Diagnostyka medyczna

Nowatorskie osiągnięcia obecnego kierownictwa Ministerstwa Zdrowia i Narodowego Funduszu Zdrowia nie ograniczają się do racjonalizacji organizacji opieki medycznej. Mogą obejmować również procedury zalecane w kłopotliwych sytuacjach, wkraczające w dziedzinę diagnostyki.

Egzemplifikacją możliwości sukcesów na tym polu jest poniższa, jakże prawdopodobna anegdota:

Do ordynatora oddziału internistycznego szpitala rejonowego zgłasza się zdenerwowana kobieta. Zamierza dowiedzieć się jakie są wyniki specjalistycznych badań poważnie chorego męża.

Słowami pełnymi zażenowania i troski ordynator oznajmia, iż zdarzyła się kłopotliwa sytuacja. Pech chciał, że badania wykonano na próbkach pobranych od jej męża i od drugiego pacjenta o takim samym imieniu i nazwisku. Na skutek fatalnego niedopatrzenia nie odnotowano która próbka przynależy do którego z pacjentów. I tu powstał istotny problem, albowiem badania obydwu próbek dały niedobre wyniki. U jednego z pacjentów w analizie histopatologicznej stwierdzono niepokojące stadium choroby Alzheimera, u drugiego badanie krwi wykazało zakażenie wirusem HIV.

Przerażona kobieta pyta czy nie można tych badań powtórzyć i bez wątpliwości zdefiniować chorobę jej męża. W odpowiedzi słyszy, że niestety jest to niemożliwe. Tegoroczne limity określone w kontrakcie z NFZ zostały wyczerpane. Zdesperowana kobieta pyta więc, co w takiej sytuacji można zrobić?

Lekarz odpowiada, że obecnie w podobnej sytuacji Narodowy Fundusz Zdrowia zaleca stosowanie pośrednich testów diagnostycznych. Powinna Pani wyprowadzić męża do ruchliwego centrum miasta i tam pozostawić. Jeżeli mąż samodzielnie wróci do domu, należy zrezygnować ze współżycia seksualnego do czasu ponownego wykonania badań laboratoryjnych. Może to nastąpić w pierwszym kwartale przyszłego roku. To powinno na razie wystarczyć.

Rozwiązanie niekłopotliwe, bezpieczne i bez potrzeby angażowania środków z wątłego Funduszu. Godne twórczych rozwiązań wprowadzanych przez Platformę Obywatelską. Prawda?