MOJA NAJWIERNIEJSZA...

Lwow47 - 19 Sierpnia, 2015 - 08:00

patriotyzm

ptaki dziurawią ciszę

radosnym śpiewaniem

niebo coraz jaśniejsze

rozświetlone wschodem

w Dolinie Mojego serca

ciepło i bezpiecznie

Bóg odgarnia mroczne chmury

i czyni pogodę

Najwierniejsza Moja Mowo!

serdeczna i czuła

rozszemrana w strumieniach

trawach oraz drzewach

dziś otulam się tobą

jak słonecznym szalem

słucham jak w moim sercu

nieustannie śpiewasz

jak przeplatasz bemole

krzyże i nadzieje

słonecznymi nitkami

ufności i wiary

przez nasz trud codzienny

upadki i wzloty

gdy spierają się z nami

kłótliwe zegary

tobą wyrażam zachwyt

radość i cierpienie

Najwierniejsza Moja Mowo!

najbliższa i droga

rozpięta na pięciolini

od szeptu do krzyku

rozpisana w radościach

nostalgii…i trwogach…

Blog
Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
1044 odsłony

Komentarze

Kazimierzu! - Już piękniej nie da się opisać...

Satyr
19 Sierpnia, 2015 - 09:01

... tego najpiękniejszego środka wyrazu. Dziękuję Ci za te strofy.

Po kilkunastodniowej przerwie powoli powracam do pisania swoich strof. Niejako "na rozruch" pozwoliłem sobie dopisać tak:

najwierniejsza moja Mowo!

ty jesteś balsamem

jesteś miodem kwiatowym

co łagodzi ból i cierpienie

od świtu po wieczór

jesteś zawsze ze mną

póki mnie nie ogarnie

ostatnie westchnienie

Serdeczności Kazimierzu dla Ciebie i Twoich bliskich,

Janek & Eva

___________________________
"Pisz, co uważasz, ale uważaj, co piszesz".
© Satyr

Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz

#1490854

Raduję się

Lwow47
19 Sierpnia, 2015 - 15:46

Janku! że wracasz.do dawnej formy. Wydaje się,że urlop nam nie grozi,bo przed nami wiele niewiadomych i służba Polsce.Pozdrawiam serdecznie cały Dom.Kazimierz

Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz

#1490881

Lwów47

Leniwiec Seed
20 Sierpnia, 2015 - 03:52

Witaj

Pozwoliłem sobie na tę nutkę:

Mowa ma Ojczysta, strojna, przebogata
dźwięki w pieśń ubiera, w kolory wyplata.
Raz radością tryska, raz czułością grzeje,
czasem jest miłością lub chłodem powieje.

Słowa jak w malarstwie, polanę umają,
różę sperlą rosą i fiołki rozdają.
To miętą zapachną, to błękit oddają.
Piękna nasza mowa, nie wszędzie tak mają.

Skrzy się tak jak Polska, hołubiąc swe dzieci,
choć często ją brudzą, zagraniczne śmieci.
Lecz gdy ktoś godzi w Ojczyznę, skromnego poety,
słowa będą lodowate, twarde jak sztylety.

Pozdrawiam

Tylko ta myśl ma wartość, która przekona kogoś jeszcze