Wyprostowany

ja nie gardzę...

żal mi tylko
kiedy na kolanach
próbujesz sięgnąć
śliną mej twarzy

bojąc się unieść ponad
inne głowy
przeżuwasz strofy
martwego poety
w nadziei siły
i krzywisz gębę

nobliści byli smaczniejsi

słodsi

zakrzywiasz w nadziei palce
upaprane czerwonym błotem
może chociaż
za kostki chwycisz?

pół metra w górę
i mniej śmierdzi

nie wierzysz?
trudno