Imperium - Polski (?) (6)

Wracam do rozważań po przerywniku dotyczącym możliwych realizacji całego projektu; przyznam, że wyniki są bardzo interesujące. Można powiedzieć, że ludzie, którzy decydują się na jakieś formy publicznego zaangażowania nie mają pojęcia o jakiejkolwiek organizacji. Te samorzutne próby, cenne, są pozbawione myśli przewodniej i prowadzone głównie przy odniesieniu sytuacyjnym do własnego ego.
Te obserwacje upewniają mnie, na podstawie reakcji w mojej „rodzimej” gminie, że rozważana droga będzie jedyną możliwą m.in. z racji konieczności włączenia ludzi z małych miejscowości i wsi. Bo tak, jak kiedyś napisałem w jednej z notek: miasta są akulturowe. To stadium degeneracyjne rozwoju ludzkich społeczeństw. Może dlatego tak dużo światłych ludzi przenosi się z miast na wieś, albo tereny podmiejskie?

Wrócę do porównania dwu, jak sądzę podobnych, a z racji znaczenia rozwojowego, ważnych cywilizacji: chińskiej i chrześcijańsko-łacińskiej. Obie przyjmują, że jest tylko jeden Pośrednik między Bogiem (Niebem), a ludźmi.

W Chinach – cesarz, w chrześcijaństwie – Chrystus.

System chiński zakłada „uczłowieczenie” poprzez włączenie w obręb władzy cesarza. Ci, którzy tego nie czynią – nie są godni wzmianki, o prawach jakichkolwiek nie wspominając. Są przejawem istnienia przyrody. (To stąd bierze się brak empatii u Chińczyków).

Chrześcijańska idea tworzona jest na zasadzie, że wszyscy ludzie, a nawet szerzej, cała przyroda, stanowi wspólnotę miłości, a rolą człowieka jest tylko to zrozumieć i żyć wg jej zasad. Wszak pamiętając, że na wszystkich, ale zwłaszcza na ludziach, spoczywa ten obowiązek jako świadome działanie.

Świadomość i własny wybór drogi czyni z nas osobę, co stanowi o personalizmie chrześcijaństwa.

Zatem. Nie cesarz (czy podobny czynnik zewnętrzny), a własny wybór daje nam szansę duchowego wzrostu.
I to jest ta Dobra Nowina, którą przekazał nam Chrystus. Tak przynajmniej ja to rozumiem.

Może dziwić, dlaczego tak „głęboko” sięgam do doktryny chrześcijańskiej – zamiast podać receptę na działanie. Ale wydaje się, że bez wykazania związku na podstawowym poziomie – nie da się utworzyć nowej linii działania. Zwłaszcza, że musi ono wynikać nie z nakazu, a z własnej potrzeby. Świadomej.

Rolą elit w chrześcijaństwie jest służba idei. Ale ta służba nie może być pozbawiona podstaw materialnych. Każdy członek elity musi mieć zapewnione podstawy bytu materialnego stosownie do wypełnianej roli. Szlachta miała dobra ziemskie, księża dziesięcinę, a nawet w II RP inteligencja miała lepsze warunki pracy – m.in.. dłuższy urlop. (To jeszcze pamiętam z podziału na pracowników fizycznych i umysłowych).

Tyle, że te przywileje stają się z czasem przeszkodą w wypełnianiu misji; często celem staje się ich utrzymanie i są traktowane jako „genetycznie” przynależne.

Zjawisko występuje we wszystkich odmianach cywilizacyjnych, a forma świadczy o wielkości cywilizacyjnej idei.

W judaizmie jest naród wybrany, który został wybrany i z tego tytułu należą mu się specjalne względy. I już nawet się nie wspomina, po co został wybrany.

Szlachcie należały się prawa i godności „ z urodzenia”, a przestano zauważać, że rolą była ochrona przed zagrożeniem zewnętrznym i troska o prawidłowe relacje społeczne.

Księża jako podstawowy obowiązek mają spełnianie ofiary w imieniu wiernych, ale często zapominają, że sama ofiara jest tylko gestem, jeśli nie jest wyrazem wspólnego dziękczynienia zbiorowości. Zatem rolą księży jest także dbanie o podtrzymanie relacji w społeczności wiernych.
Tymczasem niekiedy ofiara jest spełniana nie jako dziękczynienie wspólnoty, a jako li tylko obdarowywanie tej wspólnoty łaską ofiary przez księdza - pośrednika, między społecznością a Bogiem. No i z tego tytułu społeczność jest obowiązana do trybutu na jego rzecz. Inaczej – nie będzie Bożego Błogosławieństwa.

Porywając się na ideę odbudowy elit koniecznym jest zauważenie tych zależności. Ale też konstatacja wskazuje, że nie można „wykorzystywać” istniejących struktur. Mimo, że znakomita część księży wypełnia swe ideowe zobowiązania, obecne struktury władzy, lepiej lub gorzej, ale dbają o sprawy społeczne, także Żydzi w wielu przypadkach pamiętają o brzemieniu, jakie na nich ciąży.

Tylko... czy mogą te grupy stanowić zalążek dla nowych elit? Zwłaszcza wobec przekonania, że stopień degeneracji obecnych elit stanowi zagrożenie rozwojowe?

 Niekiedy pojawiają się sugestie, że należy przywrócić pozycję elitarną przedstawicielom zachowanych rodów. Wszak tradycja, poświęcenie i rozumienie spraw społecznych itd. Jest (bywa) dziedziczone.
Wydaje się, że to błędne ujęcie; tamte elity były poddane szczególnej „pieczy’ systemu komunistycznego. Przetrwanie musiało odcisnąć swe piętno na tej grupie. I jeśli bywają przypadki z gruntu uczciwe i przepełnione podziwu godnym patriotyzmem, to jako całość – takiej pewności względem pełnionej roli, mieć nie można.

Z tych to racji uważam, że winny powstać ELITY DUCHA.
  POLSKIEGO DUCHA, bo od Polski można zacząć odbudowę i spełnienie roli motorycznej dla odrębnego imperium (rozumianego jako idea organizacji współżycia różnych narodów o odmiennych kulturach, ale uznających za wspólne podstawowe wartości).

W następnej notce – już chyba o konkretnych ideach organizacyjnych.