z pamiętnika (2)

Pan minister obrony narodowej poinformował nowego biskupa ordynariusza że mickiewiczowski model patriotyzmu jest nieaktualny i trzeba poszukać nowego.
Pan prezydent, wystawiony podczas tej uroczystości w roli wzorca, tym razem nie zaprotestował.

Rzeczpospolita opublikowała wzruszającą opowieść o genezie więzi uczuciowych, łączących Bronisława Komorowskiego z synami (i córami) narodu wybranego; więzi te zrodziły się z innych opowieści, zasłyszanych w dzieciństwie przez pana prezydenta, ale decydującą rolę w ich zawiązywaniu odegrał niewątpliwie Adolf Hitler (którego zasługi w likwidowaniu polskiego antysemityzmu wciąż nie zostały docenione przez historyków), w utrwalaniu zaś -między innymi- pan generał Wojciech Jaruzelski (wtedy jeszcze towarzysz).
Miłujący tradycję pan prezydent lubi gawędzić, i niejedno jeszcze pewnie opowie o szarej godzinie.

Amerykańskiemu audytorium przedstawił niedawno w (bardzo) swobodnej wypowiedzi zarys historii polskiej demokracji.
Poruszał się w materii z taką swobodą że jedyna wymieniona
przezeń data (1562) różniła się o dziewięćdziesiąt lat od
prawdziwej (1652), ale to przecież bagatela, gdy zważyć, w jak trudnych czasach przyszło mu studiować historię, czego
odeń wymagano na egzaminach i czym się podówczas zajmował z tą samą pasją i zaangażowaniem, jakie towarzyszyły mu potem w działalności publicznej dla dobra partii i kraju.

Pod jednym z pomników, które pan prezydent zaszczycał w minionym tygodniu pochyleniem swojej głowy i własnoręcznym muśnięciem wstęgi na zakupionym przez kancelarię wieńcu,
przemówić potem raczył do osób tam zgromadzonych słowami Modlitwy Pańskiej,zalecając odpuszczenie win winowajcom.

Jeśli chodzi o mnie, byłbym skłonny posłuchać, gdy tylko się dowiem, o kogo właściwie chodzi.
Nieznanym sprawcom odpuścić win nie potrafię.

Być może jednak miał pan prezydent na myśli głównie, jak zazwyczaj dotąd, "pisowców" oraz Jarosława Kaczyńskiego;
o, w tym przypadku o odpuszczeniu win mowy być nie może.
Nie widzę powodu.