Wesprzyjmy protest głodowy patriotników

Gdy czyta się wspomnienia z ostatnich dekad XIX wieku m.in późniejszego prezydenta Wojciechowskiego, można zrozumieć, w jaki sposób z tej rozproszone masy Polaków pod zaborami mogły przetrwać i zjednoczyć się wiele lat później w walce o niepodległą Ojczyznę. Ogromną ich część jednoczyła jakaś idea. Tą ideą wówczas stał się ruch socjalistyczny, który stopniowo z czysto marksistowskich – internacjonalistycznych pozycji ewoluował z kierunku złączenia go z ideą odrodzenia państwowości polskiej. Agitowały za tym chyba najwcześniej „Gazeta Robotnicza” czy londyński „Przedświt”. Gdy rodziła się symbioza socjalizmu z niepodległością Polski, na tajnych spotkaniach z robotnikami, prowadzonych często przez młodzież gimnazjalną i uniwersytecką, widoczne było, jak pamięć o roku 1863 nie wygasła, mimo tragicznej często sytuacji osobistej synów powstańców. To ich spajało. Dawało nadzieję. Istniała możliwość zmiany, napędzana cichą ewentualnością zmian geopolitycznych.

Dziś nie ma siły, zdolnej porwać przeważającą część narodu. W ogromnej części staliśmy się społeczeństwem bezideowym. W takiej sytuacji nie wystarczy przyjąć „płaczliwy image” wyeksmitowanych z Partii- Matki lub naiwnie, lecz z trudem maskowaną złością pisać kolejną filipikę, iż „zaabsorbowanie Kaczyńskiego tym, żeby mu nikt nie wyrósł po prawej stronie. To zaś implikuje stały kurs PiS na prawo, do ściany, do Torunia”. Nie da się uciec chyba od wrażeni, iż obaj ci liderzy - Ziobro i Migalski, przy zachowaniu odpowiednich rzecz jasna proporcji, traktują swoje formacje jako jedynie realizację swych wielkich ambicji politycznych. Po okresie terminowania u Jarosława Kaczyńskiego uznał, iż przyszedł czas własnych, niezależnych dokonań. Dziecko się urodziło, partia założona, czas teraz tylko zasadzić drzewko. Pięknie brzmią hasła, które usłyszeć można było choćby na kongresie założycielskim Solidarnej Polski Zbigniewa Ziobry: „ wiarygodność powinna być znowu w cenie”; „patriotyzm, uczciwość i którzy chcą służyć zwykłym ludziom w ich codziennych sprawach”. Piękne hasła, ale jakie ma przełożenie na życie codzienne? Kłopot polega na tym, iż kiedy Pan Ziobro zacznie, jak obiecał, wysyłać emisariuszy w Polskę, to błyskawicznie zetknie się z obojętnością tej rzeszy rodaków, dla których Polska to jedynie miejsce, gdzie parkują swój samochód na kredyt. Równie dobrze mogliby mieszkać na Syberii czy Tajlandii, byle tylko móc tam mieć jakiś pieniądz na życie.Nie wszytskich też należy potepiać. Część z nich to ludzi, którzy istotnie wierzyli, ze mozliwe były zmiany po 1989 r., a dziś są zgorzkniali jak Rick z filmu Casablanka.

Dziś zmiany geopolityczne mogą być tylko na gorsze. Pamięć o świetlanych dziejach naszego narodu przechowuje tylko część sekowanych przez obecną władze liderów Solidarności oraz epigoni – jak córka rotmistrza Pileckiego. Są ludzie, którzy w imię idei podejmują głodówkę, ale komu – poza tą ok. 30 proc. częścią Polaków - pozostanie to w na dłużej w jaźni, aby choć zastanowić się, dlaczego oni to czynią?

Tymczasem „zwykłym ludziom”, do których chce zwracać się Ziobro, chcą służyć ci działacze Solidarności podejmujący głodówkę. To oni są potomkami Bolesława Limanowskiego i wielu bezimiennych działaczy końca XIX w. W sytuacji, gdy znaczna część społeczeństwa jest ogarnięta duchem bezideowości, takie akcje jak byłych działaczy Solidarności mają ogromne znaczenie. Ich działanie pokazuje, że piękne słowa można i trzeba wprowadzać w czyn; że jeszcze są tacy, dla których patriotyzm nie oznacza jedynie zdobycia cielesności partyjnej lub funduszy w budżetu państwa.

To oni są patriotami. I będą spotykać z obojętnością i być może zyskają równie pogardliwe od dzisiejszych „ europejskich socjałów” miano „patriotników”, jako ci, co kiedyś odstępowali od internacjonalistycznego marksizmu na rzecz idei niepodległości.