UBOGI KTO NIE POZNA TWOICH ZNAKÓW PANIE

UBOGI KTO NIE POZNA TWOICH ZNAKÓW PANIE

(jesienne impresje)

jesień prószy na groniach ciepłym złotym pyłem

buki stroją się w brązy i ciemne czerwienie

jeże znoszą na grzbietach jesienny niepokój

życia schyłek w nas budzi uśpione sumienie

rano na pajęczynach świecą koraliki rosy

na ostrewkach jesień wiesza mokre płótna łąki

ptaki niecierpliwie czekają na sygnał odlotu

by wypisać wielkim kluczem długi czas rozłąki

jesień w barwnym  brucliku z kalin i jarzębin

znów w mgieł białej koszuli chodzi do kościoła

i halny coraz częściej na trombicie wiatru

z wozu czasu nad groniami niczym gazda woła…

JAK LIŚĆ ZŁOTY…JAK OBŁOK…

coraz więcej mnie osacza znaków zapytania

czas otwiera co dnia szerzej bramy do jesieni

zimno wciska się do serca jeśli je otwieram

dzisiaj więcej we mnie chłodu milczenia i cieni

nieskończoność ponad głową - zegar czasu w dole

gdzie stóp naszych niecierpliwość wybija rytm trwania

a klepsydra jarzębiny czerwieni się krwiście

nim odejdzie chłodnym rankiem w porę pożegnania

pajęczyny omotały szczelni drzwi do lata

smutku dłuższy cień się kładzie w najwyższej godzinie

ile będzie jeszcze we mnie pogodnych jesieni

nim ostatnia jak liść złoty…jak obłok przeminie…

ZNAKI

w granatach chmurnie stoją pociemniałe góry

przeogromny Boży Teatr z perspektywą Tatr

i gdy patrzę przed siebie to rosną mi skrzydła

i  mocniejszy pod skrzydłami znów wolności wiatr

słońce złotem misternie haftuje obłoki

chmury płyną wysoko…nad ziemią…na głową

jestem teraz przestrzenią  niebem i obłokiem

i jak dmuchawiec we mnie wyszarpane słowo

ubogi kto nie pozna Twoich znaków Panie!

to dzięki nim bez przerwy zachwycać się mogę

a tyle ich dokoła mówi mi o Tobie

że budzą we mnie i radość...i zachwyt...i trwogę!