Manifa, czyli kroczem (w gwarze warszawskiej) do równości

Mamy za sobą tegoroczną manifę warszawską, czyli przemarsz ulicami stolicy korowodu pań, w różny sposób osobiście niezaspokojonych. Miała charakter wyjątkowy. W pierwszych szeregach dominowały wybitne postacie, znane z pierwszych stron gazet i z okienka telewizyjnego, a wraz z nimi bogactwo ubiorów, niemal rewia damskiej mody, wielość skrywanych z powodu zimna fryzur, a z cech niematerialnych pogoda ducha i wesołość, wynikające chyba z doznawanych w życiu, różnorakich satysfakcji. Bo tym manifestującym damom na pewno wiedzie się nienajgorzej i na niedostatki bytowania uskarżać się nie powinny.

Zwracał uwagę rozpoznawalny szeroki wachlarz i różnorodność zainteresowań zawodowych i pozazawodowych uczestniczek niedzielnego spaceru oraz ich naiwna nadzieja i wiara w lepszą, parytetową przyszłość polskich kobiet. Nie było pań smutnych, których oblicza zdradzałyby na tyle kiepski stan ducha lub otaczającej je materii, aby mógł uzasadniać demonstrowaną chęć walki o lepsze jutro.

Wśród po raz pierwszy zaproszonych gości honorowych znalazły się dwie wybitne osobistości: uznana w świecie międzynarodowym, krajowa ikona pełzającej cywilizacji śmierci, która w tym ruchu zdołała zarobić już niejeden tysiąc, oraz bohaterka ludowa, kruczowłosa piękność zapełniająca ostatnio ekrany telewizyjne, wielokrotnie podobno przez jurnych chłopów gwałcona, choć nie wiedząca, kto jest ojcem jej dziecka. Podobnie jak ta praczka z dawnych lat, która w czasie rozprawy o ustalenie ojcostwa zapytana przez sędziego czy jest absolutnie pewna, że obywatel Iksiński jest ojcem jej dziecka, odpowiedziała szczerze: wysoki sądzie, pewna to być nie mogę, bo czy ja mam czas odwracać się gdy piorę?

Obok gości honorowych na czele szły damy znane i z różnych powodów popularne. W jednym szeregu, niemal pod rękę, choć w szyku luźnym, a nie zwartym - jak kiedyś szwaczki z traktorzystkami i milicjantkami, w obowiązkowym spędzie zwanym radosnym pochodem - maszerowały panie utytułowane godnościami uniwersyteckimi, dawna lokatorka żyrandolowego pałacu, a dzisiaj samozwańcza znawczyni dobrych manier i sztuki kulinarnej oraz inne świetności. Słowem, śmietanka towarzyska i prawie pełna reprezentacja nowoczesnych polskich kobiet, wspomagana przez imponujących wybrańców płci męskiej.

Zabrakło tylko trybuny honorowej, z której - jak dawniej - gorące pozdrowienia przekazywałby maszerującym przede wszystkim męski, lewacki aktyw III RP, a w przyszłości także zaproszeni goście zagraniczni, co najmniej z równie ucywilizowanych krajów europejskich. Ten błąd trzeba czym prędzej naprawić.

A zresztą czy trzeba? Bo komu i po co potrzebna jest taka coroczna, pożałowania godna i budzącą niesmak szopka?