Wybryki „fantastów smoleńskich” a wiarygodność śledztwa blogerskiego

Sprowokowany ostatnimi wpisami (pod notką Romka M) „wybitnego” fantasty smoleńskiego (używam tego słowa dla określenia osób, które pod płaszczykiem „znawcy zagadnienia” sieją dezinformację, niczym nie poparte twierdzenia, „teorie” itp. domysły), @35stana – zmuszony jestem pokusić się o przedstawienie dziewięcioletniej historii blogerskiego śledztwa smoleńskiego, historii równie ciekawej, jak ono samo.

Oto zaraz po „katastrofie” – w gąszczu bardzo aktywnej dezinformacji medialnej – pojawiać się zaczęły wątpliwości ludzi samodzielnie myślących, wskazujących na nielogiczności i zafałszowania w wypowiedziach najwyższych władz (słynne „ramię w ramię” i „na metr w głąb”) i sympatyzujących z ówczesnym rządem przeróżnych mediów. Wątpliwości te ujął w pewną całość, jeszcze w roku Tragedii, polski inżynier mieszkający w Sztokholmie, Krzysztof Cierpisz – wskazując, że przed końcem pasa lotniska Siewiernyj w Smoleńsku doszło do inscenizacji katastrofy samolotu (popierając to obrazoburcze dla lemingów stwierdzenie analizą fizykalną i ikonograficzną). Także na blogach, tak np. u Niepoprawnych, jak i na dawnym Salonie24 pojawiać się zaczęły analizy poszczególnych sekwencji oficjalnej narracji „wypadkowej”, kreowanej przez b. Prokuraturę Wojskową – nie zostawiając przysłowiowej suchej nitki na krętactwie oficjalnego śledztwa. Liczba tych analityków, ich zaangażowanie i dokonania była ogromna! Wkrótce skupili się oni wokół blogera @FYM, który „przejął” od Cierpisza ster dochodzenia, nazwał jego wyniki „maskirowką” i w zdumiewający sposób zasypał stale powiększające się grono swych komentatorów (do którego i ja dołączyłem) celnymi analizami i znajdowanymi w wielkich ilościach faktami (medialnymi wprawdzie, ale szeroko konfrontowanymi), z których w niecały rok powstała jego książka „Czerwona strona księżyca” (dedykowana prof. Jackowi Trznadlowi, który zebrał kilkaset! podpisów pod swoją petycją o umiędzynarodowienie śledztwa), powiększana potem o publikowane Aneksy i inne całościowe dopiski. Zaraz po wydaniu swojej książki (w 2012 r.) nastąpił niespodziewany krach jego kariery – co stało się, jak większość domniemywała, za przyczyną tzw. służb. FYM wprawdzie po tym stracił pracę na rzeszowskiej uczelni, ale… przeżył. Przeżył za cenę porzucenia swego dochodzenia na rzecz walki z ustaleniami Zespołu Parlamentarnego Antoniego Macierewicza – bardzo zawziętej, choć przecież nie pozbawionej podstaw. Grono jego akolitów zaczęło jednak topnieć, na „placu boju” pozostali nieliczni, już „samodzielni” blogerzy-analitycy, jak @propatrian (ponad dwieście notek „smoleńskich” na S24 w tym jego sztandarowa ]]>https://www.salon24.pl/u/noweczasy/738866,tragedia-smolenska-katastrofa-przed-katastrofa-i-po-katastrofie]]> ) i obszernej Bibliografii Smoleńskiej i Archiwów Smoleńskich, czy nasz @Romek M. (zapoczątkowana tekstem „Smoleńskie puzzle” z lipca 2014 r. seria pięćdziesięciu artykułów „smoleńskich” na Niepoprawnych, książka „Zatarty ślad”) czy też tacy blogerzy-analitycy zdjęć jak @Yurko i (zmarły nagle) @3zet.

Dziś jedynie grupa określająca się jako Ruch Uporu (na Niepoprawnych) wyszukuje i analizuje jakieś szczątki pojawiających się informacji.

W tej krótkiej historii blogerskiego „śledztwa smoleńskiego” pominąłem z konieczności blogerów krótko, choć intensywnie poszukujących (jak np. @acontrario na Nowym Ekranie), niekiedy z ważnymi odkryciami (sprawa „przeróbki trzeciej salonki Tupolewa” czy „hangaru okęckiego”). Trzeba też w tym kontekście podkreślić działania i odkrycia odważnych, niereżimowych dziennikarzy jak państwo Jakuccy, zespół „smoleński” starego Naszego Dziennika, Leszek Misiak i (niewielu) innych.

Do tego zacnego grona uczciwych społeczników wkradała się (i do dziś wkrada) spora grupa „komentatorów smoleńskich”, którzy to śledztwo już to celowo ośmieszają (głównie na Salonie 24, NE i innych onetach), już to wypaczają jego dorobek przez wspomniane na początku „domysły” i „teorie” (niczym nieudowodnione). Efektem są oskarżenia poważnych polityków o działanie na rzecz Rosji (że „pożyteczni idioci”) bądź wrzucanie wszystkich blogerów do jednego worka – nieważne, czy są poważnymi, uczciwymi analitykami, czy „fantastami” z pretensjami do „jedynej prawdy” (jak np. @Cyprian Polak – propagator tzw. zbrodni warszawskiej - tej w hangarze na Okęciu). Wydumania te, oparte o niczym niepotwierdzone strzępy niemających ze sobą związku informacji medialnych, pozwolę sobie przedstawić na własnym, niemile przykrym doświadczeniu: otóż zwróciłem się onegdaj do blogera-członka „rodziny smoleńskiej” o informację, czy nowa prokuratura pokazała rodzinom tragicznie zmarłych 10 kwietnia 2010 r. filmy będące w jej posiadaniu, pokazujące ich bliskich, jak wsiadają do Tupolewa (B. Naczelny Prokurator, Seremet, pochwalił się kiedyś, że mają ponad 70 godzin! nagrań z Okęcia z tego tragicznego ranka) – a to w związku z tym, że opublikowano wejście na pokład samolotu śp. Lecha Kaczyńskiego i Andrzeja Błasika; pomyślałem wówczas – dlaczego tylko ich, czy Rodziny nie mogły obejrzeć swoich bliskich po raz ostatni? A może mogły?

Oto, co mi odpisał: Przez lata byłem atakowany w temacie ofiar z waszej strony (Pana zaliczam do tego nurtu myślowego). Pisano o manekinach na wrakowisku, zabiciu delegacji na Okęciu, fałszywych zdjęciach z wylotu, ruskich bumagach, niezgodności czasu w Smoleńsku, braku ciał na filmie Wiśniewskiego - a teraz szuka Pan u mnie zrozumienia. Stąd nie po drodze mi z Panem i podobnie myślącymi twórcami rzeczywistości alternatywnej. Jak widać to, że nigdy nie pisałem o manekinach na wrakowisku, zabiciu delegacji na Okęciu, fałszywych zdjęciach z wylotu, niezgodności czasu w Smoleńsku, braku ciał na filmie Wiśniewskiego – i o szeregu innych fantasmagorii typu osławionego helu – nie ma znaczenia: jestem (po tylu latach wytężonej pracy nad odciemnieniem Tragedii Narodowej) zaliczony do tego nurtu myślowego… Pocieszam się, że jedynie przez wielbiciela Antoniego Macierewicza (z którego kłamstwami, wielokrotnie udowadnianymi, choć pewnie z powodów politycznych, ale też z kłamstwami innych „oficjeli smoleńskich” i mnie także nie jest po drodze).

Podsumowując całość: uczciwy analityk „smoleński”, jak diabeł święconej wody, winien wystrzegać się niczym nie potwierdzonych „domysłów” czy „teorii”; owszem, można przypuszczać (na podstawie wniosków z dokumentów), że „tak mogło być”, ale nie można twierdzić, że tak było. „Jak było” może się kiedyś dowiemy (na co się jednak nie zanosi) – ale na pewno nie od rozmaitej maści (w dodatku bywa, że uporczywych - jak @35stan) fantastów. Podważają oni - niestety bywa, że skutecznie - nasze wysiłki w dążeniu do odkrycia choćby rąbków prawdy o Tragedii Narodowej.