Kontakt Informacyjny „Cappino”.

Oj chlapali na siebie wzajemnie chlapali a chłopcy szkoleni w analizowaniu półsłówek i nie tylko, wiele wniosków z tego wyciągali.
A samouczek, mały konspirator pouczał jak najmniej słów w rozmowie z towarzyszami prokuratorami/ tzw rozmowy ostrzegawcze/oraz esbekami/przesłuchania/.
A przewielebni sobie babulili z miłymi esbekami/ jak niejaki prof. Miodek we Wrocławiu latami po kawiarniach!!!/ sądząc zapewne , że ewangelizują!i zakładali sobie niemal sami teczki!
pozdr

Powoli układają się kawałki mozaiki pt. "autorytety salonu i GW-czej". W większości są to agenci i współpracownicy służb specjalnych. Taka to była "pokojowa rewolucja" sterowana przez chłopców z KGB. Pochwały generała przez ks. Kowalczyka doskonale wpisują się w ten schemat.
Pozdro.

Łukasz Kamiński Lingua securitatisMini-słownik terminologii SB  

Dwudziestowieczne systemy totalitarne swoje piętno odciskały na wszystkich dziedzinach życia społecznego. Dotyczyło to także, a być może przede wszystkim, społecznej komunikacji. Odwróceniu ulegało znaczenie słów, powstawały nowe; zmieniały się nawet reguły gramatyki i składni. Język był jednym z głównych narzędzi służących kreowaniu fałszywego świata totalitarnej utopii. Nie mogąc w wystarczającym stopniu zmienić rzeczywistości, ideolodzy budowali sztuczny „świat przedstawiony”. Za pośrednictwem zatrutego języka skażeniu ulegały umysły.

Specyfika języka totalitarnego bardzo szybko zwróciła na siebie uwagę badaczy. Już w 1946 r. Victor Klemperer opublikował swoje klasyczne dzieło Lingua Tertii Imperii[1]. Na gruncie polskim największe znaczenie mają prace Michała Głowińskiego, poświęcone analizie języka peerelowskiej propagandy[2]. Do powszechnej świadomości wszedł ukuty przez George Orwella w jego powieści Rok 1984 termin „nowomowa” (new-speak). Specyficzną odmianą totalitarnego języka był „język wewnętrzny” aparatu bezpieczeństwa, niezrozumiały dla niewtajemniczonych. Łączył on w sobie ideologię z żargonem zawodowym charakterystycznym dla pracowników śledczych i operacyjnych. Interesującą próbę analizy tej problematyki, aczkolwiek w znacznie szerszym niż tylko esbeckim kontekście, podjął Zdzisław Uniszewski[3]. Christian Bergmann swoje opracowanie poświęcił językowi Stasi[4].

Wschodnioniemiecka Stasi dla celów szkoleniowych opracowała Słownik pracy polityczno-operacyjnej, na kilkuset stronach niezwykle precyzyjnie definiujący wszystkie określenia i pojęcia stosowane w pracy bezpieki. Każdy nowoprzyjęty pracownik zapoznawał się z tym dziełem, wdrażając się do pracy operacyjnej. Po upadku muru berlińskiego słownik doczekał się kilku wydań, ciesząc się ogromnym zainteresowaniem czytelników[5].

Niestety, jak się wydaje, polski aparat bezpieczeństwa nie zdobył się na przygotowanie podobnego opracowania. Taki stan rzeczy nie ułatwia pracy badaczom Służby Bezpieczeństwa (a także wszystkim innym historykom korzystającym z jej akt). Lektura dokumentów wytworzonych przez SB, nasyconych niezrozumiałymi skrótami i terminami, staje się utrudniona. Jedyną pomoc stanowią wielokrotnie zmieniane instrukcje o pracy operacyjnej SB.

Poniższy słowniczek, o ile nie zaznaczono inaczej, odnosi się do terminologii stosowanej przez SB po 1956 r. Nie rości on sobie pretensji do kompletności, z pewnością będzie wymagał wielu uzupełnień oraz zmian. Dalsze badania, w szczególności nad aktami normatywnymi, powinny stworzyć możliwość przygotowania i publikacji pełnego „Słownika bezpieki”, obejmującego – obok terminów stosowanych przez UB i SB w latach 1944–1989 – także język Informacji Wojskowej (Wojskowej Służby Wewnętrznej), funkcjonariuszy Służby Więziennej itp.

  „A” – pion szyfrów SB – w ministerstwie w randze departamentu (Biuro „A”), w komendach wojewódzkich MO (od 1983 r. WUSW) w randze samodzielnej sekcji.Agent – do połowy lat pięćdziesiątych jedna z form agentury. W odróżnieniu od informatorów agenci byli werbowani dla rozpracowywania środowisk prowadzących (w rozumieniu UB i SB) „wrogą działalność”, mogli też otrzymywać do wykonania konkretne zadania operacyjne.Agentura – ogół niejawnych współpracowników aparatu bezpieczeństwa. Stosowano także określenie „sieć agenturalna”, potocznie „sieć”.Agentura celna – agentura umiejscowiona w aresztach śledczych lub więzieniach.„B” – pion obserwacji zewnętrznej SB – w ministerstwie w randze departamentu (Biuro „B”), w komendach wojewódzkich MO (od 1983 r. WUSW) w randze wydziału. Zajmował się prowadzeniem obserwacji (jawnej i ukrytej) osób rozpracowywanych, miejsc zagrożonych itp.b. TW – były tajny współpracownik. Osoba formalnie wyrejestrowana z sieci agenturalnej, w rzeczywistości nadal dostarczająca informacji SB.„C” – pion ewidencyjno-archiwalny SB – w ministerstwie w randze departamentu (Biuro „C”, występujące pod oficjalną nazwą Centralne Archiwum MSW), w komendach wojewódzkich MO (od 1983 r. WUSW) w randze wydziału. Zajmował się przechowywaniem dokumentacji archiwalnej (akta agentury, operacyjne, administracyjne itp.) oraz prowadzeniem kartotek ewidencji operacyjnej.Dane agenturalne – informacje pochodzące od agentury. Początkowo używano też sformułowania „dane agencyjne”.Dialog operacyjny – nawiązanie przez funkcjonariusza SB bliższego kontaktu z figurantem sprawy, osobą podejrzaną, funkcjonariuszem obcej służby itp. w formie bezpośredniej (najczęściej rozmowa) lub pośredniej (na przykład kontakt listowny) w celu osiągnięcia określonych korzyści operacyjnych.E-15 – karta służąca do dokonywania sprawdzeń osób pozostających w zainteresowaniu SB w kartotekach pionów ewidencyjno-archiwalnych SB i MO.Ewidencja operacyjna – ogół kartotek, dzienników rejestracyjnych, dzienników archiwalnych zawierających informacje o agenturze, prowadzonych sprawach, osobach rozpracowywanych itp.Faktologia – w żargonie funkcjonariuszy SB sporządzane w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych charakterystyki (opracowania faktograficzne) poświęcone działalności poszczególnych grup opozycyjnych, oddziałów zbrojnych itp. Zawierały one syntetyczne informacje na temat składu i działalności danej organizacji, stosowanych wobec niej działań operacyjnych, agentury itd.Figurant – osoba rozpracowywana w ramach danej sprawy.Informator – do połowy lat pięćdziesiątych najniższa kategoria agentury. Informatorów werbowano w środowiskach i grupach potencjalnie zagrożonych „wrogą działalnością”, poza dostarczaniem informacji nie powierzano im zadań do wykonania.Inspiracja – czynności podejmowane przez SB w celu skłonienia poszczególnych osób lub grup do określonych działań.Ko – 1. kontakt obywatelski (kontakt poufny), do 1970 r. nierejestrowana forma agentury, w rzeczywistości spełniająca często funkcje TW. 2. kontakt operacyjny, od 1970 r. niższa kategoria agentury, podlegająca rejestracji; w pionie wywiadu odpowiednik TW. Kontakt obywatelski pozwalał na omijanie zakazu werbowania członków PZPR.Kombinacja operacyjna – zespół działań operacyjnych SB, zmierzających do uzyskania konkretnego efektu (na przykład kompromitacji figuranta, rozbicia organizacji opozycyjnej, wprowadzenia do niej TW itp.).Komprmateriały – materiały kompromitujące daną osobę (na przykład dowody popełnienia przez nią przestępstw lub wykroczeń natury moralnej), służące do szantażu, najczęściej w celu zwerbowania przez SB.Konsultant – jedna z kategorii osobowych źródeł informacji. Konsultanci nie podlegali rejestracji, SB wykorzystywała ich ze względu na szczególne umiejętności lub wiedzę.Kontakt służbowy – osoba zobowiązana z racji zajmowanego (najczęściej kierowniczego) stanowiska do udzielania informacji funkcjonariuszom SB.Kp – kontakt poufny; por. Ko.Kwestionariusz ewidencyjny – wprowadzona instrukcją z 1970 r. kategoria spraw operacyjnych. Kwestionariusz służył dokumentowaniu działalności osób, które w przeszłości podejmowały „wrogą działalność” lub były podejrzane o możliwość jej podjęcia, jednakże żadnych działań nie podejmowały.Legenda – fikcyjna lub częściowo fikcyjna wersja życia danej osoby (oficera SB, tajnego współpracownika) mająca ją uwiarygodnić przed innymi osobami, na przykład członkami grupy konspiracyjnej i wzbudzić ich zaufanie.LK – lokal kontaktowy. Najczęściej mieszkanie prywatne, rzadziej pomieszczenia instytucji, wykorzystywane w pracy operacyjnej SB, najczęściej dla spotkań z agenturą. Osoba udostępniająca lokal kontaktowy podlegała rejestracji jako jedno z osobowych źródeł informacji.MK – mieszkanie konspiracyjne. Spełniało podobne funkcje jak lokal kontaktowy, z tym że właścicielem mieszkania konspiracyjnego było MSW. Mieszkanie konspiracyjne mogło też służyć do prowadzenia stałej obserwacji.Opracowywanie figuranta – w żargonie funkcjonariuszy SB proces zbierania dokumentacji dotyczącej „wrogiej działalności” danej osoby.Ochrona operacyjna – zabezpieczanie danego obiektu, grupy lub środowiska przed „wrogą działalnością”. W rzeczywistości oznaczała permanentną inwigilację przy użyciu zarówno techniki operacyjnej, jak i agentury.Ozew. – obserwacja zewnętrzna.Osobowe źródła informacji (OZI) – ogół osób udzielających informacji SB (agentura, kontakty służbowe, konsultanci).PDF – podgląd dokumentowany fotograficznie (filmowo).Posiadać na kontakcie – w żargonie funkcjonariuszy SB prowadzić pracę (utrzymywać kontakt) z tajnym współpracownikiem.PP – podsłuch pokojowy (pomieszczeń).Pracować pod przykryciem – w żargonie funkcjonariuszy SB określenie prowadzenia pracy operacyjnej przy użyciu fałszywej tożsamości, pod pozorem wykonywania innej działalności, przy wykorzystaniu odpowiednio opracowanej legendy.Praca operacyjna – działania funkcjonariuszy SB polegające na zdobywaniu informacji o osobach, zdarzeniach i zagadnieniach, celem zapobiegania, wykrywania i zwalczania „wrogiej działalności”.Przesłuchanie operatywne – pierwsza, intensywna faza przesłuchań osoby aresztowanej tuż po jej zatrzymaniu. Jego celem było uzyskanie w możliwie krótkim czasie maksymalnej liczby informacji przydatnych w dalszej pracy operacyjnej. Przesłuchanie to prowadzili funkcjonariusze pionów operacyjnych, a nie śledczych UB (SB). Termin stosowany przede wszystkim w latach czterdziestych i pięćdziesiątych.PT – podsłuch telefoniczny.PZ – punkt zakryty, miejsce lub pojazd, z którego prowadzono obserwację, por. RPZ, ZPO.Realizacja sprawy – w żargonie funkcjonariuszy SB zakończenie działań operacyjnych w danej sprawie w celu przerwania „wrogiej działalności” danej osoby lub grupy osób. Najczęściej oznaczała aresztowanie figurantów sprawy, likwidację nielegalnej organizacji itp.Rezydent – 1. do połowy lat pięćdziesiątych jedna z form agentury. Rezydenci mieli za zadanie prowadzenie pracy z kilkoma informatorami, najczęściej byli byłymi funkcjonariuszami UB; w późniejszym okresie rezydentami byli najczęściej czynni oficerowie SB. 2. w pionie wywiadu oficer kierujący pracą rezydentury, w tym działalnością innych funkcjonariuszy. Zarówno rezydent, jak i podlegli mu oficerowie pracowali pod przykryciem, oficjalnie występując jako pracownicy placówek dyplomatycznych, przedstawicielstw handlowych, ośrodków naukowych i kulturalnych PRL.Rezydentura – zagraniczna placówka pionu wywiadu, umiejscowiona (poza krajami socjalistycznymi) przy przedstawicielstwach dyplomatycznych PRL.RPZ – ruchomy punkt zakryty, zob. PZ.Rzeczowe źródła informacji – materialne źródła informacji SB (na przykład dokumenty związane z „wrogą działalnością”, materiały z PP, PT, PDF, kontroli korespondencji).Sieć agenturalna, sieć – zob. agentura.Sprawa operacyjna – podstawowa forma pracy operacyjnej SB, zob. kwestionariusz ewidencyjny, sprawa obiektowa, sprawa operacyjnego rozpracowania, sprawa operacyjnego sprawdzenia.Sprawa obiektowa (SO) – wprowadzona instrukcją z 1970 r. kategoria spraw operacyjnych. Wszczynana była dla rozpracowywania „wrogiej działalności” zagranicznych instytucji i organizacji (obcych i emigracyjnych), instytucji kościelnych (parafie, gminy, zgromadzenia zakonne itp.). Sprawy obiektowe zakładano także w celu ochrony operacyjnej instytucji i organizacji zagrożonych „wrogą działalnością” (uczelnie, instytuty naukowe, niektóre przedsiębiorstwa itd.), zjazdów i konferencji naukowych z udziałem osób z krajów kapitalistycznych, uroczystości i akcji organizowanych przez związki wyznaniowe i inne organizacje.Sprawa operacyjnego rozpracowania (SOR) – wprowadzona instrukcją z 1970 r. kategoria spraw operacyjnych. Sprawy operacyjnego rozpracowania wszczynano w przypadku, gdy stwierdzono dokonanie „czynu przestępczego” (na przykład pojawienie się ulotek lub napisu na murze), uzyskano informację o podjęciu przez daną osobę lub grupę osób „wrogiej działalności” lub też przygotowań do podjęcia takiej działalności.Sprawa operacyjnego sprawdzenia (SOS) – wprowadzona instrukcją z 1970 r. kategoria spraw operacyjnych. Sprawy operacyjnego sprawdzenia wszczynano w przypadku uzyskania wymagającej sprawdzenia informacji o podjęciu przez daną osobę lub grupę osób „wrogiej działalności”, przygotowań do podjęcia takiej działalności lub w przypadku konieczności ustalenia, czy dane zdarzenie (na przykład awaria) związane jest z „wrogim działaniem”.Świński wywiad – pogardliwe określenie Departamentu VI MSW (i jego terenowych odpowiedników), zajmującego się ochroną operacyjną sektora rolno-spożywczego.„T” – pion techniki operacyjnej SB – w ministerstwie w randze departamentu (Biuro „T”, nast. Departament Techniki), w komendach wojewódzkich MO (od 1983 r. WUSW) w randze wydziału. Zajmował się instalacją i eksploatacją środków techniki operacyjnej (podsłuchy i podglądy), tajnym otwieraniem mieszkań, kopiowaniem dokumentów, produkcją dokumentów niezbędnych do pracy operacyjnej (jak fałszywe dokumenty tożsamości) itp.Tajne zdjęcie kogoś – tajne aresztowanie dokonywane w celach operacyjnych, na przykład zwerbowania lub operatywnego przesłuchania. Osoba „tajnie zdjęta” mogła następnie zostać oficjalnie aresztowana lub potajemnie zwolniona.Technika – w żargonie funkcjonariuszy SB określenie: 1. pionu „T”, 2. techniki operacyjnej.Technika operacyjna – ogół środków technicznych i działań stosowanych w pracy operacyjnej SB (podsłuchy, podglądy, obserwacja zewnętrzna, kontrola korespondencji itd.).TEOK – teczka ewidencji operacyjnej na księdza. Gromadzono w niej wszystkie informacje dotyczące danej osoby duchownej (donosy agentury, wykazy jego kontaktów, materiały z PP, PT itd.) od momentu wstąpienia do seminarium duchownego do śmierci lub opuszczenia stanu duchownego.TEOP – teczka ewidencji operacyjnej na parafię. Forma sprawy obiektowej, zakładana dla rozpracowywania każdej parafii Kościoła katolickiego.TP – tajne przeszukanie. Niejawna forma rewizji, nie pozostawiająca widocznych śladów (na przykład w celu skopiowania notatek danej osoby czy kontroli bagażu cudzoziemców).TW – tajny współpracownik. „W” – pion kontroli korespondencji SB – w ministerstwie w randze departamentu (Biuro „W”), w komendach wojewódzkich MO (od 1983 r. WUSW) w randze wydziału. Zajmował się losową („wyrywkową”) lub systematyczną (w stosunku do wybranych osób) kontrolą (perlustracją) korespondencji.Wyrywka – w żargonie funkcjonariuszy SB materiał pochodzący z losowej („wyrywkowej”) kontroli korespondencji; określano tak też sam proces perlustracji korespondencji.Zaczepka – w żargonie funkcjonariuszy SB informacja lub materiał pozwalający na wszczęcie sprawy.Zdjęcie kogoś – w żargonie funkcjonariuszy SB aresztowanie danej osoby.ZPO – zakryty punkt obserwacyjny, w pionie kontrwywiadu odpowiednik PZ.ZSKO – Zintegrowany System Kartotek Operacyjnych, komputerowa baza danych zwierająca dane o osobach, elektroniczny odpowiednik kartoteki ogólnoinformacyjnej MSW. 

 Andrzej Paczkowski Bardzo krótki słownik wywiadu              Chyba każda grupa zawodowa posługuje się żargonem lub przynajmniej zbiorem swoich określeń czy nazw. Ich znajomość bywa dowodem wtajemniczenia, ale przede wszystkim mają one ułatwiać komunikację wewnątrz grupy, gdyż dzięki ich używaniu można krótko nazwać jakieś czynności czy przedmioty, unikając za każdym razem definicji, które czasami musiałyby być rozwlekłe. Znajomość takiego żargonu lub słownictwa potrzebna jest każdemu, kto bada taką grupę zawodową lub wytworzone przez nią dokumenty. Oczywiste, że aparat bezpieczeństwa PRL też posługiwał się własnym „językiem”. Pierwszą próbę jego analizy podjął Zdzisław Uniszewski[6], zaś Łukasz Kamiński na podstawie znajomości aktów normatywnych, sprawozdań i dokumentów operacyjnych ułożył słowniczek zawierający także rozszyfrowania skrótów niektórych komórek SB[7]. W materiałach Departamentu I MSW – a więc wywiadu – natrafiłem na krótki, zawierający zaledwie 51 haseł, ale jednak oryginalny, słowniczek stosowany w pracy tego pionu. Zapewne część przedstawionych w nim określeń używana była także w innych „pionach” SB. Myślę więc, że może przydać się badaczom czy choćby tylko czytelnikom dokumentów wywiadu. Innym jego walorem jest to, że mówi on trochę o technikach pracy operacyjnej. Dokument ten znajduje się w zbiorach IPN – (archiwum centrali w Warszawie), sygn. IPN BU 01748/162; korzystałem z wersji mikrofilmowej (IPN BU 7767).  Dokument  Ściśle tajneEgz. Nr 1 Terminologia wywiadowcza obowiązująca w pracy Departamentu I-go 

1. Rezydentura legalna – ekspozytura wywiadu na terenie kraju rozpracowywanego korzystająca z legalnego przykrycia naszych przedstawicielstw za granicą.
2. Rezydentura nielegalna – ekspozytura wywiadu na terenie kraju rozpracowywanego nie korzystająca z legalnego przykrycia naszych przedstawicielstw za granicą i w zasadzie nie mająca z nimi żadnego kontaktu.
3. Sieć agenturalna – zorganizowana zgodnie z planem działalności wywiadowczej, grupa agentów wykonująca określone zadania, kierowana przez rezydenta lub kierownika siatki agenturalnej.
4. Wywiadowca – kadrowy pracownik wywiadu.
5. Werbunek – tajny proces celowego pozyskania określonej osoby do współpracy z wywiadem, realizowany przez werbownika w ustalonym trybie.
6. Werbownik – wywiadowca lub agent posiadający odpowiednie warunki dla dokonywania werbunku określonych osób.
7. Baza werbunkowa – środowiska ludzkie dogodne dla doboru i werbowania agentury przez wywiad.
8. Podstawa werbunku – istniejące lub stworzone przez wywiad okoliczności, zainteresowania, chęci, poglądy, dążenia osobiste kandydata, które mogą być wykorzystane dla uzyskania zgody werbowanego na współpracę z wywiadem.
9. Kombinacja operacyjna – całokształt przedsięwzięć agenturalno-operacyjnych, zsynchronizowanych z sobą, przeprowadzonych przez wywiad dla osiągnięcia zamierzonego celu.
10. Werbunek pod obcą flagą – werbunek przeprowadzony pod firmą obcych organizacji wywiadowczych, politycznych, ekonomicznych, naukowych, społecznych, religijnych itp.
11. Agent – osoba wciągnięta w sposób tajny do współpracy z wywiadem.
12. Agent źródło informacji – agent zdobywający i dostarczający wywiadowi informacje wywiadowcze.
13. Agent wpływowy – agent oddziaływujący [tak w oryginale – przyp. A. P.] lub inspirujący zgodnie z poleceniami wywiadu.
14. Agent dywersyjny – agent wykonujący specjalne polecenia wywiadu na obiektach wojskowych, przedsiębiorstwach gospodarczych, instytutach naukowo-badawczych, w transporcie itp. dla podważenia siły politycznej, ekonomicznej i wojennej przeciwnika.
15. Agent kierownik siatki – agent, który z polecenia i pod ścisłą kontrolą wywiadu kieruje pracą i utrzymuje łączność z grupą agentów.
16. Agent legalizacji i przykrycia – agent, który mając odpowiednie warunki umożliwia wywiadowi legalizację i przykrycie nielegalnych wywiadowców, lub agentów na terenie rozpracowywanego kraju.
17. Kurier – wywiadowca, lub specjalnie zwerbowany agent, utrzymujący łączność między ogniwami wywiadowczymi znajdującymi się w różnych krajach.
18. Łącznik – wywiadowca lub specjalnie zwerbowany agent utrzymujący łączność między ogniwami wywiadowczymi w granicach rozpracowywanego kraju.
19. Żywa skrzynka – konspiracyjny punkt służący do przekazywania materiałów wywiadowczych, sprzętu technicznego, środków finansowych. Do tego celu wywiad werbuje ludzi mających odpowiednie warunki lokalowe i zawodowe (sklep, fryzjer, lekarz, stacja benzynowa itp.).
20. Lokal konspiracyjny – mieszkanie osoby zwerbowanej lub wykorzystywanej kapturowo, służące wywiadowi do spotkań i celów specjalnych (przechowywanie i instalowanie sprzętu wywiadowczego, czasowe ukrywanie osób, opracowanie informacji wywiadowczych itp.). Lokal konspiracyjny winien być odpowiednio zalegalizowany i przeznaczony wyłącznie dla jednego z ww. celów.
21. Punkt korespondencyjny – adres w kraju względnie za granicą, na który przesyła się listy o ukrytej treści lub wykorzystuje dla legendowania nadawcy. Do tego celu werbuje się lub wykorzystuje kapturowo osoby mające odpowiednie warunki do przyjmowania i wysyłania korespondencji.
22. Telefon konspiracyjny – telefon specjalnie zwerbowanego agenta, lub osoby kapturowo wykorzystywanej, służący do utrzymania łączności między ogniwami wywiadowczymi w sposób zaszyfrowany i zabezpieczający konspirację.
23. Łączność w wywiadzie – całokształt przedsięwzięć wywiadu w dziedzinie utrzymania konspiracyjnego kontaktu między ogniwami wywiadowczymi.
24. Łączność osobowo bezpośrednia – utrzymanie bezpośredniego konspiracyjnego kontaktu między wywiadowcą i agentem bądź też między samymi wywiadowcami i agentami.
25. Łączność bezosobowa – utrzymanie kontaktu między osobami zaangażowanymi w pracy wywiadowczej za pomocą środków technicznych (martwe skrzynki, radio, poczta, itp.)
26. Martwa skrzynka – specjalnie przystosowany schowek do przekazywania lub przechowywania materiałów wywiadowczych w warunkach konspiracyjnych.
27. Spotkanie – bezpośredni konspiracyjny kontakt między członkami jednego lub też różnych ogniw wywiadowczych. Rozróżniamy następujące spotkania: kolejne, zapasowe, błyskawiczne, nadzwyczajne (wywoławcze), hasłowe i wzrokowe (kontrolne).
28. Spotkanie kolejne – następne spotkanie uzgodnione jednorazowo z góry lub objęte ramowym planem spotkań.
29. Spotkanie zapasowe – spotkanie uzgodnione między dwiema osobami zaangażowanymi w pracy wywiadowczej na wypadek zerwania spotkania kolejnego.
30. Spotkanie nadzwyczajne – spotkanie kolejne odbyte w terminie wcześniejszym niż zaplanowane. Następuje ono przy pomocy umownego wywołania.
31. Spotkanie hasłowe – spotkanie dwóch osób zaangażowanych w pracy wywiadu wzajemnie nie znających się. Dochodzi do skutku wg wcześniej uzgodnionego czasu, miejsca, znaków rozpoznawczych, hasła i odzewu.
32. Spotkanie wzrokowe – (kontrolne) – spotkanie polegające na tym, że agent i wywiadowca (tylko wywiadowca) widzą się (widzi agenta) z pewnej odległości w miejscu i w czasie wcześniej uzgodnionym, lecz nie dochodzą do siebie.
33. Błyskawiczne przekazanie materiałów – (spotkanie błyskawiczne) – szybkie odebranie materiałów lub przedmiotów bez widocznego przez osoby postronne styku dwu osób, biorących udział w przekazaniu.
34. Dekonspiracja – sytuacja, w wyniku której działalność osób pracujących dla wywiadu, metody pracy wywiadu, zamiary wywiadu, środki techniczne, którymi w pracy posługuje się wywiad itp., zostały ujawnione wobec osób postronnych lub wobec kontrwywiadu.
35. Przerzut – jest to konspiracyjny wyjazd wywiadowcy lub agenta do kraju rozpracowywanego.
36. Kanał przerzutowy – pod tym terminem należy rozumieć ludzi zawerbowanych lub wykorzystywanych kapturowo, przy pomocy których przerzucana przez nas agentura (względnie wywiadowca) przekracza granicę.
37. Kapturowe wykorzystywanie osób – polega na tym, że w sposób podstępny wykorzystuje się osoby, które nieświadomie udzielają informacji wywiadowi lub wykonują jego zadania.
38. Legenda – zbiór faktów prawdziwych i nieprawdziwych potrzebnych wywiadowcy lub agentowi dla zamaskowania swej działalności wywiadowczej wobec otoczenia. Rozróżniamy następujące legendy: życiorysu, wyjazdów, spotkania, znajomości, rozmowy w czasie spotkania, zamierzeń wywiadu, wyjścia na spotkanie, zainteresowań agenta wobec źródła informacji, posiadania pieniędzy, sprzętu technicznego, materiałów wywiadowczych itp.
39. Przykrycie – oficjalna pozycja społeczna i zawodowa, pod jaką występuje agent lub wywiadowca, pozorująca wobec otoczenia normalną i wiarygodną egzystencję.
40. Aklimatyzacja – okres czasu potrzebny wywiadowcy lub agentowi do przygotowania się i poznania warunków, w których ma przebywać i prowadzić działalność wywiadowczą.
41. Legalizacja – pełne nie wzbudzające podejrzeń udokumentowanie i załatwienie niezbędnych formalności administracyjnych i innych, obowiązujących w danym kraju, potrzebnych agentowi lub wywiadowcy do okresowego lub stałego w nim pobytu.
42. Wtórnik – osoba, której danymi z życiorysu oraz dokumentami posługuje się pracownik wywiadu lub agent dla zalegalizowania swojej osoby wobec władz kraju pobytu. Wtórnik nie zawsze musi wiedzieć, do jakich celów służą jego dokumenty i życiorys.
43. Oderwanie od obserwacji – lansowane wyjście spod obserwacji przez obserwowanego (wywiadowcę lub agenta).
44. Punkty sprawdzeń – sposoby i miejsca, przy pomocy których obserwowany stara się stwierdzić, czy jest za nim prowadzona obserwacja.
45. Sytuacja wywiadowcza w terenie – (proponujemy zamiast sytuacja agenturalna lub agencyjna). Całokształt informacji z różnych dziedzin określonego terenu koniecznych do prowadzenia działalności wywiadowczej.
46. Kontejner [tak w oryginale – przyp. A. P.] – schowek, posiadający odpowiednie zabezpieczenie techniczne, służące do natychmiastowego zniszczenia zawartości w przypadku niebezpieczeństwa.
47. Skrytka – schowek w przedmiotach osobistego użytku, meblach itp. służący dla przechowywania lub przewożenia materiałów wywiadowczych i innych środków (pieniędzy, dokumentów itp.) w sposób konspiracyjny.
48. Perlustracja – tajne otwieranie listów, przesyłek pocztowych, konspiracyjnych, wgląd do tajnej korespondencji.
49. Podsłuch – tajne podsłuchiwanie przy pomocy aparatów podsłuchowych, rozmów prowadzonych przez osoby interesujące wywiad lub kontrwywiad.
50. Mikropunkt (mikrat) – silne zmniejszone do wielkości kropki obrazy fotograficzne.
51. Kamuflaż – czynność mająca na celu zamaskowanie i ukrycie materiału wywiadowczego.

Kiedyś jedyną drogą dla młodszego syna, który nie dziedxiczył tytułów, był "kościłó, lub morze, lub służba na dworze". Przysłowie jest hiszpańskie, ale zasada ogólnoeuropejska. W pewnym sensie takze ponadczasowa, bo aktualna za komuny, tyle, że w innej kolejności: aparat-wojsko-kościłó.
Pomijam już osławiony "worek-korek-rozporek" służące do werbunku-szantażu.
Trzeba pamietać, że każdy ambitny kleryk chcąc robić karierę musiał studiować i wyjeżdżać do Rzymu, a UB-SB miało w ręku możliwosć wywalenia czy wyrwania gościa z uczelni, no i decyzję o przyznaniu paszportu.
Trzeba pamietać też, że na wyższych etapach kariery procedura byłą taka, ze Kościół proponował listę trzech kandydatów na stanowiska biskupie, a komuna wybierała jednego z tej listy (dowcip robił się wtedy, gdy wszyscy byli nie do przyjęcia, ale Kościłół nieczęsto sobie na to pozwalał).
Wreszcie trzeba pamietać, że działanie w "niszy ekologicznej" zostawionej dla Kościoła, dawało szansę wyżycia się ambitnym grafomanom.
Na koniec, mało kto wie, że werbunki "patriotyczne" ("księdza patrioci") z a w s z e starano się z czasem zamienić w układ finansowy. Książa są tylko ludźmi i lubią dobre trunki i dobre samochody.
Oto powody, dla których złapano tak wielu księży i przyszłych biskupów.
Biorąc pod uwagę nasilenie starań i nacisków - mniej, niż mozna sie spodziewać.
Warto jednak, żeby tłumaczenia i kłamstwa szmaciarzy, nie odwracały uwagi od prawdziwych kapłanów, którzy wytrwali.

mniej więcej teraz wiadomo dlaczego przy okrągłym stole zasiedli esbecy, TW, strona kościelna oraz - nie wykluczam - użyteczni idioci.