CZARNA WDOWA

Wiatr tylko wiesza czarne bemole na drzewach

Co stoją pośród grobów gdzie spalone dwory

Pustka po wypalonych domach i pamięci

Przez którą przelatują nocami upiory…

Czasami w szumie  słychać gorączkowy pacierz

Rozpaczliwy krzyk dzieci i głuche dudnienie

Krótki trzepot na krzywych tępych klingach sztachet

I zdeptane przez morderców człowiecze sumienie

Łuna jeszcze się pali w mroku przypomnienia

Tych co budzą się z krzykiem gdy ich koszmar budzi

Gdy serce łomocze pięścią jak wtedy do okien

Gdy się w zbrodnie zmieniały podłe czyny ludzi

Garbata nasza wolność - bezduszna i szara

Czerwone wypłowiało i udaje białe

To co powinno być wielkie godne i uczciwe

Stało się karłowate... pokraczne... i małe...

Zakłamana ta nasza wolność pół prawd pół honoru...

Choć podparta krzyżami niewiele dowodzi

Niepolitycznie mówić dziś o ludobójstwie

Bo prawda według zdrajców pojednaniu szkodzi

Udajemy więc wielkość gdy  plącząc symbole

Tchórzliwie powtarzając pusto brzmiące słowa

Gdy Ona ciągle krzyczy rozpaczliwą ciszą

                          W O Ł Y Ń..!

Niepocieszona Czarna Polska Wdowa !