Tytułomania

W Polsce (nie wiem w jakiej mierze również w innych krajach) panuje zwyczaj dożywotniego tytułowania polityków. Jeżeli ktoś choćby przez krótki czas pełnił wysoki urząd państwowy – prezydenta, marszałka lub wicemarszałka sejmu albo senatu, premiera, wicepremiera, czy ministra, tytuły takie stają się nierozłączne z jego nazwiskiem aż do ostatniego tchnienia. Oczywiście wicemarszałków i wicepremierów w tytułowaniu awansuje się do marszałków i premierów. Jak podporuczników i podpułkowników.

W taki sposób mamy obecnie aż czterech prezydentów, kilkudziesięciu premierów, tyleż samo marszałków oraz legion ministrów. W związku z tym zdarzają się sytuacje niemal komiczne, gdy na przykład w dyskusji publicznej byli premierzy, marszałkowie, ministrowie etc. zwracają się do siebie identycznym tytułem.

Sytuacja nieco komplikuje się, gdy jedna osoba pełniła w przeszłości kilka wysokich stanowisk W takim przypadku wybiera się na ogół najwyższy tytuł, choć w tym względzie panuje chaos i brak wypracowanych standardów. Przykładu dostarczyło wczorajsze przesłuchanie Zyty Gilowskiej przed Komisją Hazardową. Członkowie Komisji zwracali się do świadka per pani premier, pani minister lub pani profesor.

Rzecz jest bez większego znaczenia i może nie powinienem zabierać tu miejsca innym blogerom. Ale dzielę się tymi spostrzeżeniami, bo drażni mnie bałwochwalczy zwyczaj zakorzeniony w życiu publicznym w Polsce. Myślę, że nie tylko mnie.