Przyjaźń

Przyjaźń. Może to zabrzmi patetycznie, ale w pewnym sensie uratowała mi życie. Nie dosłownie, nie fizyczne, ale to duchowe. Promyk nadziei i wiary w ludzi, w dobro, w szeroko pojętą sprawiedliwość, w pewnym momencie ledwo się tlił. I przyszli oni, rycerze światłości. Dalecy od ideałów i sztywnych ram. Czasem złośliwi, czasem nieuprzejmi, czasem nerwowi, mówią za dużo, albo za mało, albo w ogóle to, co nie potrzeba. O, a ten tamten to w ogóle za długi jęzor ma… Niedoskonali, marudni, pija piwo, pala fajki, klną…. Kłócimy się, nie odzywam czasem, trzaskami jakby drzwiami, słuchawkami… wbijamy szpile… Skoro tyle wad i niedoskonałości, to co pod koniec dnia pozwala bez cienia wątpliwości powiedzieć, tyś mi przyjaciel, a ty szara kupa, która będę omijać z daleka… Przyjaciel nie zdradzi. Nie dla mamony, poklasku, z chęci bycia lubianym, dla podbudowania szczylowatego ego. Przyjaciel, kiedy zobaczy cię w zmartwieniu, przygniecionego kamieniem problemu, przybiegnie z pomocą, radą, a czasem wytarga za uszy, jeśli będzie potrzeba. Przyjaciel nie sprzeda, nie rozmieni na drobne, w chwili próby, gdy najbardziej potrzebne będzie Ci wsparcie przybiegnie nie bacząc, co ludzie powiedzą. Przyjaciel schowa urażone ego, dumę, nie nabierze się na lep komplementów czy podszeptów miernot zza kulis. Przyjaciel będzie przy tobie, gdy inni odejdą, dla zasady, bo tak go wychowano. Przyjaciel trwa latami, gdy wali się rodzina, praca, układy towarzyskie… Dzisiaj jesteś królem wszechświata, wygadany, elokwentny, zaopatrzony w narzędzia by smagać i dyscyplinować nieposłusznych, ale kiedy się potkniesz, to, kto przy tobie będzie by podać ci pomocną dłoń? Banda klakierów, czy przyjaciel, którego sprzedałeś za kolorowe papierki układów, ułudy czy innego badziewia? Będziesz sam, będziesz niczym. Zero. Człowiek sam nie istnieje.