Okularnicy

Był rok 1978.  W dość ciasnej księgarni EMPiK-u stałem w kolejce. Chciałem kupić 12-tomową encyklopedię PWN-u, na zakup której oszczędzałem prawie 3 lata. A był to w owych czasach towar deficytowy. Kiedy już ją miałem na ladzie, podszedł do mnie człowiek w wieku około 55-60 lat, który dopiero wszedł do księgarni. Wziął do ręki jeden z moich już zapłaconych tomów.
– Ależ szanowny panie!... to jest moja encyklopedia – rzekłem dość stanowczym tonem.
– I czego się tak towarzysz żołądkuje? – fuknął, po czym wyjął z kieszeni żółtą rozkładaną miarę i zmierzył wysokość tomu. Trochę poirytowany odparłem:
– ze mnie taki towarzysz, ja z pana ksiądz.
Ludzie parsknęli śmiechem. Któryś ze stojących za mną ludzi ironicznie zapytał:
– hej… towarzyszu! – dlaczego towarzysz ją zmierzył?
– Nie pana interes! – odrzekł ze złością, po czym zwrócił się do pani za ladą:
– towarzyszka mi poda tyż takie książki.
W księgarni podniósł się krzyk:
– co? Bez kolejki? Pan tu nie stał!!!
Pani grzecznie i spokojnym tonem wyjaśniła, że obsługuje ludzi tylko z kolejki.
– Co sobie towarzyszka wyobraża! – ryknął, po czym dodał:
– A wi towarzyszka, kto ja jezdem?
– Nie wiem kim pan jest i nie chcę wiedzieć – zripostowała spokojnie.
Ale najlepsze miało się dopiero wydarzyć, kiedy pani poinformowała towarzysza, że nie ma po co stać w kolejce, bo encyklopedii już zabrakło. Na to towarzysz powiedział:
– to proszę mi podać inne, ale żeby były grube, mioły taku samu wysokość jak te i żeby mioły sztywne okładki.
– A po co panu te książki? – Chyba nie do czytania.
– Niech towarzyszka się nie mundrzy. Towarzysz sekretorz każeli kupić 10 książek grubych, w sztywnych okładkach i podobnych wyglądem, to kupuję. A ich wysokość jezd wicie ważna, bo inaczy te cholery nie  zmieszczu się na regale w gabinecie towarzysza sekretorza.

Salwom śmiechu nie było końca, a towarzysz szmaciak ewakuował się z księgarni.

Pozdrawiam,