W Berlinie strzeliły szampany... Postscriptum (1)

          Ktoś mądry kiedyś zauważył, że fakty minione nie stają się historią tak długo, dopóki wciąż wpływają na teraźniejszość. Idąc tym – właściwym skądinąd – tokiem myślenia, każdego dnia na ulicach Poznania możemy spotkać Ferdynanda von Hansemanna, w Olsztynie otrzeć się o Oskara Beliana, na wrocławskim Ołbinie spojrzeć w twarz Karlowi Augustowi Hanke, a przy nabrzeżu Starej Motławy o drogę zapytać krwawego Jana Winkelbrucha. Całe to germańskie towarzystwo do dziś spotyka się u wójta Alberta i snuje plany szybkiego powrotu do miejsc swojej dawnej „chwały”. Wystarczy tylko przytknąć ucho i posłuchać szeptów zza ściany.

           Ta poetycka inwokacja oddająca ponadczasowość permanentnych knowań Niemców przeciwko Polsce otwiera wiele ciekawych przestrzeni badawczych. W ostatnich dniach nad wyraz często zmuszony byłem do wypowiadania się o tym „przytykaniu ucha” jako swoistej czynności badawczej, a czynnikiem sprawczym stał się ]]>mój tekst]]> relacjonujący – wielce interesujące z punktu widzenia polskiej racji stanu – tajne spotkanie niemieckiej elity, które odbyło się kilkanaście dni temu na jednym z zamków rodu Hohenzollernów. Ludzie bardziej bądź mniej mi znani (oraz spora gromadka całkiem anonimowych) co rusz wzywali mnie nie tylko do natychmiastowego ujawnienia nazwisk uczestników rzeczonego bankietu, ale i źródła przecieku! Zgłosił się nawet polskojęzyczny dziennikarz „robiący” dla wydawnictwa, którego nazwy nie jestem w stanie poprawnie wypowiedzieć. Co prawda obyło się w rozmowie bez Hände hoch, ale niesmak pozostał.

           Wszystkim przyjaciołom i wrogom, tym bystrym i bardziej bystrym podsuwam dwa wątki bynajmniej nie z „Bajek z mchu i paproci”, bo mech nie zdążył ich jeszcze porosnąć. W poprzedni czwartek w miejscowości Kevelaer znaleziono ciało rowerzysty. Kieszeń spodni denat miał wypchaną korkami szampana z napisem Schlumberger. Powodów śmieci oficjalnie nie podano. Parę miesięcy wcześniej, w dużym polskim mieście leżącym na szlaku kolei wschodniopruskiej, z honorami złożono do grobu arystokratę z junkrów pruskich, syna oficera Luftwaffe, zasłużonego w wojnie 1939 r. Obrzędom pogrzebowym przewodniczył kapłan ceniony w środowiskach polskich patriotów. Nekrolog opublikowano w „Głosie Wielkopolskim”.

           A może Samodzielny Referat Sytuacyjny „Niemcy“ nie został rozbity i wciąż śle meldunki? Kto wie, może następne już są w drodze?