PASTERZ OBŁOKÓW

ze źródła co pod domem płynie

nabieram pełne garście wody

przemywam nimi oczy duszy

bo nastał dobry czas pogody

witraże lasu rozświetlone

różowym świtem znad Baraniej

w pierwszych promieniach świtu ptaki

rozpoczynają już śpiewanie

i msza nad groniem dzwoni wiarą

znów się będziemy łamać chlebem

gdy czas połączy widnokręgu

zębate koło ziemi z niebem

przyjdź tu gdzie pasę swe obłoki

nad moją Ziemią Obiecaną

i gdzie z pogodną twarzą chodzi

Najwyższy Bóg po rosie rano

gdy znad Baraniej pełen blasku

idzie po groniach ścieżką złotą

skąd się przygląda uśmiechnięty

naszym niezdarnym ciężkim lotom

czekam na ciebie w bramie nieba

gdzie wiatr las czesze na przełęczy

a sarna w ciszy i spokoju

bez lęku na d strumieniem klęczy

i gdzie obłoki księżyc sierpem

rozcina nocą w srebrne pasy

i gdzie wykute jego światłem

jak kandelabry świecą lasy

przyjdź tu na groń o każdej porze

czekam na wspólne zamyślenie

bo tu rozmową bywa również

kolor  i zapach i milczenie…

i oczu blask i cień na twarzy

i niecierpliwy gest rękami

kiedy spłoszony gołąb serca

bije o żebra wciąż skrzydłami

przyjdź tu gdzie pasę swe obłoki

nad moją Ziemią Obiecaną

i gdzie z pogodną twarzą chodzi

Najwyższy Bóg po rosie rano….