Modlitwa do Wielkiego Manitou

O Wielki Manitou, Panie Wszystkiego, wysłuchaj mej modlitwy.

Nie proszę o pomoc, gdyż w snach wielokrotnie nam mówisz, że dobro robimy my sami, że dobra nie czynisz Ty, lecz tylko umożliwiasz nam jego tworzenie.  

Jestem już stary, a młode wilki zamiast polować - wyjechały, została starszyzna, stare kobiety i nieliczne dzieci. I to właśnie starszyzna mojego plemienia wysłała mnie na Nagą Skałę, abym modląc się na niej przedstawił Ci Stwórco - naszą prośbę. 

Wiem, że Duchy Gór strzegą tego miejsca i wiem co uczynić, by uzyskać ich akceptację. Właśnie wczoraj - po dziesięciu dniach postu uzyskałem ich przyzwolenie wejścia na świętą Skałę.  

O Wielki Stwórco! 

Od dawna chcieliśmy Cię prosić o znak, ale nie byliśmy jeszcze gotowi. Cierpimy, poświęcamy się - i nawet odnosimy jakieś sukcesy. To wszystko jednak było tylko sprawdzianem siły naszego ducha. Zanim ktoś stanie się godnym tego, by stanąć w tym świętym miejscu - musi pokonać wiele małych, ale ważnych przeszkód. 

I tak się stało - jesteśmy tego godni. 

Niestety, zostaliśmy też sami i opuszczeni, zmuszeni patrzeć jak nędzny los zgotowały mym braciom różowe twarze. 

Przykre to, że i niektórzy z nas sprzedali swoich braci. 

Zostaliśmy na naszej ziemi, kiedyś rodzącej smaczne owoce, teraz zwanej przez różowe twarze regionem wschodnim, czyli rezerwatem środkowoeuropejskim – lecz już bez niczego, gdzie nic się nie opłaca, gdzie gleba zapuszczona, woda brudna, a zwierzyna jedynie w klatkach. Stada bizonów zastąpiono ryczącymi pojazdami. 

Miesiączkujące kobiety zanieczyszczają przestrzeń medialną, a z wojowników zrobiono gnuśne trzymające się za ręce dzidy. 

Wymieramy wolno w pokorze, wierząc, że dobre uczynki i wiara w nasze wartości zmienią nasz los. 

Ojcze! W szałasie potów oczyściłem swe ciało i ducha od myśli gwałtownych i próżnych, namaściłem ciało olejem z dzięgla i wypaliłem fajkę z tytoniem Tobie poświęconym, więc proszę -  przyjmij mą skromną prośbę o oczyszczenie, wyczyszczenie bezkresu prerii i oczyszczenie spirali czasu. 

Ukaż nam swoją moc i potęgę! 

O Wielki Manitou! 

Jakże inny był świat gdy moi bracia kierowali się odwiecznymi prawami natury i prerii,  od tego co dzieje się dzisiaj... wtedy tylko alkohol i rozpustne kobiety - a i tak spustoszenie okazało się ogromne. 

Władco błyskawic, wiatru i wodospadu - użyj swej siły!  

Ojcze Mój, Ojcze życia ziemskiego i wiecznego – potrząśnij tym światem! 

Ześlij błyskawice, ciemność, wiatry, wpuść wodę. Niech wszystko to, co stworzyły blade, różowe i pejsate twarze - zginie i niech się potopi. Ocal nielicznych, którym dasz nową szansę... i tylko się znowu nie pomyl Ojcze. 

O Wielki Manitou! 

Spuść mróz tej zimy, która jeszcze wciąż trwa - tak srogi jak nigdy dotąd i niech wszystko popęka. 

Niech pęknie Sejm bladych twarzy i niech im wymarzną wszystkie koty, kotki i jeszcze to niewiadomo co. 

Niech im wszystko pozamarza i popęka: woda w rurach, płyn w chłodnicach, krew w żyłach, woda ognista w butelkach i męskość w portkach. 

Niech blade twarze na mrozie jeszcze bardziej pobledną i niech nigdy nie ogrzeje ich słońce. Niech im zabraknie witaminy D. 

I niech im zabraknie gazu! 

Użyj swej mocy i zniszcz im drogi żelazne – tak jak zacząłeś niszczyć ich autostrady. Zatrzymaj te ich pędzące pojazdy. Niech drżą o swoje mosty i stadiony by nie zawaliły się z hukiem błyskawic. 

Niech zdychają z przejedzenia i wyją z bólu przy każdym eurusie spadającym w czarną bankową otchłań. 

Nie żałuj im tego - niech bul następuje po bulu, bez chwili odpoczynku. 

Zabierz im diety, apanaże i zostaw na pastwę własnego losu bez konia, tytoniu i tipi. Zabierz im kobiety i nie pozwól więcej widzieć dzieci. Potem ześlij wielką zimną wodę, niech spłucze wszelkie brudy z naszego odwiecznego domu – z naszej rozległej prerii. 

Nam to nie pomoże, ale naszym wnukom powinno. My się starzejemy i jesteśmy już zmęczeni, niebawem będziemy odchodzić. Sama śmierć nie jest straszna, lecz okoliczności, które do niej prowadzą – budzą przerażenie. 

O Władco Natury!

Użyźnij tę glebę, zasadź lasy i wprowadź zwierzynę. Niech słowo znaczy to co znaczy, a czyn niech się nie leni. 

Daj siłę, mnie staremu, bym mógł przekonać tych co zostali - do wiary w to, w co wierzą, do mozolnej pracy w wychowywaniu młodych wilków. Wilczka trzeba wychować na wilka, a nie na łanię sarny. 

Starcy nie doczekają już czasu gdy syn powie do ojca – ojcze - zamiast tato, jednak cierpliwe działanie w tym kierunku zostawia właściwy ślad na ścieżce życia, a to -  pozwala nam odejść z podniesionym czołem do Twojego świata. 

O Wielki Manitou! 

Będziemy spełnieni, wypełniając swą odwieczną powinność. Będziemy dbać o naszych synów i nasze córki, o nasze zwyczaje, historię i pamięć o przodkach. Będziemy wskazywać zło, będziemy je usuwać z naszej społeczności, będziemy je niszczyć i palić. 

My - stare wilki - wierzymy, że raz przekazane słowo prawdy odżyje gdy trafi na właściwy czas. Tak było zawsze na tym świecie i o tym mówił dziad mojego dziada, i jego dziada dziad. 

Użyj swej mocy Wielki Manitou!

Daj nam ten czas!

 

... I nie pomyl mej prośby z batonem Marsa, o Wielki Manitou!