Psychiczny terror „orkiestry” Owsiaka

Wszystkie wyjścia z kościoła obstawione przez ludzi z czerwonymi, papierowymi sercami i kolorowymi puszkami w dłoniach. Wychodzący z kościoła wrzucają, co mają na podorędziu, otrzymując w nagrodę prawdziwe – papierowe serduszka z magicznym napisem, który ma oznaczać przyjęcie do klasy ludzi lepszych. I od razu widać, że czują się lepsi.
A ja bez serca.
I biorąc pod uwagę wzrok, jakim obrzuciła mnie grupa trzymająca puszki - chyba tak właśnie powinienem się czuć.
W bramie ścisk i popłoch. Stoi kolejna grupa i lustruje opuszczających teren przykościelny. Jedni przechodzą okazując czerwone wejściówki w formie serca, inni sięgają do kieszeni i przechodzą za dopłatą. A ja przecież też bez przypiętego do piersi serduszka uprawniającego do bezstresowego przejścia. I znowu problem. Udawać, że mam w kieszeni tę czerwoną wejściówkę, czy przechodzić na „bezczela”? Przeszedłem, ale cały czas czułem wwiercające się w moje plecy spojrzenia młodych ludzi „handlujących” papierowymi sercami. Cud, że nikt nie rzucił za mną puszką. Może się bali, że nie trafią, a ja puszkę zabiorę i nie oddam?
W telewizji, na prawie każdym kanale nachalna agitka zahaczająca niemal o psychiczne molestowanie.
Owsiak ogłasza, że orkiestra gra kolejny już raz i nie ma rady, znowu trzeba się zrzucić na dzieci i tym razem dodatkowo na starszych. Wygląda na to, że zarząd firmy Owsiaka i jego fundacji zaczyna się starzeć. Ale z tą orkiestrą, to przecież nie tak miało być. Wyraźnie w telewizji obiecywali, że orkiestra „będzie grać do końca świata i jeden dzień dłużej”. Datę końca świata też za kalendarzem Majów ogłosili, więc jeśli się nie mylę - czas orkiestrze już się dawno skończył. A tu figa z makiem. Czuję się oszukany. Przecież, jeśli dyrygent orkiestry nie ma środków do życia na odpowiednim poziomie, to można było po cichu sprzedać instrumenty, a nie robić obciachu.
Miałem nadzieję, że przestaną w końcu wywierać na mnie tę świąteczno-muzyczną presję moralną, ale moje nadzieje okazały się płonne. Szantaż emocjonalny trwał w najlepsze.
Wtedy dotarła do mnie wiadomość, że Pan Prezydent wraz z małżonką przekazali na aukcję WOŚP weekendowy pobyt dla dwóch osób w Rezydencji Prezydenta RP w zamku w Wiśle.
Prawda, że piękny gest?
Nawet się nie zdziwiłem, że nie chodzi o weekend w „dworku” w Ruskiej Budzie, który jest własnością pary prezydenckiej, ale o weekend w zamku w Wiśle, który chyba własnością Pana Prezydenta nie jest. Nie ma o co kruszyć kopii. Najważniejsza jest w tym przypadku prawdziwa, bezinteresowna dobroczynność. Para prezydencka pokazała gest, dziennikarze byli wzruszeni i wszyscy poczuli się lepsi.
A ja – wzorując się na Panu Prezydencie też postanowiłem zostać darczyńcą. Dobry przykład naprawdę pociąga.
Proponuję, więc dla dziesięciu osób - dwa tygodnie pobytu w pałacu w Willanowie i miesiąc w Zamku Królewskim w Warszawie. Kąpiel będzie można brać w Łazienkach. Po uzgodnieniu ze mną terminu zobowiązuję się w tym czasie w przedmiotowych miejscach nie przebywać.
A co mi tam? Też mam gest i od razu poczułem się lepszy. Co do kosztów, myślę, że tym razem zamiast społeczeństwa - mógłby je ponieść Pan Prezydent razem ze swoim sztabem doradców. Na pewno wszyscy poczuliby się znakomicie.

A tak nieco poważniej. Wracając do opisanej na wstępie sytuacji, jaka miała miejsce dzisiaj przed jednym z kościołów parafialnych - jak myślicie? Czy osoby uważające się za chrześcijan powinny wspierać finansowo promocję lewackiego sposobu na życie, którego dewizę określają słowa Owsiaka - „róbta, co chceta”?