Oda do szczepiony

Szczepmy się, bracia szczepmy,

czepmy szczepionek społem!

Przed złym wirusem, wrednym

szczepmy się bracia, z mozołem!

Szczepmy z energią dziką,

na którą nas jeszcze stać.

Szczepmy bracia, za friko,

my… wyszczepialna ich brać.

Jutrzenki swobody świt

majaczy ze strzykawki.

By COVID wreszcie nam znikł,

wyszczepmy gen ostatni.

Wyszczepmy dzieci wszystkie,

a potem i zwierzęta,

roślinki czterolistne

i o mniej licznych pędach.

Wygońmy do lamusa

niewyszczepiony świat.

Świata się bryła rusza

z posad. Niechybny znak,

bracia i siostry dzielne,

że już za horyzontem

murują dziarskie kielnie,

pod Nieba nowym gontem,

cudowny, wspaniały ten świat,

jakiego jeszcze nie było.

Nie Vaterland i nie Kraj Rad.

Gdzie szczepionkowa zażyłość

otworzy nam perspektywy,

o których marzył czart z biesem.

Gdzie nowe egzekutywy

szykują nam… Wielki Reset!

Satyra powstała w maju tego roku ale długo się zastanawiałem czy ją przesłać, znając emocje które buzują także na niepoprawnych gdy idzie o szczepienia. W końcu się jednak zdecydowałem ale doprawdy będę szczęśliwy gdy się okaże, że wierszyk jest kiepską karykaturą Kasandry, emanacją nieracjonalnych lęków. Naprawdę. Póki co jednak nie widzę tego inaczej i mam raczej wrażenie, że to świat zwariował, a nie ja. No cóż, miłej zabawy...