„Z DNA” – ZANIM BŁYSNĄ KASTETY

Głód jest bezwzględny. Organizm ludzki najpierw trawi własną tkankę tłuszczową, potem skrupuły, aż wreszcie rzuca się, by pożreć innych. My już ogryzamy resztki skrupułów. A sumienie? Sumienie nas nie gryzie. Przynajmniej nie tak jak wszy.

Jak nisko trzeba upaść, żeby pożądać tego, co dla większości jest codzienną zmorą? Czymś przeklinanym, częściej niż przez nas robale. Jak można zazdrościć życia od pierwszego do pierwszego? Można. U nas pierwszy nie występuje. Ja nawet nie wiem, co to jest. Znam to jedynie ze słyszenia. Jak większość tutaj, żyję od farta do farta.

Co to jest fart? To renta sąsiadki, na którą co miesiąc czeka cała klatka, licząc że uda się pożyczyć pięć, dziesięć, piętnaście lub dwadzieścia złotych. Większe kwoty w grę nie wchodzą, bo z góry wiadomo, że pożyczki te są bezzwrotne.

Fart – to skuteczna kradzież, drobne oszustwo. Misterna intryga, perfekcyjnie zaplanowana, żeby przewalić kogoś na... kilkanaście, góra kilkadziesiąt złotych.

Fart – to przejście przez miasto tak, by nie natknąć się na żadnego z wierzycieli. Fart – to również nasze dochody, których jedyną zaletą jest to, że są nieopodatkowane.

Fart – to jednak przede wszystkim ulga, chwila wytchnienia. Ułamek sekundy, który pozwala zapomnieć o nędzy. Nędzy – najtrwalszym stanie społecznym, jaki znam.

Nędzy – której nie można stracić, bo nikt jej nie pożąda. To ślepy tunel bez światełka nadziei. Ściek bez wyjścia, w którym zaczyna brakować powietrza, gdzie w każdą stronę jest pod górę. Kloaka systemu. Nędzą gardzimy nawet my – nędzarze.

Śpicie spokojnie. Przywykliście, że nędza siedzi cicho i jest pokorna. Do czasu. Szambo to nie ma odpływu. A pojemność jest ograniczona. Pewnego dnia może więc wybić, a fala gówna z siłą tsunami przeleje się przez waszą małą stabilizację.

My nędzarze nie mamy nic do stracenia. Nas nie można zastraszyć, bo nie boimy się śmierci. My już raz umarliśmy. Nie można nas zaszantażować, skompromitować, ani w żaden innym dostępny Wam sposób ujarzmić. Można jedynie próbować przekupić.

Nie walczymy honorowo. Honor i godność już dawno przepadły w lombardzie. Jesteśmy perfidni, podli i bezwzględni. Bez skrupułów okradamy nawet siebie nawzajem. Swoich kumpli, sąsiadów, a nawet tych których nazywamy przyjaciółmi. Nie będziemy mieli więc najmniejszych oporów, by sięgnąć do waszych kieszeni. Nawet jeśli sądzicie, że nie są warte naszej uwagi.

I nie pieprzcie, proszę, o rozwiązaniach systemowych i zajmujących się nami organizacjach. Których członkowie, z zapałem obrońców praw zwierząt, spotykają się w wygodnych lokalach, stołecznych kawiarniach dyskutując nad hasłami na kolejną pikietę w naszej ponoć obronie. Kawiarniach, do których my nie mamy wstępu, a wymyślane tam hasła są równie puste jak stojąca przede mną butelka. Doskonała, żeby przerobić na tulipana. Wiecie co to jest?

Nie pieprzcie również o darmowych jadłodajniach. One funkcjonują jedynie w kilku największych miastach.

Nas kłują w oczy niewidzialne tabliczki z napisem: NUR FUR... czyli nie dla nas. Na drzwiach knajp, sklepów, galerii, klatek schodowych itp., itd. To co dla nas jest wejściem, dla was jest wyjściem. Tabliczki te, któregoś dnia mogą zawisnąć od wewnątrz. A ulica jest nasza. NUR FUR... – Nie dla was!

Wykluczenie społeczno-materialne jest wielokrotnie gorsze niż wykluczenie rasowe.
Dlaczego? Dlaczego wolałbym być wykluczony z powodu pochodzenia, niż posiadania? Są dwa powody. Pierwszy: przy wykluczeniu rasowym, obok lokalu niedostępnego dla mnie, funkcjonuje lokal specjalnie dla mnie. Obok ławki – nie dla mnie, specjalna tylko dla mnie.

Drugi powód jest taki, że cały świat upominałby się, bym mógł usiąść w jednej knajpie, przy jednym stoliku z przedstawicielem wyższego gatunku. Miał równorzędną pracę, a gdyby mi coś nie pasowało robiłbym raban, że dyskryminacja. A tak, muszę napierdalać się sam. Nie licząc oczywiście, krajowych obrońców moich praw. Niepotrafiących obronić nawet starego drzewka przed wycinką.

Skąd te kasandryczne wizje? Dlaczego tak miałoby się stać, akurat teraz jeśli przez tyle lat było w miarę spokojnie? Odpowiedź jest prosta. Uszczelniliście ten kocioł. Nie ma zaworu bezpieczeństwa. Kiedyś chodziliśmy na „beja”, robiliśmy tzw. „dziesiony”. To nas karmiło i uspokajało nastroje. Wy zaś, jako społeczeństwo w swojej masie, niespecjalnie dotkliwie odczuwaliście, że ktoś dostał w łeb i stracił portfel. Już się tego raczej nie robi. Czemu? Bo w skrojonym portfelu możemy znaleźć jedynie kartę kredytową. Bezużyteczny plastik. Nawet skrojona komórka jest trefna i nie można jej pogonić w lombardzie.

Jedyny wartościowy przedmiot jaki mi pozostał to... kastet. Obrączka na cztery palce, inkrustowana zębami, z wysokokaratowym ulicznym szlifem. Bezcenny symbol małżeństwa z nędzą. Małżeństwa po grób. Nędza jest bowiem czułą i wierną kochanką.

Ślepa głupota w tym wypadku może okazać się chorobą śmiertelną. Głupota jest jednak w znakomitej większości chorobą uleczalną. Warunkiem skutecznej terapii jest to, że chory musi uświadomić sobie jej istnienie.

*  *  *