w echu pośród dolin

Ty! wrośniesz cierniem w stopy naszych dni

zdziwisz milczeniem które dziwnie boli

nazwiesz najprościej to co w nas jest krzywe

co się splątało w dzikim gąszczu spraw

zostaniesz nutą co w koronach śpiewa

i cicho szemrze w czułych strunach traw

powrócisz kroplą jarzębiny krwawą

gdy zachoruje znowu las na jesień

w pamięci wrócą krzywe krzyże dni

gdy w brzozach klęknie zatrwożony wrzesień

i przetrwasz domem w najtrudniejszą porę

chociaż pod krzyżem nieszczęścia runiemy

dokąd ostatni będzie szeptał z nas...

Mowo! Ojczyzno nasza! Póki my żyjemy!