Jajko, czy kura?

Czytałam wczoraj notkę w notce na temat notki o wojnie pomiędzy portalami. Wypowiedział się Traube, zdecydowanie nie mój ulubieniec, mówiąc bardzo oględnie, ale powiedział coś, z czym nie mogę się nie zgodzić, a mianowicie, że nie lubi bezideowości. Mam dość szerokie poglądy i trudno mi de facto mówić na temat wyznawania jakiejkolwiek ideologii. Nigdy nie należałam do żadnej partii i kwestionuję praktycznie wszystko, kwestią pozostaje tylko, w jakim topniu. Nie uznaję autorytetów, aczkolwiek chętnie słucham, co mają do powiedzenia (bardzo) różne osoby.

 

Mam jednak jedną, nade wszystko umiłowaną ideę. Jest to mianowicie idea wolności i niezależności. Broń Boże, nie mówię tu o potocznie rozumianej niczym nieograniczonej wolności osobistej, czy lewackiej idei wolności do fochów na temat własnej biologicznej płci, bo mam dość konserwatywne zasady, związane, między innymi, z tzw. kindersztubą i wychowaniem (czym skorupka za młodu...), których staram się trzymać i chciałabym, aby inni też się ich trzymali, bo one często ułatwiają, i co tu dużo mówić - uprzyjemniają życie.

 

Mówię tu o wolności, jaka została nam dana od Boga - wolności do życia i jego obrony i do samostanowienia o sobie, w jak największym zakresie. Wolności słowa, wolności mojej rodziny i rodziny w szerszym tego słowa znaczeniu -  mianowicie, wolności ojczyzny.

 

Z wolnością przychodzi jednak odpowiedzialność, a więc odpowiedzialność za własne słowa i własne postępowanie, za własne życie i życie najbliższych, za mój udział w szerszym kręgu społeczności.

 

Odpowiedzialność za wypowiadane słowa jest wartością dla mnie szczególnie istotną, bo bez tej odpowiedzialności można nie tylko kłamać i oszukiwać, ale też powiedzieć praktycznie wszystko, co nie jest zabronione przepisami kodeksu karnego, a przy pomocy technik erystycznych, można powiedzieć nawet i to -  zmanipulowawszy wypowiedź do tego stopnia, że najzagorzalsi przeciwnicy danej idei przyjmą ją z entuzjazmem. Ogólnie wiadomo, że wolność słowa bez żadnych zasad i odpowiedzialności często kłóci się z innymi zasadami, które pomagają żyć w danym społeczeństwie, jak choćby uprzejmość i dobre wychowanie. Albo netykieta.

 

Zasadniczym pytaniem jest jednak,  jak połączyć umiłowanie wolności słowa z umiłowaniem (wolności) ojczyzny?

 

Czy ważniejsza jest obrona wypowiedzi propagujących lewackie ideologie i poglądy w imię umiłowania wolności słowa, czy też konieczne jest ocenzurowanie pewnych wypowiedzi, zdecydowanie szkodzących Polsce, a więc zagrażających odzyskaniu suwerenności naszego państwa? Czy prawda się zawsze obroni sama? Czy mamy wystarczająco dużo czasu na trwonienie go na udawadnianie, że wielbłąd jest wielbłądem, a nie osłem i że wilk się przebrał w owczą skórę i udaje jagnię, skoro, wydawałoby się, ćwierkają o tym nawet wróble na dachu?

 

A z drugiej strony - jak naznaczyć granice, aby, z czasem, nie doprowadzić do ostracyzmu poglądów wszystkich, poza bardzo ściśle określonymi? Znamy przecież taką sytuację z autopsji, doświadczyli jej niektórzy, jeśli nie większość z nas, którzy od jakiegoś czasu pisują na Niepoprawnych.

 

Co właściwie jest wartością nadrzędną: wolność słowa, czy wolność ojczyzny?

 

Czy można być prawdziwie wolnym żyjąc w państwie, którego wolność przejawia się tylko w wolności wypowiedzi?

 

Czy można być prawdziwie wolnym żyjąc w państwie, gdzie istnieją wszelkie swobody, ale wolność słowa jest ograniczona pewnym rygorami, których przekroczenie łączy się z jakąś formą niechęci wyrażanej przez społeczność?  

Czy jest poprawnością polityczną -  jak wiadomo, bądącą ostrą formą cenzury – sprzeciw wypowiedziom zawierającym fałsz, osczerstwa, pomówienia czy zwykłemanipulacje w stosunku do jednostek, społeczności, narodów, faktów historycznych, czy aktualnych zdarzeń?

 

Nie dalej, jak wczoraj usiłowałam odpowiedzieć na te pytania wraz z moim rozmówcą i niestety nie byliśmy w stanie osiągnąć porozumienia. Bardzo jestem ciekawa Waszej opinii.  

 

A więc: Jajko czy kura?