Pieśń + Załącznik

-

Halina Labuz  10 kwietnia 2020, 00:05

30

Niestety,płonne nadzieje.To się rozgrywa na zupełnie innych,emocjonalnych,kompletnie irracjonalnych płaszczyznach.Ci ludzie to raczej pozbawieni umiejetności myślenia przyczynowo-skutkowego,mimo wykształcenia,bezrefleksyjni,bezstresowo wychowani,bezideowi fanatycy.Żyja chwilą ,która ma trwać.Żadne argumenty do nich nie trafiają.Nie bo Nie.Produkty Adasia i TVN.
Uwierzyli ,że są jak Adaś europejczykami;on ma na to certyfikat wydany chyba w Paryżu.Po zmianie jakiejkolwiek,zostaliby wykluczeni z tego grona i spotkałaby ich smierć cywilna,zawodowa,środowiskowa.

fot DOMENA

"Czuję, że być może mam takie powołane, żeby być głosem ludu" – mówi Witold Mikołajczuk, piosenkarz znany jako Witek Muzyk Ulicy

http://dziennik.com/featured/jak-witek-zostal-muzykiem/

(  )   Wyjaśnij może jeszcze na zakończenie, jak trafiłeś na ulicę. Co skłoniło cię do wyjścia z akordeonem do ludzi?
Właśnie przymierzam się do napisania książki na ten temat, bo spędziłem na ulicy dwa lata. Przepracowałem w ten sposób 500 dni po 10 godzin. To był krzyk rozpaczy po tym, jak dopadła mnie pewna niemoc. Kiedyś pracowałem dla francuskiego koncernu energetycznego GDF Suez i zajmowałem się sprzedażą energii. Podpisałem bardzo duży kontrakt i otrzymałem 100 tys. prowizji. Okazało się, że wydałem te pieniądze w dwa dni, bo takie miałem długi ze względu na niespłacony kredyt za mieszkanie, które kupiłem z moją byłą żoną. Początkowo rata wynosiła 1800 zł, a po zmianie kursu franka – bo w tej walucie ten kredyt wzięliśmy – miesięczna spłata podskoczyła do 3 tys. zł. Do tego doszły opłaty za przedszkole dla dzieci, leasing samochodu i moje miesięczne koszty do zapłacenia wynosiły około 10 tys. zł i ciągle rosły. Wtedy doszedłem do wniosku, że chyba jestem frajerem, bo robię coś, czego nienawidzę, i nic z tego nie mam. W dodatku wszystko robiłem dla innych, mieszkanie kupiłem dla Małgosi, mimo że sam nie chciałem mieszkać w Warszawie, i całkowicie się w tym ciągłym poświęcaniu zatraciłem. W pewnym momencie życia poczułem, że nie pasuję do otaczającego mnie świata, że nie mam z kim spokojnie porozmawiać. Nie chciałem wyjeżdżać z kraju, bo z emigracją miałem złe doświadczenia. Spędziłem kiedyś 40 dni w areszcie w szwedzkim Ystad, gdy złapali mnie na przemycie papierosów i alkoholu z Ukrainy do Norwegii. Później przez 50 dni pracowałem jako malarz w Londynie, żeby zarobić na spłacenie długów. Wówczas bardzo przeżyłem rozstanie z dziećmi i powiedziałem sobie, że już więcej nie wyjadę z kraju. Postanowiłem zacząć zarabiać na życie grając na ulicy. Zainspirowała mnie do tego pewna dziewczyna, która grała na ulicy na skrzypcach i powiedziała mi, że w ten sposób zarabia na życie od 8 lat. Miałem w domu akordeon i umiałem na nim grać kilka szlagierów, m.in. takie jak: „Milord” z repertuaru Edith Piaf, walc z filmu „Noce i dnie”, „Hej, sokoły” oraz „Sto lat”. Pierwszy raz zagrałem siedząc na schodach metra na stacji Centrum, niedaleko ulicy Chmielnej i w ciągu dwóch godzin zarobiłem 120 zł. Pomyślałem, że skoro prawie nie umiejąc grać, nie mając żadnych zobowiązań kontraktowych i podatkowych jestem w stanie zarobić tyle pieniędzy, to jak się nieco podszkolę, to spokojnie zarobię na życie. I tak zrobiłem, później zacząłem chodzić po starych kamienicach i grać na podwórkach. Zaskoczeniem był dla mnie fakt, że ludzie zaczęli mi rzucać pieniądze z okien. Problem pojawił się w listopadzie, gdy zrobiło się zimno. Wówczas na stacji metra Wilanowska zauważyłem dużą wiatę i tam przez pół roku siedziałem i grałem, spędziłem tam całą jesień i zimę. Gdy już ułożyłem swoją pierwszą piosenkę, która zaczyna się od słów „Spóźniona rata, dzwoni Renata z infolinii”, i zauważyłem, że ludzie reagują na nią bardzo pozytywnie, doszedłem do wniosku, że muszę pisać i śpiewać swoje utwory. I zacząłem to robić, bo wiedziałem, że moje piosenki będą opowiadały o sprawach mi znanych i bliskich. Grywałem w różnych miejscach: na Wilczej, Hożej, Mokotowskiej, Koszykowej, Chopina, na placu Zbawiciela, na placu Narutowicza. Czasami byłem zapraszany, żeby zaśpiewać na jakiejś rodzinnej imprezie i w ten sposób zarabiałem na spłatę kredytu. Miałem zasadę, że gram na ulicy, dopóki w danym dniu nie zarobię 200 zł. A to wynikało z zakładu z kolegą, że w ten sposób uda mi się spłacić miesięczne raty w wysokości 3 tys. zł. Codziennie moje zarobki wpisywałem do specjalnego zeszytu i już po pierwszym miesiącu grania na ulicy zarobiłem 3328 zł, i wygrałem zakład. I w ten sposób narodził się Witek Muzyk Ulicy.