Co Tusk ugra Gowinem?

Jarosław Gowin był czołowym politykiem rządzącej Platformy Obywatelskiej, a nawet ministrem w rządzie Donalda Tuska. Nie przeszkadzały mu przekręty przy budowie stadionów i dróg, afera hazardowa. Nie sprzeciwił się haniebnej postawie rządu w sprawie tragedii smoleńskiej, w której zginął Prezydent Rzeczypospolitej, całe dowództwo sił zbrojnych. Zginęli wówczas również jego koledzy klubowi z przewodniczącym klubu parlamentarnego Grzegorzem Dolniakiem. Wydawałoby się, że ta ostatnia sprawa winna spowodować albo rozpad Platformy albo totalną zmianę kierownictwa i linii politycznej. Nic takiego jednak się nie stało i późniejszy rywal Tuska w rywalizacji o fotel szefa partii milcząco się temu przyglądał.

Śmierć bliskich winna skłonić do refleksji. Nie następuje to jednak w każdym przypadku. Warto przypomnieć zamordowanie w 1940 roku przez NKWD Marian Bogatki męża Wandy Wasilewskiej. Nie spowodowało to bynajmniej rozluźnienia miłości wdowy do Sowietów i osobiście do Stalina a przyniosło skutek wręcz przeciwny. Podobną analogię obserwujemy na przykładzie rządu Tuska. Jarosław Gowin nie jest, jak widać, wyjątkiem.

Trwający w Platformie Gowin doznał nagle moralnego wstrętu do swej partii i postanowił opuścić jej szeregi. Z zatroskanym obliczem odbywa wędrówkę po przekaziorach i roztacza swą wizję naprawy tego co wespół z Tuskiem popsuł. Taka secesja z PO miała już miejsce. Dokonał jej przywódca ruchu imienia swego nazwiska (cyt. za prof. A. Zybertowiczem). Tamten secesjonista otrzymał zadanie przyciągnięcia do obozu władzy wskazanego elektoratu. Dla swego zadania wydawca konserwatywnego periodyku wcielił się w rolę zdegenerowanego lewaka. Gowin nie musi się przepoczwarzać. Ma grać samego siebie.

Tusk za wszelką cenę chce wykreować partię, która w oczach elektoratu będzie łudząco podobna do Prawa i Sprawiedliwości. Stąd wielkie nadzieje przekaziory wiązały z PJN a później z Solidarną Polską Zbigniewa Ziobry. Nadal jednak elektorat Prawa i Sprawiedliwości nie pozwala się znacząco podzielić. Mało tego partia Tuska notuje utratę swojego elektoratu. Mało prawdopodobne, żeby Gowinowi wespół z Wiplerem a nawet Buzkiem udało się zabrać wyborców PIS czego nie dokonał nawet Ziobro (a nawet dwa Ziobra). Realne jest jednak, że ktoś kto już ma serdecznie dość Tusk odda swój głos na Gowina. W ten sposób powstanie dodatkowa alternatywa. Dotąd bowiem taki wyborca po odejściu od Tuska był skazany na Millera albo na Jarosława Kaczyńskiego.

Na ile uda się Gowinowi zatrzymać odpływający elektorat od Platformy przekonamy się wkrótce. Z pewnością otrzyma wsparcie całego aparatu propagandowego III RP. Stąd jeśli chcemy zahamowania rozkładu państwa i realnych zmian ratujących Ojczyznę musimy zrobić wszystko aby Prawo i Sprawiedliwość zdobyło większość zdolną do samodzielnego rządzenia.