Co nowego w państwie polskim?

Wyniki wyborów prezydenckich i wcześniejsze pospieszne nominacje marszałka sejmu dokonane jeszcze przed wyborami,

wypełniły lukę w obsadzie kluczowych stanowisk w państwie. Staliśmy się państwem rządzonym praktycznie przez jedną partię, która może robić co zechce, jak zechce i kiedy zechce.

W sferze sloganów przypominają się pezetpeerowskie hasła w rodzaju „siła partii siłą narodu”, „program partii programem narodu”, czy „pod przewodem partii ku lepszej przyszłości narodu”, „naród z partią, partia z narodem”. .

A co w sferze realiów dnia codziennego?

Przewodnia siła narodu ma teraz wszelkie atrybuty niezbędne do pokazania jak mało potrafi zrobić dla dobra kraju, a jak wiele dla siebie i tym samym dla zdewastowania wszystkiego dobrego, co jeszcze pozostało. Poczynając od KRRiT i mediów publicznych, które przez obsadzenie swoimi ludźmi trzeba przecież jak najszybciej odpolitycznić.

Już teraz obserwuje się zwiększone parcie osób dotychczas bezpartyjnych ku partii władzy. Wszak poszerzyło się pole awansów i zdobywania synekur. Mamy więc do czynienia z ewidentną recydywą PRL, w której także o postawach ludzi nie decydowały wzniosłe idee, a najzwyklejszy koniunkturalizm i chęć zysku. Co więcej, jak wróble ćwierkają, akcesem do PO zainteresowani są nie tylko dotychczasowi bezpartyjni, ale i funkcjonariusze innych partii, np. Olejniczak czy Kalisz z SLD.

Nowy prezydent usiłuje demonstrować siłę, samodzielność i niezależność, nominując podobno bez porozumienia z Tuskiem dwóch członków Krajowej Rady Radia i Telewizji, czy rozmawiając z ministrami Rostowskim i Kopacz za plecami premiera. To zapewne tylko epizody (jeżeli prawdziwe), których nie należy poważnie traktować. Pozory mają zmylić. To oczywiste.

Odłogiem leży śledztwo dotyczące tragicznej katastrofy pod Smoleńskiem. Co raz więcej znaków zapytania, o których prezydent elekt milczy, milczy premier (zamiast walnąć pięścią w stół!), choć prokurator generalny RP coraz otwarciej o tym mówi publicznie. Cierpliwość widocznie się wyczerpuje. Niegodna jest postawa polskich władz w tej sprawie. Jak długo w „trosce” o poprawność stosunków z Rosją, można lekceważyć oczekiwania całego narodu? Czy taki stosunek do wschodnich sąsiadów nie przypomina wiernopoddańczych relacji z ZSRR?

Do kategorii pozorów należy zaliczyć żądanie usunięcia Palikota z PO. Decyzja Tuska o rozpatrywaniu sprawy po wakacjach parlamentarnych, we wrześniu, jest zapowiedzią kolejnego rozmycia problemu uczestnictwa największego chama we współczesnej polskiej polityce. Tylko co z nim zrobić? Czy można pogodzić się z zaśmiecaniem szeregów bezpartyjnych takim typem!

Trzeba jeszcze wspomnieć o dalszych losach sejmowych komisji śledczych. Mamy zapowiedź pospiesznego zakończenia prac komisji hazardowej (pomimo potrzeby dalszych przesłuchań, np. świadka Rosoła, dla ustalenia sprawców przecieku), oraz komisji ds. nacisków i śmierci Blidy. Dwie ostatnie dawno powinny zakończyć działalność, bo mimo długotrwałych usiłowań nie zdołały niczego udowodnić, marnotrawiąc czas i publiczne pieniądze.

I co więcej? Zobaczymy niebawem.