Kilka pytań dotyczących norweskiej tragedii

W piątek po południu 32-letni Norweg Anders Behring Breivik zdetonował bomby w dzielnicy rządowej w Oslo, by po dwóch godzinach siać terror na wyspie Utoya, oddalonej 30 km od stolicy. Policjanci przybyli na miejsce zbrodni w ciągu 40 minut po wezwaniu. Przypomnijmy, że w Oslo zginęło siedem osób, a na wyspie co najmniej 86 młodych ludzi.

Nasuwa się tu kilka pytań, na które nie ma na razie odpowiedzi:

1. Jak to było możliwe, że norweska policja nie potrafiła rozpoznać zagrożenia wcześniej, zanim nie doszło jeszcze do tragedii? Były przecież pewne działania i wypowiedzi sprawcy, które mogły wzbudzić podejrzenia organów bezpieczeństwa.

2. W jaki sposób Breivik po zdetonowaniu bomb w Oslo przebył 30 km do wyspy Utoya? Co robiły służby w tym czasie? Czyżby nie wszczęły żadnych działań antyterrorystycznych po dramatycznych wydarzeniach w dzielnicy rządowej, a zamachowiec mógł swobodnie poruszać się po całym kraju?

3. Jak to było możliwe, by na obozie oddalonym znacznie od centrum miejskiego przebywało ponad 600 młodych ludzi o wyraźnym politycznym obliczu bez żadnej ochrony. Dwóch funkcjonariuszy posiadających broń palną potrafiłoby zapobiec nieszczęściu już w pierwszych sekundach działań zamachowca.

4. Wiemy, że na wyspie znaleziono także materiały wybuchowe, które nie zostały zdetonowane. Kto je tam umieścił? Kiedy?

5. Policja dotarła po 40 minutach od wezwania na miejsce zbrodni. Czy funkcjonariusze szli pieszo, czy dojeżdżali rowerami na miejsce tragedii? (No bo jak tu inaczej zapytać?).

6. Ile minut potrzebowali stróże prawa na schwytanie mordercy? Czy w tym czasie zginęły następne osoby?

Premier Jens Stoltenberg i szef Norweskiej Partii Pracy (Ap) podał w błyskawicznym tempie dane o poglądach zamachowca, co skwapliwie podchwyciły europejskie media. Miejmy teraz nadzieję, że odpowie też na podstawowe pytania związane z bezpieczeństwem obywateli w rządzonym przez niego państwie.