OBY BÓG ZNÓW NIE PRZYSZEDŁ NA GRZYWIE PŁOMIENIA...

TRYPTYK  OŚWIĘCIMSKI

                         Która jesteś jak nad czarnym lasem

                             blask - pogody słonecznej kościół,

                                 nagnij pochmurną broń naszą,

                            gdy zaczniemy walczyć - miłością.

                                                     K. K.  Baczyński

tu oto wchodzisz w gęsty tłum milczenia

Tych którzy niebo okrywali mrokiem

kiedy znowu milion jak przejrzysty mur

schodzi do ciebie bezszelestnym krokiem

czujesz ich oddech na zgarbionych plecach

słyszysz rąk szelest łamanych rozpaczą

przez plac smagani długim biczem łez

idą...i idą...i idą...i płaczą...

i ogłuszony ciężką pięścią żalu

milczysz splątany w oświęcimskie druty

ze stosu rzeczy po nich zostawionych

ubierasz pamięć w obozowe buty

II

- i ciepło oczu przepalone w popiół

- i czułość palców rozsypana w pył

- i głosy wasze rozgniecione w ciszę

- i śmierci powiew w korytarzach żył

- i drogi lęku przez ostatnią bramę

- i wiara ogniem przez dymiący próg

- i miłość drżąca w krzyżu celownika

- i sens cierpienia które zważy Bóg !

- i pamięć o was mieszkająca w ogniu

- i prawda o was w ciemnych włosach chmur

- i świętość skromnie świecąca w ołtarzach

- z krzyża Chrystusa odłupany wór

III

my którym jeszcze Bóg zostawił wiarę

tę ciepłą iskrę pod górą popiołu

mamy ocalić jasny płomień wiary

przez wiatr niesiony skrzydłami aniołów

bo gdy nam jeszcze Bóg obliźnia dłonie

zostawia w darze cierpki osad wiedzy

możemy czasu szybko rwący strumień

naszą człowieczą kruchą dolą zmierzyć

a gdy nam dzisiaj Bóg pozwala wrócić

do tego miejsca darowanej kary

idźmy! rozpalić dla ludzkiego jutra

tę ciepłą iskrę ocalonej wiary!

A W MOIM DOMU GORZKA PAMIĘĆ

wdeptani w bagno polityki

jak kiedyś w błoto Birkenau

wciąż rozpaczliwie wołają do świata

jakby historii wiatr szalony wiał

dziwnie się światu mylą fakty

katów i ofiar pomieszanie

włóż rękę w rany tych co żyją

w obozach płacze każdy kamień

posłuchaj tych co przeszli piekło

by dać świadectwo ludzkiej doli

oni wciąż słyszą bata świst

ich ta świadomość ciągle boli

cmentarzem ich są czarne chmury

one wciąż płyną ponad głową

gdzie twoja pamięć Europo

i sprawiedliwe prawdy słowo!

na transparentach wielkich gazet

kłamstwo obnosi tłusty brzuch

nad światem ciągle cieniem krąży

jałtański niespokojny duch

a w moim domu gorzka pamięć

budzi się z krzykiem przez te lata

w pasiaku stoi na apelu...

na oczach ogłuchłego świata !

NIEPAMIĘĆ

mojego pokolenia bolesna niepamięć

niczym zamarznięta tajga nieczuła jak lód

nie grzeje słońce Prawdy wysokie i ciepłe

abyśmy mogli zobaczyć jeszcze polski cud

tam gdzie każdy skazaniec bywał męczennikiem

a nowy dzień godności człowieczej ubliżał

to tam o Matce czułe szeptali pacierze

szarpiąc krwawe ramiona nieludzkiego krzyża

i Oni mają dzisiaj swe męczeńskie prawo

aby mówić o wolności wśród batów i kul

bo bardziej się rozumie Ojczyznę i wolność

gdy się idzie do Ojczyzny przez mękę i ból...

bo coraz gęściej kłamstwem zarastają drogi

z trwogą się więc oglądam na Zachód i Wschód

przyjrzyj się jak się prężą imperialne bestię

chociaż to takie odległe ruskie wszy i głód...

a my dziś pobłądziliśmy wśród smoleńskiej mgły

i nie mamy odwagi spojrzeć prawdzie w oczy

od wschodu zimno ciągnie przenikliwym chłodem

i niebo się nad nami coraz groźniej mroczy

więc boli mnie ta niepamięć - lękam się i drżę

to tak łatwo stracić wolność wśród wrogów i burz

orły czarne znów kołują i prężą pazury

a ja czuję ciągle w plecach tamtej zdrady nóż...

OBY BÓG ZNÓWNIE PRZYSZEDŁ

NA GRZYWIE PŁOMIENIA…

oby Bóg znów nie stanął w gniewny w naszym domu

i nie spytał milczeniem umęczonej ziemi

gruzami nad którymi rozpłakane niebo

gdzie my wśród ciszy lękiem oślepli i niemi

oby Bóg znów nie przyszedł na grzywie płomienia

w szumie żelaznych skrzydeł wśród bólu i płaczu

gdy się gwiazda ostatnia w naszej krwi utopi

gdzie nienawiść i rozpacz miejsce nam wyznaczy

obu Bóg znów nie stanął w milczeniu surowym

w progu naszego domu ponad progiem czarnym

i oby nie nastała ta straszliwa chwila

że wzgardzi obojętny - synem marnotrawnym...