PIERWSZY PACJENT

Dzisiaj, 4 marca 20202, o godzinie 08:10, pan minister zdrowia Łukasz Szumowski publicznie ogłosił, że objawił się pierwszy, już teraz pacjent na terytorium Polski, u którego po precyzyjnych badaniach laboratoryjnych stwierdzono obecność koronawirusa.

Jestem całkowicie przekonany, że ta informacja wywoła zaraz ogromne podniecenie w kraju i niewątpliwie rozpocznie się procedura "Wujek dobra rada".

Przez to paskudne RODO wiemy tylko, że zarażonym jest mężczyzna w sile wieku, który dopiero co przyjechał do kraju z Niemiec.

Pacjent już znajduje się na oddziale zakaźnym w Zielonej Górze, a wszystkie osoby z którymi się zetknął są poddane kwarantannie (dla tych, co jeszcze nie rozróżniają – kwarantanna jest dla ludzi zdrowych, a chorych się izoluje)

Minister z pewną dumą opisał wprowadzony łańcuch procedur, który w tym pierwszym przypadku zadziałał tak jak trzeba.

Pewne słowa profesora Szumowskiego mnie zastanowiły. Zdecydowałem więc zwrócić się do Ministerstwa Zdrowia, najlepiej do samego pana ministra, by przyjął, albo odrzucił moją skromną radę.

Oto co wysłałem:

kancelaria@mz.gov.pl

Ministerstwo Zdrowia                                      Gdynia, 04.03.2020

Szanowny Pan Minister prof. Łukasz Szumowski

Szanowny Panie Ministrze

Słuchając dzisiaj z uwagą Pańskiej konferencji prasowej, gdzie poinformował Pan obywateli o wykryciu i objęciu przygotowanymi procedurami pierwszego przypadku mężczyzny zarażonego korona wirusem, opisując łańcuch działań, powiedział Pan, że obecny pacjent, jak najbardziej prawidłowo, w swoim pierwszym kroku, skontaktował się ze swoim lekarzem rodzinnym, a ten również podążając za procedurą zgłoszenia, ocenił sytuację i skierował go do służb sanitarnych.

Musi Pan Profesor wiedzieć, jako niedawno praktykujący medyk, że lekarze, właśnie rodzinni, szczególnie w przychodniach pod kuratelą NFZ, strzegą swoich numerów telefonicznych, jak źrenicy oka.

Rozumiem, że chronią swoją sferę prywatności i chcą mieć czas dla siebie. To całkiem innego niż dawniej, gdy mój ojciec, lekarz odbierał telefon o północy i jechał do nagłego przypadku.

Nie muszę dodawać, że wówczas potrzebne dane – adres, czy numer telefonu, były we wszystkich książkach telefonicznych. Cóż, czasy się zmieniły, libertariański egoizm zwyciężył z dobrem społeczeństwa.

W związku z powyższym, dla dobra wielu pacjentów, bardzo proszę, by Pan Profesor, nawet w sposób nieformalny, zwrócił się do swoich kolegów lekarzy, aby ci, w uzasadnionych przypadkach, szczególnie przy chorobach przewlekłych, albo stanach o zmieniających się parametrach (ciśnienie, poziom cukru, nastroje depresji, itd.) swoim stałym pacjentom udostępniali numer kontaktowy.

Nawet, jeżeli jednak wolą pozostawać anonimowi, to można zorganizować poufny serwis, który będzie pośrednikiem i lekarz po prostu oddzwoni do proszącego o pomoc pacjenta.

Czy jest to sprawa nieistotna? Nie sądzę. Pański opis prawidłowo zastosowanej procedury pokazał, jak ważny może być pierwszy kontakt chorego z właściwym lekarzem.

Z wyrazami szacunku

Janusz Kamiński Gdynia