Zgiełk powyborczy

Robert Grünholz o wczorajszych wyborach do europarlamentu.

Zazwyczaj milczę, gdy trwa powyborczy tumult. Przewidywania dużych sondażowni są z reguły dosyć trafne i drobne fluktuacje nie zmieniają nigdy ogólnego wyniku najważniejszych ugrupowań. Dostrzec tego nie chcą nigdy fanatycy, sugerujący się ankietami przeprowadzanymi w ich własnych środowiskach i zawyżający poparcie dla swoich idoli o dobre kilka procent. Tradycyjnie to z ich strony słychać dziś najgłośniejszy krzyk i lament, gdy tymczasem większość społeczeństwa wzrusza jeno w odpowiedzi ramionami i mówi, że wyniki wyborów do europarlamentu nie powinny być dla nikogo w jakikolwiek sposób zaskakujące.

Nikt nie spodziewał się przecież przegranej Prawa i Sprawiedliwości. W tej chwili Jarosław Kaczyński jest najskuteczniejszym politykiem w Polsce. Dobry wynik kolejnych wyborów w równym stopniu gwarantują programy socjalne rządu, stabilna sytuacja ekonomiczna na całym kontynencie, jak i bezczelna, acz z pewnością skuteczna propaganda mediów rządowych i propartyjnych. Od paru lat Polska króluje wśród większości krajów europejskich jeśli chodzi o ilość internetowych witryn będących ,,fabrykami fake news”, co PiS wykorzystuje nader skutecznie. Większość z tychże fake news idzie wszakże ręka w rękę z propagandą rządową: podsyca rozmaite teorie spiskowe, wznieca grubiańską ksenofobię, potęguje syndrom oblężonej twierdzy wśród najbardziej radykalnych wyborców partii, no i oczywiście daje im pożywkę w postaci ,,newsów” sprzed dziesięciu lat i raczy taką stronniczą wizją obecnej Europy, jaką można chyba jedynie porównać do obrazu Rosji malowanej pędzlem przeciętnego ukraińskiego polityka (i vice versa).

PiS dobrze rozumiejąc łatwą do ukierunkowania emocjonalność polskich wyborców, nie zamierza ich strachu przed jakąkolwiek obcością czy czymkolwiek innym racjonalizować. Chyba, że tą racjonalizacją mają być teorie spiskowe, dychotomiczny podział społeczeństwa na ,,naszych” i ,,unych” albo oferowanie zrozpaczonym zatomizowanym jednostkom ratunku, w postaci kolektywistycznych idei narodowych, operujących tak abstrakcyjnymi hasłami, iż Jackson Pollock mógłby jeno schylić przed nimi głowę. Społeczeństwo przyzwyczajone do szukania wroga i głosowania przeciwko niemu, w anty-establishmentowym buncie wybiera de facto establishment, a sprzeciwiając się ,,propagandzie rodem z Orwella”, jaką określa neoliberalne środki masowego przekazu, wybiera miast tego telewizję wzorowaną wyłącznie instrukcjami z bardzo dalekiego wschodu, gdzie Orwell jest obowiązkową lekturą. Krytycyzmu i konsekwencji ludziom wyraźnie brak, co nie jest wcale PiSu dziełem, ale jest skrzętnie przez partię wykorzystywane. Najpospolitsza niczym schabowy z kapustą socjotechnika, najbardziej prostacka jak ubite ziemniaki argumentacja pozamerytoryczna i gęsty sos błędów poznawczych – oto recepta na sukces w wyborach. Jeśli dodać do tego jeszcze program 500+ i niejasną przyszłość Unii Europejskiej, można właściwie rządzić tak długo, jak długo żyje szef wszystkich szefów.

O Koalicji Europejskiej nie sposób wiele pisać, albowiem cały jej program od wielu lat sprowadza się już do bycia opozycją antyrządową w każdej kwestii, choćby miało to momentami być sprzeczne z ich rzekomymi ideami. Jej wyborcy, o ile po prostu nie głosują przeciwko rządowi (tych jest wszak sporo), są słusznie kwalifikowani jako wielkomiejscy neoliberałowie. Ci z reguły są zadowoleni wyłącznie ze swojego własnego stanu rzeczy i śnią tęsknie do sytuacji sprzed lat, gdy niemieckie opiniotwórcze gazety głaskały Polskę po główkach, chwaląc za sam fakt istnienia i stosowania się do reguł ustalonych przed faktycznych graczy w Europie. Wystarczy więc wziąć ich pod włos zakłamanym programem nie noszącym choćby śladu prawdziwego liberalizmu, by zmonopolizować tę sporą część elektoratu. Poza czczymi obietnicami Polski demokratycznej, liberalnej, otwartej i tolerancyjnej, KE nie miała społeczeństwu niczego do zaoferowania. Gdyby nawet te wymienione rzeczy Polaków pociągały, to i tak nie wybraliby oni KE w celu ich realizacji, albowiem ich pamięć wcale nie jest taka krótka, a za brak społecznego zaufania dla Marka Belki czy Grzegorza Schetyny, nie odpowiada w żadnym stopniu robot z wieczornego wydania Wiadomości. Mówiąc wprost: nikt nie wierzy w demokratyczną i liberalną Polskę pod rządami partii pamiętanej z afer, korupcji, nepotyzmu, niegospodarności finansowej i ogólnej pogardy do każdego, kto zarabia poniżej sześciu tysięcy miesięcznie. Lewicowy elektorat ma także już własne planktonowe ośrodki i neoliberałów zaufaniem darzy jeszcze mniej niż partię rządzącą, która przynajmniej prowadzi jakąś politykę socjalną. Mimo wszystko na byciu antyrządowym i wielkomiejskim da się jeszcze sporo wyskubać, ale chyba już nie więcej, niż zostało wczoraj wyskubane.

Wiosna nie przyciągała niczym, poza uśmiechem Roberta Biedronia. Zapewne chciałaby ogrzać nim całą Polskę, a złośliwi twierdzą, że byłoby to konieczne, gdyby ktoś faktycznie zechciał realizować program partii. Sprzeciw wobec energii jądrowej pewnej znanej działaczki Wiosny zadziałał zresztą jak płachta na byka w oczach wszystkich, którzy pragną, aby polska debata publiczna była choć odrobinę zgodna z faktami naukowymi, miast jak dotychczas promować nieuctwo, internetowe źródła, denializm klimatyczny i histerię ludzi pozbawionych fundamentalnej wiedzy o otaczającym ich świecie. Wiosna tym samym strzeliła sobie w stopę, albowiem to jest właśnie elektorat stosunkowo liberalny, a jeszcze częściej centrowy; wprost idealny dla partii, która jak na warunki polskie, nie jest nawet wcale nazbyt lewicowa. Nadzieja prysła! Wiosnę internauci prędko ochrzcili drugą antynaukową i bezprogramową szurnią, zaraz po de klasyfikującej wszystkich w tej kategorii Konfederacji. Dalej było już tylko gorzej, mimo niewątpliwych starań wielu mniej znanych działaczy z ciekawymi pomysłami na Polskę i bez brudnej historii politycznej, jaka cechuje większość twarzy PiS i KE.

Poniżej progu są ci, którzy niemal zawsze się pod nim znajdują i to mimo niewątpliwych ambicji, by uzyskać wynik dwucyfrowy. Chociaż polska debata nadal nie opiera się o fakty, merytoryczne argumenty, porównywanie programów i debaty kandydatów, a raczej o demonstracje, marsze, niekończący się wrzask i inwektywy celowane w każdym kierunku, to tenże radykalny elektorat planktonowej prawicy nie znajduje nadal sposobu, by tupaniem i krzykiem zjednać sobie kogokolwiek. Jego witryny informacyjne słyną z masowego używania na potrzeby propagandy najbardziej prostackich fake news, liderzy są dziwną mieszanką antynaukowej szurni, oszołomstwa w którym jest niewątpliwie jakaś celowość, politycznego kabareciarstwa, ortodoksyjnych dogmatyków, teoretyków spiskowych, prawdziwych ,,X” deklarujących nieprawdziwość wszystkich pozostałych, a także szarych i nudnych ludzi bez wykształcenia, doświadczenia politycznego, ale z takimi poglądami na wszystko, iż pozbawionymi już na starcie jakiejkolwiek zdolności koalicyjnej. Turbolechici gonią antyszczepionkowców, spiskowcy węszą już fałszerstwo wyborcze, ludzie widzą chemtrails i spisek mitycznych neomarksistów oraz będących na ich usługach genderowców, rozmaici fanatycy zapowiadają rozliczenia, a ci szarzy i nudni znowu nie mają źródła utrzymania. Muszą szukać pracy, niewątpliwie gorszej od zbijania bąków w Europarlamencie, jakim zasłynął chociażby Predator w muszce.

Co u planktonowej lewicy, nie wiadomo. Podobno jeszcze jest.

]]>https://rgrunholz.wordpress.com/2019/05/27/zgielk-powyborczy/]]>