Do wszystkich polskich księżulek i księżuli: o historii, prawdzie i szacunku.

Problem z Powstaniem Warszawskim jest jeden: a to mianowicie taki ze "wyzwalali" nas ruski a nie Amerykanie. Gdyby wyzwalali nas Amerykanie to nawet gdybysmy Powstanie przegrali to i tak moglibysmy zaliczyc sobie na konto naszych historycznych osiagniec wygranie II WS - zgodnie z zasadą "Wszystko dobre, co się dobrze kończy". Tak np zrobli Francuzi, którzy szczycą się wyzwoleniem Paryża i Anglicy, ktorzy bez pomocy Ameryki predzej czy pozniej by upadli. Tam nikt nie rozlicza swoich kombatantów z ilosci wodki ktora spożyli, a juz napewno nikt nie smie im wypominac zabijania swoich wrogów - Niemców i zdrajców.
Problem z polska historia a wlasciwie z historykami (tymi domorosłymi tez) jest taki ze pietno niezasluzonej przegranej odcisnelo sie na naszym narodzie tak mocno, że ludzie, Polacy, szukaja rozpaczliwie sposobów aby sie spod tego pietna uwolnic. Znajduja rozne. Jedni poprostu popadaja w zobojetnienie a inni, aby przestać identyfikowac się z przegranymi, potrzebuja czegos wiecej i zaczynaja krytykowac. Jednak krytyka rodzaca sie z takich pobudek jest prawie zawsze niesprawiedliwa bo napedza ja nie potrzeba poprawienia bledow lecz wlasnego samopoczucia.
Powstanie Warszawskie jest łatwym celem do krytyki zwłaszcza kiedy przedstawi się je nie jako obronę lecz atak. Według krytyków to my zaatakowaliśmy Niemców i to my prosiliśmy się o rewanż. Żaden krytykant nie bierze pod uwagę, że ludzie ktorzy przez 5 lat byli gnębieni, upokarzani i zastraszani, którym okupanci zabili rodziny i zniszczyli życie chcieli im w końcu odpłacić - po prostu.
Sposób pojmowania historii przez tych krytykantów jest zwyczajnie arogancki, bo tym którzy brali w niej udział nie daje prawa do bycia ludzmi - do kierowania sie emocjami i popełniania błędów.
Jestem bardzo daleki od tego aby wychwalać samą ideę Powstania Warszawskiego. Tak samo sceptyczny jestem z resztą do wszystkich naszych narodowych porywów. Tym nie mniej uważam, że ludziom, którzy poświęcili swoje życie w obronie ojczyzny (w takiej bądź innej formie) należy się zasłużony szacunek. Należy o tych osobach mówić w sposób godny.
I tutaj dotykamy chyba sedna sprawy. Czy kult Powstania Warszawskiego to kult idei walki do ostatniej kropli krwi czy kult postawy patriotycznej - ktora w tej tragedii była widoczna tak wyraźnie jak nigdy dotąd? Czy krytykując samą decyzję o Powstaniu, mamy prawo do lekceważenia tej postawy?
Nie - bo lekceważenie tej postawy to droga do nikąd, to wychowywanie całych pokoleń w pogardzie dla własnej ojczyzny. Przecież żaden Powstaniec nie namawia swoich dzieci do pójścia na rzeź. Ale oni wszyscy chcieliby widzieć nowe pokolenia, które szanują Polskę i o nią dbają.
Nie zgadzam się z tymi którzy każdą krytykę Powstania Warszawskiego uznają za "opluwanie" Polaków. Jednak gdyby kierować się rozumowaniem, które wielu tych krytykantów prezentuje to należałoby się zastanowić nad sensem całej walki Polaków w II WS. Czyż poświęcenie naszych rodaków zwyczajnie nie poszło na marne? Czyż nie byłoby lepiej gdyby tych pare milionów gorliwych patriotów wróciło do komunistycznej Polski? Czyż nie byłoby wtedy Stalinowi trudniej zaprowadzić u nas swoje porządki?
Takie pytania warto zadawać - ale ze świadomością, że Ci ktorzy podejmowali te a nie inne decyzje nie znali ich przyszłych konsekwencji, i mieli prawo do popełnienia błędów. Co najważniejsze jednak jest różnica między zadawaniem pytań czy nawet wytykaniem błędów a kreowaniem nieprawdziwego obrazu - zwyczajnym kłamianiem.
I tutaj powracamy do początku tego wpisu - pobudek. Ludzie ktorzy krytykują po to aby poprawić swoje samopoczucie czerpią satysfakcję z upokarzania Polaków - jest to ich sposób na odcięcie się od narodu który w II WS przegrał prawie wszystko. Jest to sposób aby wmówić sobie "Mnie to nie dotyczy - ja do nich nie należę". Tacy ludzie bardzo chętnie podchwytują wszystko co może ich o tym dodatkowo przekonać i w ten sposób kreują zafałszowany obraz polskiej historii. Tych ludzi nie obchodzi prawda - oni poprostu chcą się wyżyć!
I ten właśnie sposób dyskusji to nie żadne dociekanie prawdy i nie żadna konstruktywna krytyka lecz zwykłe opluwanie.