Tonący rząd brzytwy się chwyta

W końcu stycznia br. Donald Tusk i Jacek Rostowski ogłosili uroczyście długo oczekiwany plan konsolidacji i rozwoju finansów publicznych w latach 2010-2011, nazwany przez realistów „planem konsolidacji wizerunku rządu”.

Najważniejszym zamysłem tego planu było ograniczenie wydatków publicznych, których lawinowy wzrost spowodował, że zadłużenie państwa szybko zbliża się do ustawowego poziomu 55 proc. PKB, którego przekroczenie zmusiłoby do drastycznych cięć wydatków i zamrożenia płac w budżetówce.

Minęła połowa bieżącego roku, czyli ¼ okresu na jaki plan skonstruowano, a konkretnych, praktycznych działań zmierzających do realizacji nakreślonych celów, ani widu, ani słychu.

Póki co, zgodnie z przewidywaniami, nikomu z członków rządu – z premierem i ministrem finansów na czele – do głowy nie przychodzi realizacja triumfalnie ogłoszonej reformy finansów publicznych, czyli celu najważniejszego w długiej perspektywie. Rząd Platformy Obywatelskiej ogranicza się jedynie do rozwiązań doraźnych.

Dzisiaj dowiadujemy się, że tuskowy gabinet jest w przededniu podjęcia decyzji mających na celu zmniejszenie deficytu budżetowego, poprzez dalsze zubożenie społeczeństwa. Jedynym środkiem, jaki polscy finansiści do tego celu wymyślili, jest poniesienie podatku VAT, z wyłączeniem produktów żywnościowych. To ma być rozwiązanie tymczasowe, na okres 3 lat. Czy zna ktoś rzeczy trwalsze od tymczasowych?

W działaniach i filozofii rządzenia obecnych władz dominują pozory, a naczelną dewizą nie jest dobro państwa i narodu, lecz koniunkturalizm i interes Platformy Obywatelskiej. Przed zbliżającymi się wyborami nie można przecież podejmować decyzji niepopularnych, przewidywanych „planem konsolidacji” i uderzających w kieszenie zwykłych obywateli. Trzeba przecież koniecznie wygrać kolejne wybory, bo najważniejsza nie jest Polska, a władza.

Będziemy więc nadal, choć może w mniejszym tempie, brnąć w bagnie karkołomnych rozwiązań, nonsensownych z ekonomicznego punktu widzenia i w tak chętnie uprawianej przez ministra finansów, kreatywnej księgowości. Będziemy trwać w narastającym każdego dnia długu publicznym, prędzej czy później prowadzącym do katastrofy, której realistyczny przykład można obserwować obecnie w Grecji. Bo po nas choćby potop.

Istnieje w Polsce Trybunał Stanu. Wszystko zdaje się wskazywać, że wielcy politycy sprawujący władzę w Polsce z geniuszem Kaszub na czele, trafią w końcu przed oblicze tej instytucji, by zdać sprawę z włodarstwa swojego. Ze swojej nieudolności, nieróbstwa, braku kompetencji, oraz krótkowzroczności i prywaty. Marna to dla nas pociecha.

Winowajcy nadzieję mogą pokładać jedynie w tym, że skład osobowy tego Trybunału zostanie zdominowany przez aktywnych zamiataczy nawet najpoważniejszych spraw pod dywan, czerpiących wzory z Mirosława Sekuły i jego przybocznych funkcjonariuszy. Przykład afery hazardowej i skandalicznych poczynań sejmowej komisji śledczej wskazuje, że w tym państwie wszystko jest możliwe. A patologiczna, jeszcze niestety większościowa część społeczeństwa uzna, że tak ma być.